บทที่ 236 คนเขาชอบคุณที่สุดแล้ว

บทที่ 236 คนเขาชอบคุณที่สุดแล้ว

ภายใต้ความโมโหระคนเศร้าใจที่กลับบ้านไม่ได้ ซือเซี่ยตัดสินใจทำเรื่องบางอย่าง เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่น รีบพยักหน้าสนับสนุน “ถูกต้องๆ! เธอเห็นแล้วใช่ไหม! เขาก็น่ารำคาญแบบนี้! นี่ก็ไม่ให้ทำ นั่นก็ไม่ให้ทำ! ไม่มีใครน่ารำคาญเท่ากับเขาอีกแล้ว!”

ดวงตาของซือเยี่ยหานประกายความหนาวเย็นของโลกใต้บาดาลมองไปทางซือเซี่ย

“เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว...” ซือเซี่ยจ้องสายตานั้นแล้วพูดต่อ ทว่าน้ำเสียงกลับเบาลงเรื่อยๆ

ซือเยี่ยหานไม่ได้สนใจเขาอีก หางตาเหล่มองรอยกัดบนหลังมือ จากนั้นยกหนังตาขึ้น สายตาค่อยๆ ทอดมองไปบนร่างกายของเยี่ยหวันหวั่น

บรรยากาศเงียบสงัดอย่างประหลาด

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร ในที่สุดซือเยี่ยหานก็เอ่ยขึ้น “ฉันปล่อยเธอไปได้ เริ่มตั้งแต่วันนี้ก็ยังได้ ปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่เธออยากทำ ไม่จำกัดอิสระภาพใดๆ ของเธอ ไม่ยุ่งเรื่องใดๆ ของเธอ เว้นแต่...”

เยี่ยหวันหวั่นได้ฟังก็ยิ่งไม่อยากจะเชื่อ เมื่อฟังมาถึงสองคำท้ายสุด ยิ่งบีบนิ้วมืออย่างตื่นเต้น “เว้นแต่อะไร?”

ซือเยี่ยหาน “ข้อแรก เธอมาขอร้องฉันเอง”