037

บทที่ 37 บอกให้เธอออกไป (7)

ร่างของจี้อี้ชะงักไปทันที เธอจ้องเฮ่อจี้เฉินสักพัก ในสมองจึงค่อยๆประมวลผลออกมาอย่างช้าๆ

เมื่อคืนคนที่พาเธอกลับมาที่บ้านก็คือ..เฮ่อจี้เฉิน?

ถ้าอย่างนั้น เมื่อคืนก่อนที่เธอจะหมดสติ ภาพตอนนั้นที่เธอคิดว่าเป็นแค่ภาพหลอน ก็เป็นเรื่องจริงทั้งหมดเลย?

พอความคิดนี้จะแวบเข้ามาในสมอง จี้อี้ไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะปฏิเสธมัน

เมื่อคืนก่อนที่เธอจะหมดสติ เธอเห็นรองเท้าหนังคู่นั้นจริงๆ แต่ว่าน้ำเสียงกังวลที่เรียกเธอว่า “เสี่ยวอี้” นั่นต้องเป็นเพราะว่าเธอหูแว่วไปเองอย่างแน่นอน

ใช้หัวแม่เท้าคิดยังรู้เลยว่า เฮ่อจี้เฉินน่ะเหรอจะมากังวลเพราะเรื่องของเธอ?

ระหว่างที่จี้อี้กำลังคิดฟุ้งซ่าน เธอได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาในห้องอีกครั้ง เสียงของป้าจางก็ดังขึ้นตามมา แต่ว่ากำลังพูดกับเฮ่อจี้เฉินด้วยความเคารพนอบน้อม "คุณชายเฮ่อ"

สติของจี้อี้กลับมาเพราะการปรากฎตัวของป้าจาง เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าเฮ่อจี้เฉินที่ยืนอยู่ตรงประตูในตอนแรกตอนนี้เดินมาถึงข้างเตียงแล้ว

การที่เขาเข้ามาใกล้ ทำให้ความรู้สึกอึดอัดที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง ปลายนิ้วของเธอเผลอกำผ้าห่มโดยไม่รู้ตัว