บทที่ 124-1 โอวซือหลันหย่า

บทที่ 124-1 โอวซือหลันหย่า

เสียงดังครืนกระหึ่มก้อง ผืนดินทั้งผืนสั่นสะท้านไปด้วยความบ้าคลั่ง ท่ามกลางความมืดมิดที่ปกคลุมไปทั่ว เสมือนดั่งแสงเหนือยามเมื่อครั้งสวรรค์และปฐพีเริ่มต้นขึ้น แสงสว่างมหาศาลฉับพลันระเบิดออกและเปิดเป็นช่องว่างช่องหนึ่ง ราวกับสายฟ้าที่ฟาดผ่าลงมาบนผืนดินแล้วทำเอาทั่วทั้งใต้หล้าสั่นสะเทือนเลือนลั่นไปหมด แสงสว่างจำนวนนับไม่ถ้วนถูกยิงส่งมา ห้องโถงหินที่แข็งแกร่งไม่ต่างอะไรจากเหล็กกล้าเพียงพริบตาก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง ฝุ่นทรายและเศษหินที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยตกลงมาจากผนังหินไม่หยุด แสงสีแดงที่ไร้สิ้นสุดลอยวนเวียนอยู่กลางอากาศเช่นนั้นไม่ไปไหน คล้ายกับพญาหงส์เพลิงอันแสนงามสง่าที่สยายปีกโบยบินอยู่กลางอากาศก็มิปาน แสงและเงากระพริบจนเกิดเป็นภาพติดตา พลังงานความร้อนเปล่งประกายแปลบปลาบแวบวาบ ฝุ่นละอองลอยคลุ้งอยู่เต็มห้อง เคว้งคว้างปลิวสะบัดกลางอากาศ เนิ่นนานก็ไม่ยอมขจัดออกไปเสียที!