บทที่ 023 ชาเย็นชืดและหิมะขาว

บทที่ 23 ชาเย็นชืดและหิมะขาว

‘ตู้ม!’ เสียงน้ำสาดกระจาย ในขณะที่องค์หญิงจยาอวิ๋นลอยขึ้นราวกับบินได้ นางก็ตกลงไปในสระน้ำ ผู้คนต่างตระหนกตกใจร้องตะโกน พลางกระโดดลงไปช่วยนางขึ้นมาจากสระ ชุดราชนิกูลหรูหรางดงามถูกย้อมไปด้วยสาหร่ายสีเขียวและคราบโคลนดำเขลอะ ผมของนางยุ่งเหยิง รองเท้าก็เหลืออยู่เพียงข้างเดียว ใบหน้าเล็กๆ แดงก่ำ ตะโกนออกมาอย่างอดไม่ได้ว่า

“เจ้า! สตรีเช่นเจ้าช่างบังอาจนัก! พระพี่นาง...”

ชิงเซี่ยมองไปรอบๆ เพื่อตามหาสาวใช้ในชุดนางกำนัลสีชมพูข้างกายอย่างร้อนใจ คิ้วของนางพลันค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน ใครจะรู้ว่าสาวน้อยคนนั้นเมื่อเห็นชิงเซี่ยหมุนตัวกลับมา ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงต่อ นางจ้องชิงเซี่ยราวกับเสือที่กินคน ส่งเสียงกรีดร้องดังแล้วหนีออกไป

ชิงเซี่ยขยับคอซ้ายขวา แล้วค่อยๆ ถอนหายใจออกมา นางเองก็นับไม่หวาดไม่ไหวแล้วว่านั่นเป็นครั้งที่เท่าไร