บทที่ 119-2 วาจาดุจดอกเหลียนฮวา

บทที่ 119-2 วาจาดุจดอกเหลียนฮวา

ชาวเผิงไหลทั้งหลายฉับพลันใบหน้าแปรเปลี่ยนไปเป็นซีดเผือด ท่าทีที่แต่เดิมยึดมั่นในคำสัญญาและสาบานปรากฏร่องรอยของความลังเลขึ้นมา วาจาของหญิงสาวแปลกหน้าที่มีที่มาที่ไปไม่ชัดเจนผู้นี้ประหนึ่งสายฟ้าแลบในวันฟ้าใส* จริงอย่างที่นางกล่าว ตลอดหนึ่งพันปีที่ผ่านมา​ ชาวเผิงไหลฝันไปเองอยู่เสมอว่าพวกเขาไร้ซึ่งศัตรูใดในใต้หล้ามาต่อกร เวลานี้พอฝันหวานถูกทำลายลง ด้านหนึ่งจึงเริ่มคิดถึงความล่อลวงของการได้เป็นใหญ่ ส่วนอีกด้านก็เริ่มคำนึงถึงความตายที่จะต้องจ่ายทดแทน ชาวเผิงไหลที่แสนขี้ขลาดหวาดกลัว​ ​ฉับพลันก็แตกเป็นพรรคเล็กพรรคน้อยในทันที มีทั้งแนวความคิดที่จะให้ล่าถอย ทั้งฝ่ายที่มีความเห็นเป็นกลางไม่เอนเอียงไปทางใด มีแม้กระทั่งฝ่ายที่ต่อให้ต้องตายก็จะไม่ยอมเปลี่ยนความคิดอย่างเด็ดขาด เหล่าผู้คนที่ยืนอยู่ด้านล่างลานพิธียิ่งมาก็ยิ่งเอะอะเสียงดังมากขึ้น