703 ผ่านไปห้าร้อยปี

บทที่ 703 ผ่านไปห้าร้อยปี

ตงกัวหลี่รีบเอามือดึงลูกศิษย์ตัวเองไว้

"เปล่า!" หยางชิงชิงพลันเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้านางมอมแมมเหมือนโดนวาดให้เป็นหน้าแมว นางสะอึกสะอื้นพร้อมบอกว่า "ข้าคิดได้แล้ว!"

"คิดได้แล้วก็ดี" เหมียวอี้หันหน้ามาบอกเหยียนซิวว่า "ให้สองคนนี้ไปเป็นลูกมือผู้อาวุโสเยา ไปแบ่งเขตภูเขาลูกหนึ่งที่อยู่ติดริมทะเลสาบให้เป็นเขตต้องห้าม คนที่ไม่ได้รับอนุญาตห้ามล่วงล้ำเข้าไป"

ถ้าให้อยู่ในตำหนักตลอด เยารั่วเซียนก็หลอมสร้างของวิเศษไม่สะดวก มีนักพรตบงกชแดงจำนวนมากเฝ้าอยู่ ทำให้เขาไม่สะดวกแม้แต่จะเดินไปเดินมาในลานบ้าน เชียนเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์ต้องใจจดใจจ่ออยู่กับการฝึกฝน เป็นไปไม่ได้ที่จะเจียดเวลามาเป็นลูกมือให้เขาได้ตลอด ดังนั้นถ้าจะให้อาจารย์กับลูกศิษย์คู่นี้หลอมสร้างเครื่องประดับให้เถ้าแก่เนี้ยอย่างเดียว ก็อาจจะสิ้นเปลืองไปหน่อย ไปสู้หางานอื่นให้ทำด้วยดีกว่า

"รับทราบ!" เหยียนซิวเอ่ยรับ ก่อนจะพาอาจารย์และลูกศิษย์คู่นั้นจากไป