ส่วนที่ 5 บทที่ 114-1

บทที่ 114-1 เข้าร่วมสงคราม

แต่ไรมาไม่เคยมีใครกล่าวแบบนี้กับอวี้อวิ๋นสุ่ยมาก่อน ถึงขนาดที่หลังออกมาจากกระโจมใหญ่แล้ว เขาก็มีอาการเศร้าซึมอยู่บ้าง

“คุณชาย ท่าน…เป็นอะไรไป?” คนรับใช้ประจำกายสืบเท้าเข้ามาถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

อวี้อวิ๋นสุ่ยมองเขาแวบหนึ่ง ถาม “ข้าแย่มากใช่หรือไม่?”

ผู้นั้นชะงักไปครู่หนึ่ง ส่ายหน้าตอบ “ไฉนท่านถึงต่อว่าตัวเองแบบนี้?”

อวี้อวิ๋นสุ่ยหันไปมองข้างในกระโจมใหญ่แวบหนึ่ง กล่าวเสียงเบา “ข้าถูกท่านอาเล็กอบรมมา พลันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีข้อดีอะไรเลย”

ผู้นั้นฟังแล้วก็มิกล้าส่งเสียงชั่วขณะ

“เจ้าเป็นคนรับใช้ข้างกายข้า แต่ก็กลัวท่านอาเล็กมากด้วยเช่นกัน ใช่หรือไม่?” อวี้อวิ๋นสุ่ยมองเขา

ผู้นั้นหดศีรษะ พยักหน้าตอบ

“เหตุใดพวกเจ้าต่างกลัวท่านอาเล็กกัน? แม้แต่เอ่ยชื่อของเขาก็ล้วนกลัวจนลนลาน?” อวี้อวิ๋นสุ่ยกล่าว “เขาไม่อยู่หนานฉินไม่อยู่ในตระกูลอวี้ตั้งหลายปี แต่ทุกครั้งที่เอ่ยถึงหรือได้พบเขา ทุกคนล้วนตัวสั่นเหมือนจักจั่นในหน้าหนาว”