บทที่ 176-2 จักรพรรดิผู้เปี่ยมเมตตา

บทที่ 176-2 จักรพรรดิผู้เปี่ยมเมตตา

ชิงเซี่ยยืนอยู่หน้ากระโจมหลวง เห็นร่างของฉู่หลีค่อยๆ หายไปในม่านรัตติกาลอันเข้มข้น สายตาราวกับถูกจับยึดให้อยู่กับที่ โดยมองไปข้างหน้าอย่างดึงดัน ราวกับกำลังจ้องอะไรบ้างอย่าง แต่ก็เหมือนไม่ได้มองอะไรเลย นกสีขาวที่เกาะอยู่บนยอดเสากระพือปีก ขนนกสีขาวสะอาดลอยไปตามลม พลิ้วไหวไปมา แล้วค่อยๆ ร่วงลงสู่กองพื้นฝุ่น

“ไปเถิด” ชิงเซี่ยเงยหน้า ดวงตามองไปยังนกสีขาว พูดขึ้นเบาๆ “พายุในทะเลทรายรุนแรงนัก ไม่เหมาะกับเจ้าหรอก เจ้าไปหาที่อื่นเถิด”

สายตาของนกขาวมองไกล จากนั้นก็ร้องเสียงแหลมขึ้นมา กระพือปีกแล้วโผบินออกไป

ชิงเซี่ยยิ้มบาง หมุนกายเดินเข้าไปในกระโจม ความเจ็บปวดในช่วงท้องน้อยยิ่งรุนแรงขึ้น พุ่งเข้าสู่อวัยวะภายในอย่างรุนแรงและเจ็บปวด ราวกับมีหนอนปากแหลมกำลังกัดกินพื้นที่ในจิตใจของนาง เมื่อครู่นางเพียงอดกลั้นเอาไว้ชั่วคราวเท่านั้น เสื้อคลุมที่อยู่บนหลังเปียกซึม มือของนางวางค้ำไว้ที่โต๊ะ หายใจเข้าลึกๆ เอนกายพิงเก้าอี้ ลมหายใจยิ่งหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ