ISLAND OF MEMORIES

ISLAND OF MEMORIES

Written by: Lilaclily

It ended messily so here I am. Trying to turn back to page one and read how we were so inlove with each other before.

Ang simoy ng sariwang hangin ang sumalubong sa akin at ang tunog ng mga along tila hinihintay ang aking pagdating. Kasabay ng pagtama ng malaking alon sa aking paa ay ang pag alala ko sa memoryang ayaw kong kalimutan pa.

"Baby come here" he whispered as he snaked his arms around my waist and pulled me closer.

"Hmmm? Do you want cuddles?" I asked him as he kissed my forehead.

He's clingy and I like it.

"Later baby, wear this" he said as he lend a black blind fold to me.

"Anong gagawin ko dito? Are you thinking of something naughty again?" I teased him and smirked.

He laughed ang kissed me again. Ganito s'ya ka clingy.

"No baby, just wear it. I have a surprise" he said and smiled.

Na excite naman ako agad ng marinig ko ang salitang surprise. I love surprises kaya agad kong sinuot ang blindfold na kanyang binigay.

He held my waist with his right hand and held my left hand with his other hand to guide me.

Bumaba kami sa hagdan ng rest house at naririnig ko ng malakas ang mga hampas ng alon kaya alam kong malapit lang kami sa dagat.

Ang mga buhangin sa aking paa ay masarap sa pakiramdam. Hindi ko alam pero sobrang excited ako. Oh my god! I can't help it.

"Stay here love, I'll just get something. Don't remove the blindfold until I say so, okay?" saad n'ya.

Tumango nalang ako nakiramdam sa paligid.

"What?!" I heard him shouted.

Mukhang medyo malayo s'ya sa pwesto ko. Maybe preparing for the surprise.

I bit my lips because of excitement. Madaming scenes ang pumapasok sa isip ko but I can't help it. I'm too excited.

Umabot ang ilang minuto at nangangawit na ako, tahimik parin ang paligid at nilalamig na ako sa malamig na simoy ng hangin. Bakit ang tagal naman yata ng surprise n'ya?

Ilang oras na yata ako ditong nakatayo, nangangawit na talaga ang aking mga paa at niyayapos ko ang aking sarili dahil sa lamig ng simoy ng hangin. What is happening?

"Baby?" I called him but no one answered.

"Baby it's so cold na and my legs are trembling. Where are you?" I asked again but the surroundings is still quite.

I decided to remove my blindfold and I was shock because I don't see anyone here except for the heart shaped roses in the sand, a lettering says 'will you marry me' and small lights around. Where is Ares?

Tumingin tingin ako sa paligid pero walang tao, the night was so quiet and peaceful. Dinapuan ako ng kaba kaya halos libutin ko ang buong lugar pero hindi ko s'ya nakita. I was about to call a rescue team pero naisip kong may nagchecheck dito kung sinong aalis at papasok kaya dumiretso ako doon sa gantong dis oras ng gabi and luckily may naka duty.

"Excuse me Miss? Paki check kung nag check out na si Ares Von Del Vallio?" I asked.

"Wait Maam, I'll check it po" she said and check the tab.

"Yes maam, nakalabas na po s'ya at exactly 8:20 p.m" she said.

Napatingin ako sa orasan at nakita kong 12:16 na. Ares, why do you have to do this to me?

Matamlay akong naglakad pabalik sa rest house. I'm still thinking of his possible valid reason to leave me hanging and waiting for four hours.

I starred at the lettering. Pumatak ang isang luha galing sa aking mata na nasundan pa ng marami. I'm so happy because he's thinking of marrying me. He love me this much so I couldn't find any reason for him to leave me here. I was expecting, I was waiting but I ended up being disappointed.

Nanatili akong nakatitig at umiiyak doon hanggang sa dinalaw ako ng antok kaya napagdesisyonan kong pumasok sa rest house. I want to think that I shouldn't cry because I know he loves me and he have enough reason to do that, I want to think that I shouldn't cry because I know tomorrow it'll be okay again but I can't deny that it is hurting me. The fact that I expected but ends up just standing there because he left without informing.

Kinabukasan ay gumising akong masaya, pipiliting maging masaya kahit masakit. Pinang hahawakan ko nalang na mahal n'ya ako at ako lang ang babaeng handa n'yang pakasalan kaya kahit nangyari yun handa akong magpatawad, handa akong intindihin s'ya. Nag check out ako at habang nasa byahe ay naka tanggap ako ng tawag mula sa kanya.

Sinagot ko ito ng may halong sakit at saya.

"Baby..sorry" bungad n'ya sa telepono.

"hey? It's okay baby I do understand. I just want your explanation but don't worry about me. I'm okay" kahit hindi..

Narinig ko ang pagbuntong hininga n'ya at tila pagod na pagod s'ya.

"I have to travel fast kasi na aksidente si Liana" he said.

Nagulat naman agad ako, valid ang reason n'ya. Masakit lang kasi dahil sa sobrang pag alala n'ya sa Bestfriend n'ya he forgot that I was standing there waiting for his surprise.

"Is she okay now?" I asked.

"Not in a good condition" malungkot n'yang saad.

"Didiretso na ako d'yan, I know you're not okay. Wait for me I'll be there. Anong hospital yan?" tanong ko.

Sinabi n'ya ang pangalan ng hospital kaya don nalang kami dumiritso kahit sobrang pagod ng katawan ko ay alam kong kailangan n'ya ako doon.

"Ares.." I called him kaya napalingon s'ya sa akin.

Nasa labas s'ya dahil sinabi kong hintayin n'ya ako. He helped me carry my things pati nadin ang pagkaing pinatake out ko para sa kanya.

"Where's Liana's parents?" I asked ng mapansin kong walang tao na nagbabantay.

"Nasa states pa with my parents also, alam na nilang nasa ganitong condition si Liana pero hindi pa sila pwedeng makauwi lahat kaya I really need to rush here last night kasi walang magbabantay" he answered.

Kita ko ang pagod sa kanyang mukha at mukang wala s'yang tulog.

"Don't worry baby I was okay, umuwi naman ako agad at natulog kasi I know you have a good reason" I lied.

He kissed my forehead.

"I'm so sorry for leaving you there, Selene" saad n'ya.

Ngumiti nalang ako at umupo kami, he started eating.

Liana is a very important person to him. They're Bestfriends since childhood and he said na kapatid na ang turing n'ya kay Liana kaya naiintindihan ko.

Gusto ko pa sanang manatili pero pinauwi n'ya ako. Hindi nalang ako nagpumilit pa dahil pagod na pagod na talaga ang aking katawan.

Pagdating ko sa condo ay nakalimutan ko ng kumain at natulog agad.

The next few days, nananatili s'ya sa hospital kaya ako ang pumupunta doon to see him and to bring him foods pero lagi s'yang tulog at nakahawak sa kamay ni Liana.

I understand that, I think it is normal since parang kapatid na ang turing n'ya kay Liana.

"Selene tawag ka ni Boss, mukang galit na galit" one of my office mate said.

Kadadating ko lang dito at yun agad ang bumungad sa'kin, I know I'm late dahil hindi ako nakatulog kakahintay kay Ares na gumising.

I ran hurriedly to his office. Pawisan ako kaya nag ayos pa ako ng kaunti dahil baka mabadtrip sa itsura ko si Sir.

"Sir Brando good morning. My apologies for coming here so la—" naputol ang sinasabi ko ng bigla n'yang hampasin ang lamesa.

"Stop that! Selene anong nangyayari sa'yo? You're always late at laging late kang nagpapasa ng mga pinagagawa ko sa'yo and worst mali-mali pa! Ano na Selene? Hahanap na ako ng bagong secretary? Kakatapos mo lang mag leave tas pag balik mo ito ang ibubungad mo sa akin?!" galit na sigaw n'ya sa akin.

Napayuko ako dahil sa hiya, masakit ang kanyang sinabi pero totoo naman. Ngayon ko lang narealize, madami na akong napapabayaan para kay Ares. Pati trabaho ko.

"I'm so sorry Sir, promise hindi mauulit wag mo lang akong sisantihin. I'll do better please give me a chance" I said.

Napa angat ako ng tingin sa kanya ng wala akong marinig na sagot mula sa kanya.

"Make it sure. Get out! And get yourself a coffee!" galit na sigaw n'ya sa akin.

"P-po? Ako magkakape? I'm late sir" saad ko.

He gave me warning look.

"Sabi ko nga sir Magkakape na ako. Salamat po!" saad ko at lumabas na agad.

Mukhang masungit pero may tinatagong bait.

Nag focus ako sa trabaho buong araw at balak ko sanang mag overtime but Ares called, mag uusap daw kami while having a dinner. I can choose him over anything kaya maaga akong umalis sa trabaho at dumiretso sa restaurant na kanyang sinabi.

Siguro maayos na si Liana kaya nagkaroon na s'ya ng oras sa akin. I'm excited kaya nag ayos lang ako ng muka, nilugay ang aking maalong buhok at hinubad ang aking blazers para ilantad ang aking collar bone. I sprayed a bit of perfume bago lumabas sa kotse, agad ko s'yang nahanap kaya lumapit ako sa kanya at umupo sa harap na upuan.

The steak and wine was already served, he knows na medium rare ang gusto kong pagkakaluto ng karne. I look around and the ambiance is romantic, with the violin playing as a background music. Tahimik ang paligid and I can only see couples here, sobrang romantic ng lugar.

"Selene.." he called me kaya napatingin ako sa kanya.

"Ay sorry. Ang ganda pala dito, ang ganda ng ambiance tsaka sobrang romantic ng paligid" I said ang smiled.

"Yeah, this is Liana's favorite restaurant" he said.

Kay Liana pala. Siguro pumupunta sila dito.

"Ohhh, how is she pala?" I asked.

"Still comatose, let's eat" he said kaya nagsimula na kaming kumain.

Pagkatapos naming kumain ay uminom na kami ng wine na naka served.

"Selene, I'm tired" he said.

Napatingin ako sa kanya. Ang kanyang mga mata ay walang buhay, kita ko rin ang dark circles at ang pagod ng kanyang mukha. I cupped his face and kissed him on his lips.

"You can rest with me baby, you look so tired. I'm here, I'm always here for you. I'll always choose you over anything" I said.

"But I can't do the same to you Selene, I can't choose you over Aliana" he said.

Masakit pero naiintindihan ko.

"Baby, you don't need to choose between us. Handa akong maghintay sa'yo, handa akong maging pagod. Kung pagod kana come on rest with me" I said.

"Selene I'm mentally and physically exhausted. Pagod na ang katawan ko at pagod na ang isip ko kakaisip kung okay ka lang, kung paano ako makakabawi sa pagkukulang ko. Selene let's end this" he said.

Napatigil ako, akala ko maayos ko pa. I'm understanding pero I'm also a soft person, his words is stabbing me emotionally.

"No, Baby listen. Naiintindihan ko naman kung busy ka at walang oras sa'kin. Kaya kong magtiis" I said.

"Yun na nga Selene! Ayokong mag tiis ka. I want us to end this and I'm so sure about my decision" saad n'ya.

Tiningnan ko s'ya sa mga mata and I can see how sure he is about what he said. Di na nga yata magbabago ang isip n'ya.

Gusto kong maging pahinga n'ya ako sa huli ng nakakapagod na araw pero parang maski sa akin ay pagod na din s'ya.

"I'm here kung gusto mong bumalik, hindi ako maghahanap ng iba Ares" saad ko.

Hinalikan n'ya ang aking noo at tumayo saka nagbayad at umalis.

"May our path cross again, mahal ko" mahina kong saad ng dumaan s'ya sa'kin.

I sighed, I'm trying to stop my tears from falling kasi ayokong umiyak, alam kong at the end of the day ay magiging maayos din ang lahat. Kaya ayokong umiyak, our story isn't done yet.

.....

Napabalik ako sa reyalidad ng biglang naramdaman kong humampas ang alon sa aking paa. That memory, kahit masakit ay napapangiti ako. That memory will be in my heart forever.

It's our 5th anniversary na sana ngayon, at andito ako sa Island kung saan dapat s'ya magpopropose noon. I still love him kahit ilang taon na ang lumipas.

Napatingin ako sa dagat ng may taong umahon mula sa pagkaka langoy. His tanned skin, his black hair, his wide chest, his pointed nose, his thin lips, his black thick eyebrows. Oh my god he's also here. On the exact date of our anniversary.

Hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan at mukang s'ya rin man ay gulat akong makita.

"Selene.." mahina n'yang saad at ngumiti.

Napangiti ako sa galak ng aking puso.

"Ares.."

Naglakad s'ya papalapit sa akin kaya hinintay ko s'yang maka ahon. Mas lumaki ang katawan n'ya, ang dagat na lumalandas sa buong katawan n'ya at ang tirik ng araw ay nagpapakintab sa kanyang morenong balat.

"Hi, you're here...how are you?" he asked.

"Ah.. I'm okay, ikaw? You're here too" I said.

Maybe he's like me. He came here for our memories.

"Yeah, I'm doing well" he answered.

Napatango nalang ako. Nakakahiya pero at the same time sobrang saya ko, maybe we can still continue our unfinished story.

"Selene, can we start all over again?" he asked.

Kumabog ang dibdib ko at napatingin ako sa kanya. Oh god oh god please help me.

"Ares.. I miss you. Of course we can" I answered.

"Friends?" he asked and lend his hands.

What?

"Friends?" I asked confusedly.

"Friends." he answered and smiled.

Maybe gusto n'yang simulan uli ang storya namin.

"Okay friends" saad ko at tinanggap ang kanyang kamay.

"What are you doing here pala?" I asked.

I'm sure, we both have the same reason.

"ahh we—"

"Love!" naputol ang kanyang sinabi ng may sumigaw na babae mula sa malapit na rest house.

Lumingon s'ya kaya lumapit ang pamilyar na babae.

Liana..

She's pregnant..

Hinawakan ni Ares ang likod n'ya.

"Wait Love" Ares said.

"I'm here to celebrate our wedding anniversary Selene, ikaw? Are you with your boyfriend?" he asked casually.

Napanganga. Nakakadismaya, ang sakit. Once again I expected but ended up being Disappointed.

"Uhm..no" sagot ko.

"Oh it's you pala Selene. Want to come over for dinner?" Liana asked nicely.

"No, sorry." saad ko at mapait na ngumiti.

"Are you sure?" Liana asked again.

Tumango nalang ako.

"Enjoy your vacation! Let's have some wine sometimes. We'll invite you tomorrow for dinner. Bye Selene" saad ni Ares.

Ngumiti ako ng mapait, parang may nakabara sa lalamunan ko kaya hindi ako makapag salita.

Tumalikod na silang dalawa. Sinundan ko sila ng tingin hanggang sa makapasok sila sa rest house. Parang ang saya nila tingnan, kinasal na pala sila while I'm here stuck in our past damn.

Pagkapasok nila nakarinig ako ng kanta mula sa mga teenagers na nasa buhangin.

'Mahal ko, sayang naman

Ating mga pinagsamahan

Tanong ko

Palagi na ba akong nagkukulang

Kaya handa mo nang talikuran

Ang bawat sandali

Pwede pang maibalik

Kung ikaw ay babalik

Mga yakap mo't halik

Na aking iuukit

Ng paulit-ulit

Sa pusong may hinagpis'

Napaluha ako sa liriko ng kanta, ang sakit. Sumabay pa ang kanta sa aking nararamdamang sakit.

Parang ang natural lang sa kanilang mag invite sa'kin. They both know that I'm Ares' ex and I'm hurting.

I look around the Island. So much for expecting. I came here for the memories and I'm also leaving it here.

My heart is shattered and broken but atleast we met on the exact day of our anniversary. We may have different reasons why we're here but atleast, I was given a chance to see him happy with someone else.

I guess our story is already finished, he's someone's main character already.

Farewell Island of Memories.