436

บทที่ 436 ผูกมัด

เจียงเซ่อยินยอมที่จะพูดคุยถึงเรื่องนี้กับเผยอี้ แสดงให้เห็นว่าในใจลึกๆ ของเธอยอมรับเขาแล้วจริงๆ ไม่ได้ปิดกั้นเหมือนเมื่อก่อนอีก อีกทั้งยังสามารถแบ่งปันและบอกเล่าเรื่องราวเหล่านั้นให้เขาได้ฟังเป็นธรรมชาติด้วย

“มีบางอย่าง ไม่ว่าใครก็คงพูดไม่ได้ แม้แต่คุณปู่เองก็ตาม” เธอปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ ปกคลุมดวงตาคู่สวยที่เปล่งประกายคู่นั้นเอาไว้ น้ำเสียงแผ่วเบาลง “ที่จริง ฉันเองก็คิดถึงมันมาโดยตลอด ว่าสิ่งที่ฉันกลัว มันคือการที่ฉันจะต้องตายในห้องที่ถูกจับไปในตอนนั้น หรือว่ากลัวว่าครอบครัวจะทิ้งฉันกันแน่”

ในตอนที่แดเนียลและหลิวเย่พูดบทหนังของตัวเองออกมา มันทำให้เธอยิ่งจมลึกเข้าสู่เหตุการณ์ที่ตัวเองเคยพบเจอ

สิ่งที่เธอกลัวคือความเจ็บปวดในตอนที่ถูกดึงเล็บออก หรือเพราะกลัวว่าพ่อแม่จะทิ้งเธอกันแน่นะ

ตอนที่พวกคนร้ายลักพาตัวเธอไปได้แล้ว ก็เคยถามถึงเรื่องค่าไถ่แทบไม่หยุดปาก ตอนนั้นพ่อของเธอยังเอาแต่ควงผู้หญิงอยู่นอกบ้านไม่ซ้ำหน้า และแม่เองก็ไม่ใช่คนที่ดูแลและใส่ใจเธอมากที่สุด ตระกูลเฝิงมีลูกหลานมากมาย ถ้าจะให้นับว่ามีหลานสาวเท่าไหร่ก็คงนับได้เป็นสิบ