ส่วนที่ 5 บทที่ 135-1

บทที่ 135-1 หลอกให้ตายใจ

เซี่ยฟางหวาหลับลึก ฉินเจิงกลับมาตอนไหนนางไม่ทราบ

ตอนที่นางตื่นมาก็เป็นรุ่งสางวันที่สองแล้ว

นางลืมตาขึ้น เพียงพบว่าฉินเจิงนอนอยู่ข้างกาย ในมือถือกระดาษฟางแผ่นหนึ่ง ด้านบนคล้ายเป็นสัดส่วนภาคพื้นธรณีที่ถูกวาดขึ้น นางเบนสายตามองไปนอกหน้าต่างที่มีม่านกั้น ยังมองเห็นแสงอรุณที่เพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า จึงนวดหว่างคิ้วเบาๆ “ข้าหลับไปตั้งหนึ่งคืนเลยหรือ?”

“อืม ตลอดคืนนี้เจ้าปลอดภัยอย่างยิ่ง” ฉินเจิงเอ่ยขึ้น

เซี่ยฟางหวาเขกศีรษะตนเอง “ไฉนข้าถึงได้หลับลึกเพียงนี้? เมื่อคืนเจ้าไปพบฉีอวิ๋นเสวี่ยหรือยัง? แล้วกลับมาเมื่อไร?”

“พบแล้ว ไม่ได้อยู่นาน อุดมการณ์ต่างกันไม่อาจร่วมทางกันได้ ครู่เดียวก็กลับมาแล้ว เห็นเจ้าหลับลึกจึงไม่ได้เรียก” ฉินเจิงคลี่ยิ้ม “เลิกเขกได้แล้ว เดิมทีสมองก็ฝ่อลงอยู่แล้ว ขืนเขกต่อจะยิ่งฝ่อ”

เซี่ยฟางหวามองค้อนเขาแวบหนึ่ง พึมพำว่า “ข้าไม่ได้โง่เขลา แค่ขี้เซาบ้างเท่านั้น”

“ใช่ เพราะปีศาจน้อยในท้องเจ้าโง่เขลาเกินไปเลยกระทบถึงเจ้า” ฉินเจิงกล่าว

“เจ้าบอกแล้วว่าจะไม่พูดอีก พูดแล้วห้ามกลับคำ” เซี่ยฟางหวาถลึงตาทันที