ส่วนที่ 2 บทที่ 107-1

บทที่ 107-1 มีใจ

ฉินเจิงยืนริมหน้าต่างพลางเอามือไพล่หลัง แววตาลึกล้ำและสงบนิ่ง สตรีที่เขาเฝ้ารอกว่าแปดปีถึงจะได้มา ตอนที่ท่านอาจารย์เคยบอกว่าชั่วชีวิตหนึ่งสามารถคว้าได้เพียงสิ่งเดียว สิ่งที่ผุดขึ้นมาในสมองชั่วขณะนั้นคือนาง ตอนเสด็จย่าสิ้นวาสนา คำพูดที่นางเคยบอกเขายังดังก้องอยู่ในหู ตอนที่บีบบังคับเสด็จอาให้ทรงมีพระราชโองการที่แท่นหลิงเชวี่ยยิ่งทำให้เขาเข้าใจมากขึ้นว่าทั้งชีวิตนี้ เขาฉินเจิงยอมรับแค่เพียงนาง หากไม่ใช่นางก็ไม่ต้องการผู้ใดอีก

ดังนั้นตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่ทุ่มเทความคิด ความรู้สึก ความฝันยามค่ำคืน และการเตรียมพร้อมทั้งหมด ตั้งแต่นางเหยียบเข้ามาในอาณาเขตเมืองหลวงเขาก็เริ่มลงมือทันที สุนัขที่เสด็จย่าประทานให้เป็นเพื่อนเล่นเขาหลายปีก็ยอมสละได้ แล้วจะให้ยอมปล่อยมือไปได้อย่างไร

ยิ่งกว่านั้น เซี่ยฟางหวาเองก็ใช่ว่าจะไม่มีใจ!

เขาไม่เชื่อว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เขาแสวงหาทุกแผนการเพื่อเกี่ยวพันกับนาง กระทั่งเปิดใจพูดอย่างหมดเปลือก นางจะไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย

ถึงนางจะมีใจเย็นชาแต่ก็เป็นมนุษย์