ส่วนที่ 4 บทที่ 012-2

บทที่ 12-2 คืนส่งตัว 2

เงียบลงเนิ่นนาน ฉินเจิงสงบลง เอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ “พวกเจ้าไม่ใช่…” เขาอยากกล่าวบางอย่างแต่ยั้งปากทัน เปลี่ยนคำพูดแทน “เหตุใดถึงไม่…” ทว่ายังคงพูดไม่ได้

เซี่ยฟางหวาทราบดีว่าสิ่งที่เขาจะถามคืออะไร นี่คือร่องน้ำซึ่งทอดตัวกั้นขวางระหว่างพวกเขาในยามนี้ นางส่ายหน้า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใด ตั้งแต่ตายไปแล้วฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ข้าก็หลงลืมไป ข้าจำได้เพียงฝ่าบาทจะทรงประหารตระกูลเซี่ย ท่านปู่ ท่านพี่ และข้าต่างต้องตาย เหตุการณ์ต่อมาเมื่อไปยังเมืองผิงหยาง ตอนยังไม่ได้พบเขา ข้าก็ไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นได้เลย กระทั่งได้พบเขาและได้เห็นคำสาปเผาใจกำเริบขึ้น อยู่ๆ ข้าก็จำขึ้นมาได้ จำเรื่องในอดีตเหล่านั้นที่เคยพึ่งพาอาศัยร่วมกันกับเขาได้ทั้งหมด”

“ที่แท้เป็นเช่นนี้ มิน่าเล่าตั้งแต่ได้พบเซี่ยอวิ๋นหลาน เจ้าก็ดูแปลกไป…” ฉินเจิงเข้าใจทันที

“บางทีอาจเป็นเพราะแก้ไขชะตากรรม เรื่องในอดีตนอกจากตระกูลเซี่ยล่มสลายลง ข้าก็แทบจดจำเรื่องใดไม่ได้อีกเลย แม้แต่คนในตระกูลก็ยังจำได้อย่างเลือนราง” เซี่ยฟางหวาพยักหน้า

“ข้าเล่า” ฉินเจิงถาม

“จำไม่ได้” เซี่ยฟางหวาส่ายหน้า