บทที่ 322 ความจริงเปิดเผย (3)

บทที่ 322 ความจริงเปิดเผย (3)

“เจ้ามาทำอะไร” จวงไทเฮาพลิกเปิดหน้าบัญชี ถามอย่างไม่แยแส

“ผ่านมาพ่ะย่ะค่ะ” เซียวลิ่วหลังตอบ

สองคนนี้ทำราวกับว่าหากอธิบายออกไปสักประโยคคงขาดใจตายเอาได้ จึงไม่มีใครยอมเอ่ยปากพูดก่อน

“กระหม่อมขอทูลลา”

อันที่จริงก็ไม่ได้เป็นอะไรมากสินะ เขาแค่แวะมาเยี่ยมก็เท่านั้น

เขารู้มาตลอดว่าฮ่องเต้กับไทเฮานั้นไม่ลงรอยกัน เพียงแต่ไม่คิดว่าจะฟาดฟันกันรุนแรงเช่นนั้น

จึงรู้สึกเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย

จวงไทเฮาเห็นเขาหันหลังกลับก็กระแอมในลำคอขึ้นมาก่อนจะเอ่ยปาก “เหตุใดถึงได้พูดแก้ต่างให้ข้า”

เซียวลิ่วหลังเอ่ยเสียเรียบ “ไม่มีเหตุผลหรอกพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมย่อมต้องแทนคุณฮ่องเต้อยู่แล้ว เป็นสิ่งที่ขุนนางควรกระทำ”

ฉินกงกงที่แอบฟังอยู่ข้างนอกร้อนใจจนแทบอกแตกตาย เป็นสิ่งที่ขุนนางควรกระทำบ้าบออะไรกัน! พูดภาษาคนแล้วมันจะลวกปากหรืออย่างไร

โมโหจะตายอยู่แล้ว โมโหจะตายอยู่แล้ว!

ฮ่องเต้กับไทเฮาบาดหมางกันมาแรมปีเขายังไม่รู้สึกโมโหเช่นนี้ เพราะฮ่องเต้ยามเป็นหนุ่มนั้นก็น่าโมโหจริงๆ แต่เซียวลิ่วหลังนั้นทำทุกอย่างเพราะเป็นห่วงไทเฮา พวกเขาสองคนเข้าใจผิดกันเช่นนี้ ฉินกงกงปวดใจเหลือเกิน!