0027 ให้ท้ายลูกตัวเอง

บทที่ 27 ให้ท้ายลูกตัวเอง

เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ชูยินก็เห็นอวิ๋นเฉียวกำลังด้อมๆ มองๆ อยู่ในสวน

เธอเปิดหน้าต่างออก ตะโกนขึ้นเสียงดังลั่น “อวิ๋นเฉียว!”

อวิ๋นเฉียวตั้งใจที่จะเข้าไปในบ้านเงียบๆ โดยเดินอ้อมผ่านสวน แล้วเข้าไปทางประตูหลัง จากนั้นก็แอบขึ้นชั้นบนโดยที่ไม่ให้ใครรู้ ทว่าพอถูกคนเป็นแม่เรียกก็ตกใจจนขวัญกระเจิง จนถึงกับล้มลงกับพื้น พลางเรียกออกมา “แม่!”

จ้าวเยว่ยิ้มกว้างแล้วเดินเข้ามาจากทางด้านหลังของชูยิน เธอมองอวิ๋นเฉียวแล้วเอ่ยทัก “อวิ๋นเฉียวกลับมาแล้วเหรอ”

ในรอยยิ้มนั้นมีซ่อนมีดแหลมไว้ด้วยสินะ อวิ๋นตั่วแอบตำหนิในใจ เขาเองก็ใช้วิธีเดียวกัน คือการเอ่ยไปพร้อมกับรอยยิ้ม “คุณน้าว่างจังเลยนะครับ ป่านนี้แล้วก็ยังออกมานอกบ้านได้ คุณลุงกับสือเหยียนไม่ทานข้าวเย็นกันหรือครับ”

“อวิ๋นเฉียว พูดอะไรของลูกน่ะ!” ชูยินตำหนิ

“ไม่มีอะไรหรอก เขาแค่เตือนฉันเท่านั้น นี่ก็เย็นมากแล้ว ฉันกลับก่อนดีกว่า” จ้าวเยว่แสร้งทำเป็นใจกว้าง

หลังจากที่ส่งจ้าวเยว่กลับไปแล้ว ชูยินก็เริ่มการสอบสวนลูกทั้งสองของเธอ

“บอกมาเลยนะว่าวันนี้ไปทำเรื่องอะไรเอาไว้”