บทที่ 105-1 คนงามผู้ป่วนปั่นใต้หล้า

บทที่ 105-1 คนงามผู้ป่วนปั่นใต้หล้า

แผ่นดินกว้างขวางเหมือนทะเลน้ำแข็ง กว้างใหญ่ไม่มีเขตแดน ใช้สายตามองไม่เห็นขอบเขต

ดวงตะวันที่เผาไหม้โผล่ขึ้นมาจากผืนดินราวลูกไฟ ดวงกลมใหญ่ เผาไหม้ลุกโชน แสงสีทองกลืนกินผืนฟ้าแผ่นดิน ในพื้นที่ที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะกว้างใหญ่ สาดส่องด้วยแสงสีทองสว่างไสว

ลมหอบใหญ่พัดหมู่เมฆลอยละล่อง ลมพายุรุนแรงพัดโหมสู่แผ่นดิน จนทำให้คลื่นหิมะหมุนวนเป็นหลายพันหลายหมื่นลี้ เต้นระบำอย่างงดงามอยู่กลางอากาศ เหมือนเป็นบทเพลงสุดท้ายของเทพธิดา ท่ามกลางความขาวสะอาดที่ยิ่งใหญ่ มีเสียงคำรามต่ำจากที่ไกลๆ ดังเข้ามา เหมือนเสียงร้องสุดท้ายของสัตว์ร้ายยุคโบราณ ตามมาด้วยความรู้สึกกดดันจนหายใจไม่ออกและความสั่นสะเทือนในจิตใจ เสียงกลองระทึกดังเข้าไปถึงเส้นเลือด เต้นเป็นจังหวะเดียวกับชีพจร ค่อยๆ ไต่จากฝ่าเท้าไปถึงกระดูกสันหลัง จนเกิดความสั่นสะท้านจากภายในสู่ภายนอก คลื่นหิมะใหญ่โตค่อยๆ ห้อตะบึงเป็นผื่นแผ่นเป็นทิวแถว หมุนเป็นเกรียว สีขาวสว่างและไร้ขอบเขต