บทที่ 176-1 จักรพรรดิผู้เปี่ยมเมตตา

บทที่ 176-1 จักรพรรดิผู้เปี่ยมเมตตา

ลมกลางคืนยิ่งพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ ชิงเซี่ยสวมเสื้อผ้าเนื้อบาง จึงทำให้หนาวสั่นเล็กน้อย สีหน้ายิ่งขาวซีดขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากแทบจะไร้ซึ่งสีเลือด ฉู่หลีเห็นดังนั้นจึงคว้าเสื้อกันลมที่ถอดโยนเอาไว้กับพื้นขึ้นมาวางไว้บนไหล่ของนาง แล้วลากนางกลับเข้าไปในกระโจม

เมื่อมาถึงปากทางเข้ากระโจม ชิงเซี่ยก็ดึงชายเสื้อของฉู่หลีเอาไว้ แล้วถามขึ้นด้วยเสียงขรึมๆ “หัวหน้าทุกเผ่าของซงหนูหาตัวเจ้าอยู่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

“ไม่ใช่เรื่องแย่หรอก” ฉู่หลีพูดขึ้นพร้อมกับเสียงกลั้วหัวเราะ “พวกเขาเพียงต้องการเปิดตลาดกับต้าฉู่ เพื่อแลกเปลี่ยนสินค้ากันเท่านั้น”

“อะไร?” ชิงเซี่ยเลิกคิ้วขึ้น ปลายหางเสียงยกขึ้นสูง “เป็นอย่างนั้นไปได้อย่างไร? ประชาชนชาวซงหนูกว่าครึ่งตายอยู่ในกำมือของเจ้า พวกเขายังอยากจะเปิดการค้าขายกับพวกเราในตอนนี้อยู่อีกหรือ?”