ตอนที่ 37 : ผัดกะเพรามะลุกกุ๊กกุ๋ย – 1 

[มึงนี่มันสวยจริง ๆ]

นี่คือประโยคแรกที่เจเจตอบกลับมาหลังจากที่เขาโทรเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้ฟังจนจบสิ้นกระบวนความ อัปเดตทั้งเรื่องเกลือ เรื่องโอบเอื้อ และเรื่องไอเดียการสอบที่จะมาถึง ความจริงวันนี้หยุด แต่เจเจติดงานเลยออกไปไหนไม่ได้ มีเวลาว่างแค่ประมาณหนึ่งชั่วโมงให้คุยโทรศัพท์กันได้

"ปากมึงนี่นะ ปกติแดกอัลโปหรือเพดดีกรี"

เขาสวนกลับไปอย่างหงุดหงิด หงุดหงิดในสถานการณ์ตัวเองมากกว่าปากของไอ้เพื่อนที่ปลายสาย ความปากหมาของมันน่ะชินแล้ว แต่ความวุ่นวายร้อยแปดพันเก้าในชีวิตแบบนี้ยังไม่ชิน ที่สำคัญที่สุด เขารู้สึกผิดกับเกลือมาก ยิ่งเห็นสายตาที่แสนจริงใจนั่นแล้ว เขายิ่งทำอะไรไม่ถูก

[แหม ๆ ๆ พูดแทงใจดำนิดแทงใจดำหน่อยก็ด่ากูไม่หยุดเลยน้า มึงเนี่ย ฟีโรโมนมันหึ่งจริง ๆ ผู้ชายจะตีกันแย่งมึงแน่งานนี้]