บทที่ 219 รู้สึกเหมือนโดนทิ้งเลย

บทที่ 219 รู้สึกเหมือนโดนทิ้งเลย

เวลาติวเข้มสองชั่วโมงที่ได้รับผ่านไปด้วยดี เยี่ยหวันหวั่นพึงพอใจ กลับห้องไปทำแบบทดสอบด้วยตัวเองต่อ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เยี่ยหวันหวั่นดื่มด่ำอยู่ในมหาสมุทรความรู้ดั่งหนอนหนังสือ เพียงพริบตาก็ดึกมากแล้ว

อืม ได้เวลาจ่ายค่าเรียนแล้ว...

แม้ว่าเวลาตอนที่พูดว่า “ดีล” จะมีพลังดั่งสามารถกลืนภูเขาและแม่น้ำได้ แต่พอถึงเวลาจริงก็รู้สึกผิดขึ้นมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งครั้งนี้ซือเยี่ยหานยังพูดว่าเขาเป็นเพียงผู้ชายปกติอะไรแบบนี้...

อาบน้ำอืดอาดยืดยาดจนเสร็จแล้ว ซือเยี่ยหานก็ยังไม่มาตาม เยี่ยหวันหวั่นรอจนร้อนใจเสียเอง แต่ก็ไม่อยากเป็นฝ่ายไปหาเขา ดังนั้นจึงโทรศัพท์ไปหาเขาแทน

เวลานี้เอง ในห้องหนังสือ

สวี่อี้กำลังทำสรุปรายงานประจำวัน

ครู่หนึ่ง โม่เสวียนก็เดินเข้ามา “คุณชายเก้า คุณเรียกหาผมเหรอครับ!”

เหมือนว่าจะยังไม่ถึงเวลาเข้านอนของคุณชายเก้าสักหน่อย ทำไมถึงเรียกหาเขาเร็วขนาดนี้?

ซือเยี่ยหานเหลือบตาขึ้น มองโม่เสวียนที่อยู่ตรงข้ามแล้วพูดประโยคหนึ่ง “ตั้งแต่วันนี้ไป คุณไม่ต้องมาชั่วคราว”