ส่วนที่ 2 บทที่ 090-1

บทที่ 90-1 สิ่งที่ปกปิดไว้

เซี่ยฟางหวากินปลากุ้ยอวี่น้ำแดงไปเยอะมาก เซี่ยอวิ๋นหลานเลาะก้างปลาออกให้เสียส่วนใหญ่

“พี่อวิ๋นหลาน ท่านกินน้อยมากเลย” เมื่อกินอิ่มแล้วเซี่ยฟางหวาก็มองเซี่ยอวิ๋นหลานอย่างไม่เกรงใจ

“เจ้ากินอิ่มก็พอแล้ว!” เซี่ยอวิ๋นหลานแย้มยิ้มบางดุจแสงอาทิตย์อบอุ่น

“ให้ข้าช่วยเลาะก้างปลาให้หรือไม่” เซี่ยฟางหวาแลบลิ้น

“หากก้างแทงมือเจ้า ข้าก็ต้องดูแลเจ้าอีก ช่างเถิด! เดิมข้าก็ไม่ชอบกินปลาอยู่แล้ว” เซี่ยอวิ๋นหลานบอก

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้!” เซี่ยฟางหวาวางตะเกียบ “เรากลับกันถิด!”

เซี่ยอวิ๋นหลานพยักหน้า ลุกขึ้นบอกให้เด็กรับใช้ไปจ่ายเงิน

เด็กรับใช้นำเงินที่เตรียมไว้ให้เจ้าของร้านเหล้า เพียงมื้อเดียวเจ้าของร้านก็ทำเงินได้มาก คงเพราะดีใจเลยยื่นไหเหล้าให้เด็กรับใช้โดยไม่คิดเงิน

เซี่ยฟางหวาคล้องแขนเซี่ยอวิ๋นหลานออกมาจากร้านเหล้าหงหลิน เดินพลางเอ่ยถึงรสชาติซึ่งยังติดปากไปพลาง “ปลากุ้ยอวี่น้ำแดงที่นี่อร่อยมากจริงๆ พี่อวิ๋นหลาน คราวหน้าเรากลับมากินใหม่อีกครั้งเถิด!”

“หากปล่อยให้เจ้าอยู่เมืองผิงหยางนานกว่านี้คงผลาญเงินในมือข้าจนหมดแน่?” เซี่ยอวิ๋นหลานหุบยิ้ม