บทที่ 139-1 มือขาวผู้พลิกแผ่นดิน

บทที่ 139-1 มือขาวผู้พลิกแผ่นดิน

นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนผู้หนึ่งหลังจากที่ต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานมามากมายถึงเพียงนั้นจะสามารถเป็นคนอบอุ่นและนิ่งเงียบได้ถึงเพียงนี้ ยามที่นางเปิดประตูห้องรับประทานอาหารเข้าไป ฉินจือเหยียนที่นั่งอยู่บนรถเข็นไม้ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที ยิ้มบางๆ มุมปากเผยความอ่อนโยน ความงดงามราวภาพวาดสีหมึกนั้นสว่างจ้าเข้ามาในตาของชิงเซี่ยเสียจนแสบตา

แสงตะวันนอกหน้าต่างช่างส่องประกาย จนนางแทบอยากจะหลั่งน้ำตา นางค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้า โดยไม่สนใจบรรดาคนรับใช้ที่อยู่รายล้อมรอบห้อง นางนั่งลงข้างกายของฉินจือเหยียน ก่อนวางศีรษะลงบนหัวเข่าของเขา ค่อยๆ หายใจยาวๆ แล้วหลับตาลง

เหล่าคนรับใช้ที่เห็นก็พากันถอยออกไป ชิงเอ๋อร์เผาสมุนไพรหอมๆ ในกระถางไฟมากขึ้นหน่อย ทำให้ในมีบรรยากาศชวนสงบใจลอยปนมาในอากาศ มือของฉินจือเหยียน ค่อยๆ สางเส้นผมละเอียดสวยงามของชิงเซี่ย เหมือนสายลมเป่ารด ชิงเซี่ยถอยหายใจแผ่วเบา น้ำเสียงล่องลอยราวกับเมฆหมอกค่อยๆ เอ่ยขึ้นว่า “จือเหยียน ข้ายังพิงกายกับตัวท่านได้เช่นนี้ ช่างดีเสียเหลือเกิน”