บทที่ 151-2 ชะตาชีวิตใครกำหนด

บทที่ 151-2 ชะตาชีวิตใครกำหนด

เกิดเสียงจอแจขึ้น ความวุ่นวายบังเกิดในหมู่ประชาชนขึ้นโดยพลัน คนจำนวนนับไม่ถ้วนก็ไม่อาจอัดอั้นเสียงร้องไห้ทุกข์โศกได้อีกต่อไป ตำแหน่งอ๋องของฉินจือเหยียนถูกเรียกจากปากของประชาชนอย่างไม่ขาดสาย แม้แต่เหล่าทหารกล้าที่อยู่ด้านล่างของลานประหารยังหลั่งน้ำตาอย่างเงียบงัน เมื่อเห็นเช่นนี้สวีชางหลิงก็โกรธเคืองยิ่งนัก ตะคอกเสียงดังขึ้นมาว่า “ใครกล้าก่อความวุ่นวายในลานประหาร จะต้องถูกลงโทษเท่าเหล่านักโทษพวกนี้!”

ทหารองครักษ์ของเมืองหลวงถือดาบขึ้นมา ประชาชนต่างก็พากันเงียบเสียงทันที สวีชางหลิงกลัวว่าเวลาจะล่วงเลยไปนานจนเกิดความผิดพลาด จึงโยนแผ่นป้ายลงไปบนพื้นหิน น้ำเสียงดุดันกล่าวว่า “ประหาร!”

ในชั่ววินาทีนั้น ทั่วทั้งแผ่นดินก็เกิดความวุ่นวายขึ้น ลมสายหนึ่งหมุนวนเข้ามามาอย่างรุนแรงจนสายตาพร่ามัว ดวงใจนับไม่ถ้วนหล่นลงมากองที่พื้น สายตานับไม่ถ้วนจ้องมองไปที่แผ่นป้ายแผ่นั้นนิ่งงันจนไม่มีกระใจจะมองสิ่งอื่น