บทที่ 084-2 กลิ่นหอมที่ลอยออกไปไกล

บทที่ 84-2 กลิ่นหอมที่ลอยออกไปไกล

คนทั้งสองวิ่งผ่านไปยังค่ายหลักอย่างรวดเร็ว ทว่าเบื้องหน้ากลับไม่เห็นยามเฝ้ากระโจมแม้แต่คนเดียว ในใจของชิงเซี่ยดิ่งลึกลงอย่างฉับพลัน อย่าบอกจะว่าพวกเขาถูกคนจัดการไปเรียบร้อยแล้ว? หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้น ก่อนยกมือขึ้นป้องกันศีรษะเอาไว้ แล้วกระโจนขึ้นไปข้างหน้า

ซีหลินอวี่เฉียวตามหลังนางมาติดๆ หญิงสาวสองคนยืนอยู่กลางค่ายหลัก รอบด้านลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงที่กำลังเผาไหม้ ทุกหนทุกแห่งถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงฉาน กลุ่มควันจับตัวหนาแน่นจนมองไม่เห็นแม้แต่เงาคน ชิงเซี่ยใบหน้าเย็นเยียบ ตะโกนเรียกด้วยเสียงดัง “ฉู่หลี!”

ซีหลินอวี่เฉียวเองก็ไม่สนใจอันตรายจากเปลวไฟที่ห้อมล้อมอยู่รอบๆ นางกวาดสายตามองไปทั่ว หยาดน้ำตาหยดใหญ่ไหลผ่านแก้ม ร้องไห้ไปด้วยตะโกนไปด้วยว่า “พี่ใหญ่หลี่! พี่ใหญ่หลี่!”

หลังจากที่สังเกตไปรอบๆ อย่างพิจารณา ความคิดของนางฉับพลันก็แปรเปลี่ยนไปในทันใด ชิงเซี่ยมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่ และยิ่งไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ คิดถึงร่างกายที่เพิ่งจะถูกพิษมาของฉู่หลี หัวใจของนางก็ราวกับถูกคนใช้แส้หวดเข้าใส่อย่างโหดเหี้ยม