067 ประมุขถ้ำคล้อยบูรพา(5)

บทที่ 67 ประมุขถ้ำคล้อยบูรพา (5)

เหมียวอี้มองไปรอบๆ อยู่นานมาก แล้วขี่เฮยทั่นวนดูรอบหนึ่ง เข้าๆ ออกๆ อยู่หลายครั้งก็ไม่มีใครมาสกัดขวาง แม้แต่เงาผีสักตัวก็ไม่มีจริงๆ

สถานที่ที่ใครก็เข้ามาได้ตามใจชอบ เป็นอาณาเขตของตนจริงๆ น่ะหรือ?

หรือฉินเวยเวยจะกลั่นแกล้งตน ตั้งใจจะให้ตนเป็นประมุขถ้ำอย่างโดดเดี่ยวหรือไง?

ประมุขถ้ำเหมียวผู้ยิ่งใหญ่ หน้าดำคร่ำเครียดขึ้นมาทันที อารมณ์ยินดีปรีดาจากการได้เลื่อนตำแหน่ง อันตรธานหายไปแล้ว... พลันตะโกนด้วยความเดือดดาล "ยังมีใครมีชีวิตอยู่มั้ย โผล่หัวออกมาให้ข้าเห็นเดี๋ยวนี้!"

เขาใช้อิทธิฤทธิ์เพื่อตะโกน เสียงสนั่นก้องป่าเขา ทำเอาพวกนกในป่าบินกระเจิง

โชคดีที่สถานการณ์ไม่ได้แย่อย่างที่เขาคิด ไม่นานนัก ด้านในก็มีเงาคนสามคนพากันวิ่งออกมา

คนแรกไม่ใช่ใครที่ไหน คือเหยียนซิวนั่นเอง ส่วนอีกสองคนเหมียวอี้ไม่รู้จัก แต่เป็นเชลยศึกจากถ้ำล่องนิภาเช่นกัน เป็นนักพรตบงกชขาวขั้นสองที่ยอมแพ้ตั้งแต่แรก คนหนึ่งชื่อตันเปี่ยวอี้ อีกคนชื่อชิวเส้าฉวิน ทุกคนเรียกได้ว่า เป็นทหารถ้ำล่องนิภาที่ยอมจำนนต่อหยางชิ่ง

ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากันครู่หนึ่ง ต่างฝ่ายต่างอึ้งไป