บทที่ 157-1 ย่ำลงสู่เขาเขียว

บทที่ 157-1 ย่ำลงสู่เขาเขียว

ทะเลทรายกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต ทอดสายตามองเห็นเป็นเพียงสีเหลืองทองทุกหนทุกแห่ง ไร้ซึ่งต้นหญ้ากำเนิดแม้แต่สักตารางนิ้ว ดวงตะวันแผดเผาแขวนอยู่บนอากาศ แสงอาทิตย์บาดตา ดวงดวงไฟขนาดมหึมา อากาศราวเกิดการควบแน่น มีลมพัดผ่านเป็นบางเวลา แต่ก็ร้อนราวกับจะแผดเผาผิวมนุษย์ พัดโบกทรายสีทองให้ปลิวว่อนรุนแรง ปะทะเข้ากับใบหน้าจนทำให้รู้สึกเจ็บ

พัดโบกภูเขาทรายลูกหนึ่ง จนย้ายไปอีกลูกหนึ่ง บนทางยาวไกล ราวกับไร้จุดสิ้นสุด บนเนินเขาทรายสีเหลืองทองนั้น กองคาราวานอูฐค่อยๆ คืบคลาน ทุกคนดูอ่อนแรงเหนื่อยล้า แม้แต่เหล่าอูฐที่ถูกใช้เป็นพาหนะ ก็ไม่อาจทานทนต่อความร้อนระอุเช่นนี้ได้ สูญเสียความดึงดันของนาวาแห่งท้องทะเลทรายไปเสียสิ้น

ชายฉกรรจ์คนหนึ่งในกองคาราวานถุยน้ำลายที่เต็มไปด้วยโคลนทรายสีเหลืองออกมา เขาเช็ดริมฝีปากลวกๆ น้ำเสียงโกรธเคืองของเขากล่าวว่า “มารดามันเถิด เวลามีตั้งมากมายให้เลือกออกเดินทางดันมาเลือกเอาตอนนี้แล้วออกเดินทางในช่วงเวลานี้ ไม่กระหายจนตายก็คงถูกแดดเผาตาย”