ณ ทรงวาด 7
"คุณห่าวซวน"
เหมยกุ้ยพูดขึ้นเมื่อเห็นหน้าอีกคน เหมยกุ้ยยิ้มออกมา แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่ออีกคนทำหน้างง ก่อนประโยคที่ออกจากปากคนตรงหน้าจะทำให้เธอเข้าใจได้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
"อั๊วไม่ใช่ห่าวซวน"
"อ้าว"
"อั๊วชื่อซีซวนต่างหาก"
"พี่ชายเฟยเจิน คนที่ทำคลับน่ะหรือคะ"
"ลื้อรู้จักอาเจินหรอ"
ซีซวนพูดพลางช่วยพยุงเหมยกุ้ยขึ้น ก่อนจะช่วยปัดฝุ่นตามเนื้อตัวอีกคนให้
"ฉันทำงานที่ร้านเขาน่ะค่ะ"
"อ๋อ อั๊วเป็นแฝดกับห่าวซวนน่ะ ไม่แปลกที่ลื้อจะคิดว่าอั๊วเป็นอาห่าว"
"ขอบคุณนะคะที่ช่วยไว้ โชคดีจริงๆที่คุณเดินเข้ามาในซอยพอดี"
"ไม่เป็นไร อั๊วจะไปร้านยาพอดี ลื้อจะไปไหนล่ะ เดี๋ยวอั๊วไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่จะไปที่จุดจอดรถรางตรงนี้เท่านั้น"
เหมยกุ้ยชี้ไปทางหน้าปากซอยที่มีธงสีแดงอยู่ไม่ไกล
"เช่นนั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ อย่าลืมไปโรงหมอเสียด้วยล่ะ"
"ค่ะ"
เหมยกุ้ยพูด ก่อนจะเดินกุมท้องตัวเองออกไปทางหน้าปากซอย พลางหันไปเห็นอีกคนเดินเข้าไปในซอย แต่กลับเดินเลยร้านขายสมุนไพรในซอยไป เหมยกุ้ยก็คิดเพียงแค่ว่า เขาคงจะไปร้านอื่นที่อยู่ถนนถัดไป
เมื่อหันกลับมา ก็พบว่าผู้ชายที่ชื่อเฟยเจินก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาเธอซะแล้ว
"เหมยกุ้ย"
"เฟยเจิน"
"ตายจริง เธอโดนอะไรมา"
"เฟยเจิน ฉันขอโทษ"
"ขอโทษทำไม นี่เธอโดนอะไร ทำไมเป็นแบบนี้"
เฟยเจินพูดถึงสภาพผมที่ยุ่งเหยิงของอีกคน และการกุมท้องที่เหมือนจะเป็นการบอกกลายๆว่าเจ็บท้องของเหมยกุ้ย
"ใจเย็นๆ ฉันแค่โดนจี้"
"มันทำอะไรเธอ"
เฟยเจินทำด้วยสีหน้าเหมือนคนกำลังโกรธจัด
"โดนต่อยไปสามครั้งน่ะ"
"อะไรนะ"
เฟยเจินตะโกนจนคนในละแวกนั้นหันมามองกันหมด
"เบาๆสิ เดี๋ยวคนก็แตกตื่นกันหมด ฉันเป็นมวย โดนต่อยแค่นี้ฉันรู้น่า ว่าเดี๋ยวไม่กี่วันก็หาย อาจจะต้องขอหยุดงานสักสองวัน"
"แล้วเลือดที่คอคืออะไร"
เฟยเจินถามด้วยสีหน้าเครียด ก่อนจะชี้ไปที่คอของเหมยกุ้ย เมื่อเห็นดังนั้น เหมยกุ้ยจึงเอามือไปลองแตะดู เมื่อเห็นว่ามีเลือดจริงก็ทำหน้าไม่แยแส ก่อนจะเอานิ้วนั้นเช็ดกับกางเกง แล้วหันมาพูดกับเฟยเจินด้วยสีหน้าปกติ
"โจรมันเอามีดมาจ่อน่ะ สงสัยตอนดิ้นจะโดนปลายมีด"
"ทำไมเธอพูดด้วยสีหน้าตาเฉยเช่นนั้น ไปโรงหมอเถอะเหมยกุ้ย"
"ฉันขอโทษ"
"ขอโทษอะไร เธอขอโทษด้วยเหตุใด"
"ฉันรักษาอึ่งคี้อันนั้นไว้ไม่ได้ โจรมันเอาไปแล้ว"
"เดี๋ยวนะ โจรที่มาทำร้ายเธอ มันไม่เอาเงินไปหรือ"
เหมยกุ้ยได้ยินดังนั้นก็ลองล้วงในกระเป๋าเสื้อตัวเอง ก่อนจะหยิบธนบัตรใบหนึ่งมาให้เฟยเจิน
"อ่ะ นี่ไง ห้าสิบบาทของนาย"
"เธอไม่คิดว่ามันแปลกหรือ"
"แปลกอะไร"
"โจรน่ะ ปกติเขาจะเอาเงินกัน"
"คนนี้เขาอาจจะต้องการสมุนไพรไปต้มให้ครอบครัวเขาก็ได้"
"เขาจะเอาแบบที่ต้มแล้วไปต้มอีกได้อย่างไร"
"จริงด้วย ร้านสุดท้ายที่ฉันไป เถ้าแก่เนี้ยให้อึ่งคี้ฉันมา แต่โจรกลับหยิบอีกห่อ"
"ฉันไม่น่าลากเธอเข้ามาด้วยเลย"
เฟยเจินเท้าสะเอวพูด
"นายลากฉันเข้าอะไร"
"เรื่องของลี่จู ฉันไม่ควรให้เธอยุ่งเลย ผ่านมาเพียงไม่ถึงวันเธอก็เจ็บตัวเสียแล้ว"
"นายกำลังจะบอกว่า โจรนั่นทำร้ายฉันเพราะเรื่องลี่จูหรือ"
"ฉันไม่แน่ใจ เอาว่าเราไปโรงหมอกันก่อนดีกว่า แล้วตั้งแต่วันนี้ เธอเข้ามาอยู่ในบ้านใหญ่"
"อะไรนะ"
"ฉันจะให้คนจัดห้องรับแขกให้"
"ทำไปทำไม"
"ฉันกลัวเธอโดนทำร้ายอีก"
"เวอร์"
"อะไรนะ"
เฟยเจินถามย้ำเมื่อได้ยินเหมยกุ้ยพูดภาษาที่ตัวเองไม่คุ้นเคย
"แต่บ้านพักคนงานในร้านนายก็อยู่ในเขตบ้าน"
เหมยกุ้ยที่เพิ่งรู้ตัวจึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องคุยกลับมาที่หัวข้อเดิม
"แต่มันไม่ปลอดภัยเท่าบ้านใหญ่"
"ฉันแค่โดนต่อย ไอ้แผลที่คอนี่ไม่เกินคืนนี้ก็แห้งแล้ว"
"มันไม่ใช่แค่ต่อย เธอกำลังอยู่ในอันตรายเพราะช่วยครอบครัวฉันเรื่องลี่จู"
"คนเขาได้คิดว่าฉันเป็นเมียเก็บนายน่ะสิ"
"ไม่มีใครเขาคิดแบบนั้นหรอก ฉันค่อยบอกคนอื่นก็ได้ว่าเธอโดนอะไร ลูกจ้างร้านฉันไม่ใช่พวกขี้นินทาคนอื่น"
"ไม่เป็นไร ฉันอยู่ที่เดิมได้จริงๆ แค่นายให้ฉันอยู่ห้องเดี่ยว ฉันก็เกรงใจจะแย่"
"ลูกน้องฉันส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย เวลาที่มีลูกจ้างผู้หญิง ฉันก็จะให้ห้องเดี่ยวเขาทุกครั้ง แต่เอาเถอะ ฉันเหนื่อยจะเถียงกับเธอ"
"แล้วก็ไม่ต้องไปโรงหมอ ฉันหายเองได้ แผลแค่นี้"
"แน่ใจนะ"
"แน่ใจ"
เหมยกุ้ยตอบก่อนจะยิ้มให้อีกคนมั่นใจว่าเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ
"ไปๆ ขึ้นรถรางกลับบ้านเถอะ"
เหมยกุ้ยเดินนำเฟยเจินออกไปทางที่ที่มีธงแสดงว่าเป็นจุดจอดรถราง
"เดี๋ยวถึงบ้านแล้วฉันเอายาทาแผลให้"
เฟยเจินพูดเมื่อทั้งสองคนเดินมารออยู่ที่จุดจอดรถราง
"มีหรือ"
"มี คล้ายๆที่พวกนักมวยเขาใช้กัน"
"อู้ว ของดีนะเนี่ย"
เหมยกุ้ยพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"ฉันรู้สึกผิดจริงๆนะเหมยกุ้ย"
แต่เฟยเจินกลับตอบมาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
"ฉันบอกแล้วว่าไม่เป็นไร"
"เธอไม่ต้องช่วยฉันเรื่องลี่จูแล้ว เดี๋ยวฉันกับเฮียห่าวจะจัดการเอง"
"แต่ฉันอยากช่วย"
"อย่าเลยเหมยกุ้ย ฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บแล้ว"
"ขอร้องล่ะนะ ให้ฉันช่วยเถอะ มาขนาดนี้แล้ว ฉันไม่อยากเจ็บตัวเปล่า นี่วันนี้ฉันอุตส่าห์ได้รู้แล้วเชียวว่าอึ่งคี้แบบนั้น น่าจะทำเอาเองจากอึ่งคี้แห้ง"
"ก็ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บไปมากกว่านี้"
"งั้นฉันก็จะบอกนายเหมือนกัน ว่าฉันเจ็บได้มากกว่านี้"
"แล้วเธออยากเจ็บหรืออย่างไร"
"เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว เฟยเจิน"
"ฉันอนุญาตให้เธอเจ็บได้อีกแค่ครั้งเดียว ถ้าเธอเจ็บตัวอีกครั้ง เธอต้องเลิกยุ่ง"
เหมยกุ้ยได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจ ก่อนจะพูดกับอีกคน
"ฉันยุ่งไปแล้วเฟยเจิน ต่อให้ฉันเลิกยุ่งตอนนี้ คนร้ายมันก็ยังพุ่งเป้าที่ฉันอยู่ดี"
ยังไม่ทันจะได้เถียงอะไรไปมากกว่านั้น รถรางคันที่พวกเขารอก็มาถึงพอดี ทั้งสองจึงขึ้นไปนั่งบนที่นั่ง แต่ไม่คุยกันตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้านของอีกคน
เมื่อมาถึงบ้านเฟยเจินก็เรียกหาลูกน้องคนหนึ่ง
"อาหลง!!"
"ขอรับเฮีย"
"วิ่งไปบอกเฮียห่าวที่บ้านเขาให้หน่อย ว่าอึ่งคี้ที่เฮียเขาให้มา เป็นแบบที่คนร้ายน่าจะทำเอง แลวันนี้มีคนมาทำร้ายเหมยกุ้ยแค่เพียงเพราะจะเอาอึ่งคี้ไป เผื่อจะเป็นเบาะแสให้พี่เขา ฝากบอกด้วยว่าเหมยกุ้ยไม่เป็นอะไร"
"ได้ขอรับเฮีย"
เหมยกุ้ยได้ยินดังนั้นก็แอบดีใจที่อีกคนยังฟังสิ่งที่เธอไปรู้มาวันนี้ได้ จึงคิดว่าหมดหน้าที่แล้ว
"งั้น ฉันขอตัวกลับก่อนนะ แล้วฉันก็ขอลาสักสองสามวัน"
"เดี๋ยว นั่งรอตรงนี้ก่อน ประเดี๋ยวฉันมา"
เฟยเจินพูดรั้งอีกคนเอาไว้ ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ชั้นบนของบ้าน ปล่อยให้เหมยกุ้ยนั่งอยู่คนเดียวที่โซฟาในห้องรับแขก
ผ่านไปสักพัก อีกคนก็เดินลงมาพร้อมกับกระปุกเล็กๆในมือ
"เอา ที่ฉันบอกไว้ว่าจะให้"
"ยาน่ะหรือ"
"ก็ใช่น่ะซี"
"ขอบคุณนะ งั้นฉันขอตัวก่อน"
"ถ้ายังไม่หายก็ไม่ต้องรีบมาทำงาน พักจนกว่าจะหายเถอะ"
"อือ"
เหมยกุ้ยตอบ ก่อนจะเดินออกไปทางที่พักของเธอ และทิ้งรอยยิ้มไว้ให้กับอีกคนเหมือนอย่างทุกครั้ง
เพียงแต่ครั้งนี้ จะมีความเป็นห่วงเพิ่มมาด้วยก็เท่านั้น
ตกกลางคืน เหมยกุ้ยที่นอนไปพักหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงแปลกๆจากห้องข้างๆเธอ ที่เป็นเจ๊ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำงานในร้านด้วยกัน เหมยกุ้ยจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก
ยังไม่ทันที่เหมยกุ้ยจะได้ออกไปดูว่าพี่ข้างห้องเขาเป็นอะไรหรือไม่ ก็มีเสียงเคาะประตูที่ห้องเหมยกุ้ยขึ้นเสียก่อน
"สมัยนี้เขายังไม่มีตาปลากันหรอวะ ให้ตายเหอะ"
เหมยหุ้ยหัวเสียพลางบ่นกับตัวเอง เพราะมันทำให้เธอต้องตัดสินใจ
ถ้าเปิด เธอก็อาจจะโดนทำอันตราย เพราะไม่มีคนปกติที่ไหนมาเคาะห้องคนอื่นยามวิกาลแบบนี้
แต่ถ้าเธอไม่เปิด เหมยกุ้ยก็ไม่รู้เลยว่าเจ๊เขากำลังอยู่ในอันตรายหรือไม่
คงเพราะเป็นคนเห็นใจคนอื่นมากกว่าตัวเอง เหมยกุ้ยจึงตัดสินใจเปิดประตูออก ก่อนจะเห็นเพื่อนข้างห้องโดนเอามือของใครบางคนปิดปากไว้ไม่ให้ตะโกนขอความช่วยเหลือ ส่วนมืออีกข้างของบุคคลปริศนา กำลังหันมาทางเหมยกุ้ย
พร้อมกับปืนในมือ
ฝากผลงานเรื่อง ณ ทรงวาดด้วยนะคะ
สามารถพูดคุยกับนักเขียนได้ทาง twitter:@littlelzybeez หรือ #ณทรงวาด นะคะ หรือจะพูดคุยกันทางคอมเม้นก็ได้นะคะ
ทั้งนี้หากผิดพลาดด้านข้อมูลประการใด ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
- สมุทรา -