บทที่ 161-3 ทุกสิ่งราวสายลม

บทที่ 161-3 ทุกสิ่งราวสายลม

สีหน้าของชิงเซี่ยเปลี่ยนไปเป็นทดท้อ ทว่าก็ยังคงยืนอยู่เช่นเดิม คำพูดของโอวหยางหมิงหยวน เสียดแทงเข้ามาในใจนางราวกับคมดาบ

“ข้าเคยคิดเอาไว้ หากคุณหนูตายอยู่ที่แห่งใดแห่งหนึ่ง ไม่ต้องกลับมาอีก เป็นอย่างนั้นได้ก็คงดี ไม่มีท่าน ฝ่าบาทก็คงไม่ต้องเสียพระทัยทนทุกข์ และคงมีกำลังใจเผชิญหน้ากับอะไรหลายๆ อย่าง ไม่ต้องถูกควบคุม ไม่ต้องมีจุดอ่อนถึงตาย ทว่าวันนี้คุณหนูได้กลับมาแล้ว หมิงหยวนคงจำต้องเปลี่ยนแปลงความคิดเดิมเสียแล้ว จึงหาญกล้าที่จะขอร้องคุณหนู ว่าจะทำอะไรอย่างน้อยก็ต้องเห็นแก่ความยุติธรรม แม้แต่คนอย่างฉีอันท่านก็ยังรู้สึกเห็นใจ แล้วจะไม่เห็นใจฝ่าบาทเลยแม้แต่น้อยเชียวหรือ?”

“จักรพรรดิเองก็เป็นคน พระองค์ทรงอดกลั้นมาเป็นนานนัก เมื่อครู่นี้ ยังตรัสคำโกหกปิดบังตัวตนเพื่อความรู้สึกของท่าน ทั้งหมดนี้ ท่านไม่เข้าใจจริงๆ หรือ?”

หมิงหยวนค่อยๆ ทอดถอนใจ กล่าวว่า “คุณหนู วันนี้ข้าน้อยอาจจะปากมากไปบ้าง แต่สิ่งที่ข้าจะพูดทั้งหมด หวังว่าท่านจะเก็บเอาไปคิดอย่างรอบคอบ แม้แต่ฉินเซวียนอ๋องก็ยังมาหาฝ่าบาทในช่วงสุดท้าย ทำไมคุณหนูจะไม่เข้าใจเล่า?”