Chapter 17 : Avenue

1 ปีต่อมา ณ ร้านหนังสือใหญ่แห่งหนึ่ง จูลซึ่งกำลังนั่งเซ็นชื่อให้กับผู้อ่านที่มาซื้อหนังสือ และต่อแถวให้เธอเซ็นชื่อให้ ความยาวแถวก็ประมาณ 10-20 คน ทั้งคนไทยและต่างชาติ และก็ยังมีทะยอยมาเพิ่มเรื่อยๆ . . . ซึ่งเธอก็ก้มหน้าก้มตาเซ็นโดยไม่ได้มองรอบข้างมากนัก เพราะหลังจากที่เธอปรับแนวเขียนให้ละมุนขึ้น ไม่แนวสุดโต่งเหมือนเมื่อก่อน มันก็กลายเป็น Best Seller ในทันที

หลังจากเซ็นให้หญิงชาวต่างชาติรูปร่างค่อนข้างใหญ่เสร็จ ก็ต่อด้วยหญิงสาวที่ตัวเล็กกว่าเกือบครึ่ง รูปร่างดีแบบนางแบบปกหนังสือแฟชั่น " เซ็นลงท้ายว่า ให้ที่รัก ด้วยนะคะ " จูลจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง หญิงสาวในผมทรงบ๊อบสั้นทำสีทองอ่อนๆ เธอคือแพท แต่ในตอนนี้ลุคของเธอเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก

จูล : " อ้าว วันนี้เลิกเร็วหรอถึงมาได้ . . . จะมาต่อแถวแทรกคนอื่นทำไม กลับบ้านเซ็นก็ยังได้ . . . "

แพท : " มันไม่ได้ฟีลอ่ะ ต่อแถวได้ลายเซ็นแบบนี้มันได้ฟีลดี . . . งั้นเดี๋ยวเค้าไปนั่งรอร้านกาแฟข้างๆนะ ถ้าตัวเองเสร็จธุระแล้ว ตามมาละกัน "

จูล : " อืมๆ เดี๋ยวตามไป คงอีกไม่น่านานเท่าไหร่ "

หลังจากเสร็จจากการเซ็นชื่อ จูลได้เดินไปที่ร้านกาแฟข้างๆ เห็นแพทกำลังนั่งคุยอยู่กับใครอีกคน

แพท : " นี่พี่จูล แฟนแพทเองค่ะ " แพทแนะนำให้กับคนที่นั่งอยู่ด้วย " ส่วนนี่พี่โปรดิวเซอร์ที่เคยเล่าให้ฟัง "

พี่โปรดิวเซอร์ : " หน้าเหมือนกันจริงๆด้วย ที่เค้าว่าเนื้อคู่กันอ่ะนะ " พร้อมหันมาขยิบตาให้แพท . . . " ยินดีด้วยนะคะ เห็นน้องแพทบอกเพิ่งออกหนังสือใหม่ เป็น Best Seller เลย "

จูล : " ขอบคุณค่ะ "

พี่โปรดิวเซอร์ : " งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวรถจะติด . . . ไว้เจอกันๆ "

แพท : " OK ค่ะพี่ "

แพท : " . . . ตัวเองผอมลงรึป่าวเนี่ย เค้าไม่อยู่อาทิตย์นึง ไม่ค่อยได้กินข้าวหรอ "

จูล : " ป่าว ก็ปกตินิ ดูผอมลงเหรอ . . . สงสัยเมื่อคืนนอนน้อยมั้งเลยโทรม คงตื่นเต้นวันนี้มาแจกลายเซ็นครั้งแรก . . . แล้ววันนี้ตัวเองกลับบ้านรึป่าว "

แพท : " กลับสิ นี่ก็นั่งรอตัวเองกลับพร้อมกัน . . . เอ้อ ซิงเกิ้ลเค้าเสร็จแล้วล่ะ ไม่เกินอาทิตย์หน้าก็น่าจะได้เอาลงแล้ว "

จูล : " ดีเลย งั้นเดี๋ยวต้องไปฉลอง . . . แต่เดี๋ยวก่อนเข้าบ้าน แวะที่ร้านก่อนนะ ไปเคลียรดูบัญชีหน่อย วันนี้เห็นเด็กที่ร้านบอกลูกค้าเยอะอยู่ "

ทั้งสองคนขับรถกลับ โดยที่จูลเป็นคนขับและระหว่างทางก็ได้แวะร้านตามที่จูลบอก ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นคาเฟ่เล็กๆ พร้อมมุมอ่านหนังสือที่มีชั้นหนังสืออยู่หลายร้อยเล่ม ซึ่งจูลได้เปิดไว้มาหลายเดือนแล้ว ส่วนเธอก็ทำงานเขียนไปด้วยและดูแลร้านไปด้วย ดูเหมือนเธอจะเข็ดกับการเอาเงินไปลงทุนในคริปโตหรือหุ้นอะไรเสี่ยงๆแบบครั้งก่อน จึงเลือกทำอะไรที่ Simple ขึ้น . . . บรรยากาศของร้านนี้สะท้อนคาแรคเตอร์ของเจ้าของร้านพอสมควร ชั้นหนังสือที่มีให้ลูกค้าได้หยิบอ่านหลายร้อยเล่มนั้น ส่วนใหญ่ก็นำมาจากหนังสือที่จูลชอบก็คือแนว ลึกลับเหนือธรรมชาติ มอนสเตอร์ แวมไพร์ เอเลี่ยน รวมถึงรูปภาพตกแต่งภายในร้าน หลายรูปก็เป็นฝีมืองานวาดของแพทแทบทั้งหมด ซึ่งมีอยู่หลากหลายแนว แขวนอยู่ทั่วไปในร้าน และดูเหมือนว่านอกจากที่นี่แล้ว จะมีอีกสาขาที่เชียงใหม่ ที่สไตล์และคอนเซปร้านไม่แตกต่างกัน

หลังจากออกมาจากร้านระหว่างทางที่ทั้งสองคนอยู่บนรถ แพทก็ได้เอ่ยชวนจูลไปเที่ยวต่างประเทศ เพราะช่วง 1 สัปดาห์นี้ ตัวแพทเองก็มีเวลาว่างหลังเพิ่งทำซิงเกิ้ลเสร็จ และจูลเองก็ยังไม่ได้มีคิวโปรโมตหนังสือที่ไหนเพิ่ม

แพท : " ตัวเองว่าเราไปเล่นสกีกันมั้ย เห็นเขาว่าช่วงนี้หิมะกำลังพอดีที่ Hokkaido อ่ะ "

จูล : " ก็ได้นะ ไม่ได้ไปเที่ยวต่างประเทศมาตั้งนานละ . . . ตัวเองลองดูตั๋วสิ ถ้ามีจองรอบพรุ่งนี้เย็นเลยก็ได้ หรือไม่ก็วันมะรืน "

แพท : " งั้นไปซัก 4-5 วันเนอะ กลับมาทำงานต่อพอดี . . . เหนื่อยมาหลายเดือน จะได้พักเต็มที่ซักอาทิตย์ . . . Yeah "

แพทเลื่อนมือไปหมุนเปิดเสียงเพลงในรถให้ดังขึ้น . . .

.

.

.

## Music Start (เพลง Avenue)

. . . . " เหงาหัวใจจนอาจจะหนาว ข้างกายรู้สึกปวดร้าว

จนมันคิดล่องลอยออกไปแสนไกล " . . . .

.

.

.

หลังจากได้เที่ยวบิน จองโรงแรมเรียบร้อย แพทก็ไม่พลาดที่จะโพสอวดทริป ว่ากำลังจะไปเล่นสกี มันเหมือนเป็นเรื่องปกติที่แพทมักจะโพสอะไรแบบนี้ เวลาจะทำอะไรโดยที่ไม่ได้คิดว่าเป็นปัญหาใดๆ และเธอก็ทำมานานหลายปีแล้ว

. . .

ณ ลานสกี ที่ประเทศญี่ปุ่น ทั้งสองคนเดินออกมาจากสกีรีสอร์ต ในชุดเสื้อกันหนาวขนเป็ดตัวหนาสีเขียวสด กับสีฟ้าสด หมวกไหมพรมและแว่นตากันลม เป็นชุดสกีที่พร้อมเล่น และดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาที่นี่เพราะทั้งสองคนดูเล่นเป็นโดยที่ไม่ต้องมีใครแนะนำมากนัก . . . และหลังจากเล่นสกีเสร็จ อีกวันทั้งสองคนก็มาเดินชอปปิ้งในตัวเมือง ซัปโปโร . . . ตลอด 4-5 วันนี้ ทั้งสองคนดูมีความสุขกันมาก โดยลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่า Momoko เด็กที่ตายไปเมื่อปีก่อน เขาก็มาจากเมืองซัปโปโรนี้

. . .

หลังจากที่กลับมาจากญี่ปุ่น วันนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นวันที่ซิงเกิ้ลของแพท จะได้อัพลง Youtube เป็นครั้งแรก มันเป็นผลงานที่เธอภาคภูมิใจมาก และที่สำคัญคนที่แต่งเพลงนี้ให้เธอเป็นนักแต่งเพลงที่ดังมากๆ และเธอเองก็เป็นแฟนคลับของเขามานาน เคยแต่งเพลงดังให้ศิลปินที่มีชื่อเสียงมาแล้วหลายต่อหลายคน

หลังจากเพลงได้ถูกอัพลง Youtube แพทก็เรียกได้ว่าแทบจะนั่งเฝ้าดูยอดวิวที่ค่อยๆเพิ่มขึ้น รวมถึงอ่านทุกๆคอมเม้นที่แสดงความคิดเห็น ซึ่งส่วนใหญ่เป็นไปในแง่ดี ชื่นชม และให้กำลังใจ . . . เธอดูมีความสุขมาก นั่งเฝ้าอยู่จนแทบจะหลับคาจอ จูลซึ่งนั่งอ่านหนังสือ อยู่ในห้องเดียวกัน ยังแอบยิ้มไปด้วยทุกครั้งที่เธออ่านคอมเม้นดีๆ ที่มีคนโพสลงให้ฟังออกมา ..

" เสียงน้องแพทเพราะมากเลย เสียงแบบนี้นางฟ้าชัดๆ "

" ไปแอบเห็นคลิปร้อง cover สมัยก่อน น่ารักมากเลย ไปอยู่ที่ไหนมา ถึงเพิ่งมาออกซิงเกิ้ลเนี่ย "

และไม่ใช่แค่ใน Youtube ในตอนนี้ IG ของแพทเองก็มียอดผู้ติดตามเพิ่มขึ้นอย่างมาก ในเวลาไม่กี่วันจากหลักพันสู่หลักหมื่น และหลักแสนภายในระยะเวลาไม่ถึงสัปดาห์หลังซิงเกิ้ลแรกถูกปล่อยออกไป . . . มีข้อความคอมเม้นเข้ามาเป็นจำนวนมาก ซึ่งตอนนี้แพทเองก็เริ่มที่จะไม่ได้อ่าน แต่ในบรรดาหลายข้อความนั้น มันมีข้อความธรรมดาๆข้อความนึง ซึ่งแพทเองก็ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงต้องมาสะดุดกับข้อความนี้ " ดูกล่องข้อความด้วย Please read your inbox " แต่แพทก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร และปกติข้อความใน Inbox ถ้ามาจากคนที่ไม่รู้จักแพทก็ไม่เคยกดเปิดอ่านอยู่แล้ว

.

.

.

## Music End

. . . . " ปลดปล่อยความเหงาช้าช้า สูดลมหายใจที่มีค่า

เธอก็จะรู้ว่าฉันนั้นพร้อมยืนอยู่ข้างเธอ โอ้ว " . . . . ##