ส่วนที่ 2 บทที่ 100

บทที่ 100 ข้าอยู่ตรงนี้

เซี่ยอวิ๋นหลาน…

พี่อวิ๋นหลานชายของนาง…

เบ้าตานางร้อนผ่าว ม่านน้ำตาเอ่อคลอจนเบื้องหน้าพร่าเลือน นางเห็นเพียงร่างกายผอมสูงยืนอยู่ใต้ท้องฟ้าสีเดียวกับสายฝน ราวกับได้บุกฝ่าออกจากความทรงจำอันแสนยาวนานมายืนอยู่ตรงหน้านาง

ท้ายที่สุดนางก็ทนไม่ไหว น้ำตาไหลรินออกมาเป็นสาย

นางร้องไห้ออกมาฉับพลันทำให้ชุนฮวากับชิวเย่ว์เยว่ที่อยู่ในรถด้วยอุทานเสียงต่ำด้วยความตกใจ

จ้าวเคจอรีบหันมามองทันควัน เมื่อเห็นน้ำตาเปรอะเปื้อนบนใบหน้าเซี่ยฟางหวาก็มึนงง

เซี่ยอวิ๋นหลานย่อมมองเห็นเซี่ยฟางหวา แม้เป็นเพียงชั่วพริบตาเดียวที่นางเลิกม่านออก แต่ก็เห็นว่าสีหน้าและแววตาของนางเต็มไปด้วยความสับสน เขาตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นนางร้องไห้ก็รู้สึกเจ็บปวดใจ รีบย่ำเท้าเดินมาข้างหน้ารถม้า

จ้าวเคอลงจากรถม้าทันทีเพื่อหลีกทางให้

คนขับรถม้าคนนั้นก็รีบลงรถเพื่อหลีกทางให้อย่างรู้งาน

ชุนฮวากับชิวเย่ว์เยว่รีบลงจากรถเช่นกันพร้อมขนาบข้างเลิกม่านออกให้

“ฟางหวา เจ้า…ร้องไห้ทำไม ฉินเจิงรังแกเจ้าอีกแล้วหรือ” เซี่ยอวิ๋นหลานเดินเข้ามาใกล้พลางกางร่มมองเซี่ยฟางหวา เมื่อเห็นนางร้องไห้ไม่หยุดเลยเอ่ยถาม