บทที่ 309 เห่าไปทั่ว

บทที่ 309 เห่าไปทั่ว

วงการบันเทิงเป็นสถานที่ที่เสาะหาชื่อเสียงลาภยศ แบ่งระดับชั้นอย่างชัดเจน ไม่ว่าคุณจะเดบิวต์เร็วแค่ไหน ถ้าไม่มีชื่อเสียงก็อยู่ได้แค่ระดับล่างสุด เหมือนกับมดที่ต้อยต่ำ ไม่ว่าใครก็สามารถเหยียบให้ตายได้

สามปีที่ผ่านมาทำให้ลั่วเฉินเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี ตอนแรก เขายังคิดว่าจะพยายามและตอบโต้เพื่อตัวเอง ทว่าต่อมาเขาก็ไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องทั้งหมดนี้อีกแล้ว

หลินเฮ่าปรายตามองศิลปินน้องใหม่ข้างกาย ศิลปินน้องใหม่พลันพร้อมใจใช้ไหล่กระแทกลั่วเฉินอย่างแรง “ขอโทษครับ พวกเราต้องเริ่มถ่ายกันแล้ว รบกวนพี่ออกไปหน่อย อย่ามาเกะกะขวางทางที่นี่”

หากเป็นก่อนหน้านี้ ลั่วเฉินคงจะเดินออกไปแล้ว แต่นึกถึงคำกำชับของผู้จัดการเมื่อวาน สองเท้าจึงลังเลขึ้นมา

ศิลปินตัวน้อยกระแนะกระแหนอย่างไม่ชอบใจ “ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ? ไม่เคยพบไม่เคยเจอคนหน้าด้านขนาดนี้ อยากดังจนเสียสติไปแล้วหรือไงรุ่นพี่! ได้เกาะแข้งเกาะขาสมดังใจแล้วไม่ใช่เหรอ? แม้แต่การถ่ายภาพของเด็กใหม่ตัวน้อยๆ อย่างพวกผม พี่ก็อยากมีซีนด้วยเหรอ?”