ส่วนที่ 1 บทที่ 020 ที่อยู่

บทที่ 20 ที่อยู่

ทิงเหยียนเก็บดาบ จากนั้นก็ถือโคมไฟเดินตามหลังของฉินเจิงและเซี่ยฟางหวาไป

ไม่นานหลังจากนั้น เงาของทั้งสามคนก็กลืนหายไปกับความมืดยามค่ำคืน

เยี่ยนถิงยื่นมือออกมาจากแขนเสื้อมาดูตรงหน้า มือยังอยู่ดีบนแขนโดยไม่บุบสลาย เขาจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หันไปถามข้างหลังด้วยความแปลกใจว่า “ว่าอย่างไร พวกเจ้าเห็นหรือยัง หลายวันมานี้พี่ฉินเจิงทำแต่เรื่องแปลกๆ”

เซี่ยม่อหานมองเขาแวบหนึ่ง สีหน้าดูยากจะคาดเดาเป็นอย่างยิ่ง

หลี่มู่ชิงพยักหน้า กล่าวอย่างเห็นด้วยว่า “หลายวันมานี้พี่ฉินเจิงแปลกไปเล็กน้อย”

“อันที่จริงเขาเริ่มแปลกไปตั้งแต่สุนัขที่เต๋อฉือไทเฮาประทานให้เขาตัวนั้นตายไป” เฉิงหมิงกล่าว

“น่าเสียดายสุนัขตัวนั้น เข้าใจนิสัยของมนุษย์ทะลุปรุโปร่งก็ตายเสียแล้ว มิน่าเล่าระยะนี้พี่ฉินเจิงจึงมีนิสัยแปลกๆ” ซ่งฟางถอนหายใจ “เขาอยากไปม่อเป่ยเพราะความโกรธ แต่กลับไปไม่สำเร็จ ไฟแห่งโทสะจึงยังไม่ได้รับการปลดปล่อย” พูดจบก็พูดกับเยี่ยนถิงว่า “ช่วงนี้เจ้าก็อย่าไปยั่วแหย่เขาเช่นนี้เลย มิฉะนั้นมือของเจ้าคงรักษาไว้ไม่ได้แน่”