010

บทที่ 10

ในเวลาเดียวกันนั้น เธอก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาจากโทรศัพท์ของหลินหย่า เสียงปลายสายที่ดังออกมาคือเสียงของเฮ่อจี้เฉิน "เป็นอะไรไป?"

เดิมทีจี้อี้อยากตอบคำถามของปั้วเฮ่อ ทว่าเมื่อได้ยินเสียงของเฮ่อจี้เฉิน เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ไม่ยอมพูดอะไร แต่เร่งฝีเท้าเดินตรงเข้าไปในห้องอาบน้ำทันที

ขณะที่ปิดประตู จี้อี้ได้ยินเสียงของเฮ่อจี้เฉินจากในโทรศัพท์ของหลินหย่าดังมารางๆว่า "คนในหออยู่ครบทุกคนใช่ไหม?"

ตอนที่จี้อี้อาบน้ำเสร็จ หลินหย่าก็วางสายแล้ว รูมเมททุกคนในมือถือชานมคนละแก้วพร้อมกับส่งเสียงจ๊อกแจ๊กพูดคุยกันไม่หยุด

คนที่หันมาคุยกับจี้อี้เป็นคนแรกคือปั้วเฮ่อ “เสี่ยวอี้ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”

จี้อี้ส่ายหน้าแล้วตอบกลับไปว่า “ไม่เป็นอะไร ฉันแค่ไม่ระวังจนเผลอหกล้มเท่านั้นเอง”

“งั้นก็ดีแล้ว” เมื่อปั้วเฮ่อพูดจบ เธอก็ชี้ไปที่โต๊ะของจี้อี้ แล้วบอกว่า “เสี่ยวอี้ ชานมของเธออยู่ตรงนั้น”

ถังฮว่าฮว่าพูดต่อ “แฟนของเสี่ยวหย่าเพิ่งซื้อมาให้”

แฟนของเสี่ยวหย่า….เฮ่อจี้เฉิน?

เดิมทีก่อนเธอเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ เธอได้ยินคำถามเฮ่อจี้เฉินถามหลินหย่า แต่ที่แท้ก็หมายถึงแบบนี้เอง....เขาแค่ชวนทุกคนแทนหลินหย่าให้มาดื่มชานมก็เท่านั้นเอง

จี้อี้ตอบหลินหย่าทันทีว่า “ขอบคุณ” เพื่อไม่ให้ทุกคนเห็นถึงความผิดปกติ เธอจึงถือชานมแล้วขึ้นไปบนเตียง หลังจากนั้นก็วางไว้บนหมอน แต่ไม่ยอมดื่มมัน

คนอื่นๆอีกสามคน ดื่มชานมไปพลาง พูดคุยกันไปพลาง โดยประเด็นสนทนาที่พวกเขาพูดถึงล้วนเป็นเรื่องแฟนใหม่ของหลินหย่าทั้งนั้น

“เสี่ยวหย่า แฟนของเธอนี่ดีจริงๆเลย!”

“ นั่นน่ะสิ เมื่อวานที่ร้านจินปี้หุยฮวางนะ เธออยากสั่งชานม แต่ที่จินปี้หุยฮวางไม่มี ผลก็คือหลังจากที่เขามาส่งพวกเราแล้ว เขาก็รีบกลับไปซื้อมาให้เธอเลย”

“ที่สำคัญกว่านั้นนะ เขาทั้งไม่สูบบุหรี่ แล้วก็ไม่กินเหล้า คืนนี้หตั้งลายคนชวนให้เขาดื่มเหล้า แต่เขาก็ไม่ดื่ม แล้วเขาว่าอะไรนะ การดื่มเหล้าทำให้เกิดปัญหาได้ง่ายๆ ผู้ชายที่ควบคุมตัวเองได้ดีแบบนี้ ไม่มีดีกว่านี้อีกแล้ว!”

คำพูดต่อจากนี้ คนอื่นๆพูดซุบซิบอะไรกันอีก จี้อี้ฟังไม่เข้าหูเลยเลยสักนิด เพราะสิ่งที่ติดอยู่ในหัวสมองของเธอล้วนเป็นคำไม่กี่คำของเขา "การดื่มเหล้าทำให้เกิดปัญหาได้ง่ายๆ" ในหูของเธอเหมือนได้ยินเสียงของเขาเมื่อสี่ปีก่อนดังขึ้น สายตาที่เขากวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับคำพูดที่ว่า " ถ้าคืนนั้นไม่ใช่เพราะฉันเมา เธอคิดว่าฉันจะแตะต้องตัวเธอเหรอ?"

เหมือนมีอะไรบางอย่าง แทงเข้ามาในส่วนที่ลึกที่สุดในจิตใจของจี้อี้ เจ็บจนทำให้ใบหน้าของเธอขาวซีด

-

หลังจากนั้นอีกหลายวัน จี้อี้ก็ไม่ได้พบเฮ่อจี้เฉินอีก ตอนที่ได้ยินชื่อของเฮ่อจี้เฉินอีกครั้งก็เป็นอีกหนึ่งสัปดาห์ให้หลัง

วันนั้นเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ปั้วเฮ่อและถังฮว่าฮว่าออกไปเที่ยว ภายในหอพักจึงเหลือเพียงจี้อี้และหลินหย่าแค่สองคนเท่านั้น

หลินหย่าซึ่งกำลังแต่งหน้า เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ เธอหันไปมองจี้อี้ที่กำลังซุกตัวอ่านหนังสืออยู่บนเตียง พร้อมกับพูดว่า “ เสี่ยวอี้ ฉันจำได้ว่าเธอเคยบอกว่าเธอเรียนมัธยมปลายที่เมืองซู โรงเรียนมัธยม A พี่เฮ่อเองก็เรียนโรงเรียนมัธยม Aที่เมืองซูเหมือนกัน เธอกับพี่เฮ่อเคยรู้จักกันมาก่อนไหม?”

หอพัก B ตอนกลางวันสามารถเข้ามาได้

เฮ่อจี้เฉินที่ก่อนหน้านี้นัดกับหลินหย่าว่าคืนนี้จะไปร่วมงานเลี้ยงกลางแจ้งด้วยกันมาถึงหอพักชั้นล่างของจี้อี้ เดิมที่เขาอยากโทรไปหาหลินหย่าเพื่อเรียกให้เธอลงมา แต่กลายเป็นว่ามือถือของเขาแบตหมดปิดเครื่องไปซะแล้ว ถ้าจะใช้ที่ชาร์จแบตในรถก็ต้องรอีกพักหนึ่งถึงจะเปิดเครื่องได้ เขาสองจิตสองใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเดินขึ้นไปข้างบน

ประตูหอพักของจี้อี้ไม่ได้ปิดเอาไว้ เพื่อรักษามารยาท เฮ่อจี้เฉินจึงไม่ผลักประตูเข้าไปในทันที เขายกมือขึ้นเตรียมจะเคาะประตู ทว่ากลับได้ยินเสียงของหลินหย่าดังออกมาจากห้องว่า "เสี่ยวอี้ เธอกับพี่เฮ่อเคยรู้จักมาก่อนไหม?"