บทที่ 172-4 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

บทที่ 172-4 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

เสียงอาเจียนของอาลั่วเป้ยยังคงสะท้อนอยู่ในอากาศดังเดิม ดวงตาทุกคู่ของทุกคนในทัพฉู่แดงก่ำขึ้นเล็กน้อย พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นชนชั้นสูงของแคว้น ถือกำเนิดขึ้นมาในตระกูลที่ทรงเกียรติและมีการศึกษา ทั้งยังได้รับการสั่งสอนอย่างดีมาตั้งแต่อายุยังน้อย และแม้ว่าจะเข้ากองทัพมาเป็นนักรบกล้า ติดตามองค์จักรพรรดิและแม่ทัพย่างกวาดไปทั่วหล้า ผจญกับสงครามและพบเจอความโหดร้ายทารุนของโลกใบนี้มามากมาย สังหารศัตรูที่ดุร้ายมานับไม่ถ้วน

ทว่าดาบของพวกเขากลับไม่เคยนำไปลงกับประชาชนแม้แต่ครั้งเดียว ยิ่งใช้วิธีการลงมืออย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ยิ่งไม่เคย แม้แต่หวงเปียวที่ติดตามชิงเซี่ยขึ้นเหนือล่องใต้จัดการเรื่องราวมานับไม่ถ้วน ก็ยังไม่เคยพบเจอกับการสังหารหมู่รูปแบบนี้มาก่อน ใบหน้าของทุกคนเผือดสี อารมณ์ความรู้สึกบางอย่างตีแน่นหยุดเต็มหน้าอก บางคนในกองทัพถึงขนาดใบหน้าซีดขาว ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำไปด้วยสีของโลหิต กำมือเข้าหากันแน่นด้วยซ้ำ