ส่วนที่ 5 บทที่ 004-2

บทที่ 4-2 ให้เจ้าสิบวัน

ฉินเจิงมองฉินอวี้ กระบี่อันเยือกเย็น แหลมคมเป็นที่สุด แววตาของฉินอวี้เต็มไปด้วยจิตสังหาร เขาพลันยิ้มออกมา “ฉินอวี้ ถึงไม่มีเซี่ยฟางหวา เจ้าก็ยังเป็นฮ่องเต้ของหนานฉิน” หยุดเว้นช่วงแล้วกล่าวต่อ “เจ้าเป็นคนเดียวที่มีคุณสมบัติเหมาะแก่การเป็นจักรพรรดิ”

ฉินอวี้เลื่อนกระบี่เข้าใกล้หนึ่งชุ่น

ฉินเจิงมิได้หลบ และมิได้ยกมือปัดออกเช่นกัน หากแต่มองเขา “ก่อนเสด็จย่าสวรรคตเคยถามข้าว่า อยากให้ข้าพิจารณาดูอีกครั้ง แผ่นดินหนานฉิน ความสูงศักดิ์ของจักรพรรดิ คุณงามความดีพันปี สร้างความน่าเคารพศรัทธาสืบต่อไปอีกหมื่นชาติ หรือว่าข้าไม่ต้องการมันจริงๆ หรือ ทั้งๆ ผู้คนมากน้อยฝันถึงมันหากแต่มิได้มา ข้าบอกเสด็จย่าว่า หากข้าต้องการแล้วไม่มีเซี่ยฟางหวา หากไม่มีนาง ถึงมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไร้ความหมาย ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถึงได้มาจะมีประโยชน์ใด”

ฉินอวี้เลื่อนกระบี่เข้าไปใกล้ขึ้นอีก คมกระบี่แฉลบโดนลำคอฉินเจิง เลือดพลันไหลออกมา