ส่วนที่ 4 บทที่ 014-1

บทที่ 14-1 เกล้าผมวาดคิ้ว

ถึงแม้เซี่ยฟางหวาจะเหนื่อยจนไร้เรี่ยวแรง ทว่ายามรุ่งสางมาถึงก็ยังตื่นขึ้นมาอย่างตรงเวลา

หลังเหม่อลอยพักหนึ่งนางถึงค่อยผินหน้ามองแผ่วเบา หันหน้าเข้าหาใบหน้าหล่อเหลาอันเงียบสงบ ฉินเจิงยังคงหลับอยู่ เขาตอนหลับนั้นดูสงบ บริสุทธิ์ รูปงามราวหยกชั้นดี ล้ำเลิศเป็นอย่างยิ่ง นางลอบมองด้วยความหลงใหลครู่หนึ่งก่อนขยับศีรษะซบลงบนหน้าอกเขาเชื่องช้า

นางแต่งงานแล้ว

แต่งงานแล้ว

ค่ำคืนที่ผ่านมาได้เป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริง

นางจำได้ว่าเมื่อคืนหลังนางผล็อยหลับไป เขาได้กอดนางผ่านผ้าห่มห่อตัว ยามนี้ทั้งคู่กลับสอดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกัน อุณหภูมิใต้ผ้าห่มไม่ได้ร้อนวูบวาบถึงเพียงนั้นหากแต่อบอุ่น

นึกถึงเมื่อคืนที่เขากวนใจนางหลายหน ใบหน้านางก็ค่อยๆ แดงซ่านขึ้นมา

ฉินเจิงพลันลืมตาขึ้น ก้มหน้าลงคล้ายรู้สึกตัว พบเพียงสตรีในอ้อมอกกำลังหนุนนอนบริเวณข้อพับของตน มุดใบหน้าลงเล็กน้อยซบบริเวณหน้าอก เส้นผมยาวดุจแพรไหมแผ่สยาย ใบหน้าน่ารักแดงระเรื่อ เขาแทบหยุดหายใจ มือที่กอดนางอยู่อดไม่ได้ที่จะเกร็งขึ้นมาเล็กน้อย

เซี่ยฟางหวาตกใจ เงยหน้าสบเข้ากับดวงตาเพิ่งตื่นนอนของฉินเจิง