ส่วนที่ 1 บทที่ 051-2

ตอนที่ 51-2 สู่ขอนาง

“ข้าพูดไปก็ตั้งมาก เหตุใดเจ้ายังไม่เปิดหน้าต่างให้ข้าอีก?” ฉินเหลียนเห็นนางนั่งนิ่งไม่ขยับก็ร้อนใจขึ้นมา

เซี่ยฟางหวาหันไปมองแวบหนึ่ง คนในห้องยังคงครึกครื้น นางหยิบพู่กันกระดาษขึ้นมาจากโต๊ะ เขียนอักษรแถวหนึ่ง ก่อนจะคลี่ออกให้ฉินเหลียนอ่าน

เมื่อฉินเหลียนเห็นอักษรแถวนั้น ก็แทบจะเป็นลมสลบไป

เห็นเพียงนางเขียนไว้ว่า “ในเมื่อพี่ชายเจ้าไม่ให้เจ้าเข้ามา เช่นนั้นข้ายิ่งให้เจ้าเข้ามาไม่ได้!”

ฉินเหลียนใช้ชีวิตในวังมาเนิ่นนาน เห็นมามาก ได้ยินมาก็ไม่น้อย โดยเฉพาะหูตายิ่งกว้างขวางล้ำลึก นางไม่เคยเห็นสาวใช้เช่นนี้ นี่คือสาวใช้หรือ? วางท่าใหญ่โตยิ่งกว่านางที่เป็นจวิ้นจู่[footnoteRef:1]เสียอีก [1: จวิ้นจู่ ตำแหน่งเจ้านายฝ่ายหญิงเทียบได้กับพระองค์เจ้าหญิงของไทย มักเป็นตำแหน่งของเจ้านายฝ่ายหญิงที่เป็นหลานลุงหรือหลานอาของฮ่องเต้]

เซี่ยฟางหวาวางพู่กันลงในมือ ไม่หันไปมองนางอีก

ฉินเหลียนยืนพิงหน้าต่าง ขุ่นเคืองอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยวิงวอนน่าสงสารว่า “พี่ทิงอิน ข้าบอกเจ้าอีกเรื่อง พอเจ้ารู้เรื่องแล้ว ก็ให้ข้าเข้าไปได้ไหม?”

เซี่ยฟางหวาได้ยินก็หันกลับไปมองนางอีกครั้ง