1008 ไม่ได้ตั้งใจจะขัดขวาง

ตอนที่ 1008 ไม่ได้ตั้งใจจะขัดขวาง

เส้นทางลับที่ลึกและมืดเผยให้เห็นคราบโลหิตจางๆ

ร่างของสาวใช้ยังกองอยู่กับพื้น

บนตะขอยาวของเย่เฟยหลี แสงและเงาคล้ายมนุษย์โปร่งแสงปรากฏขึ้น

ร่างของผู้หญิงเปล่งแสงจางๆ เผยให้เห็นคุณลักษณะของวิญญาณ

นี่คือวิญญาณของนาง

เมื่อวิญญาณปรากฏขึ้นครั้งแรก นางคล้ายกับสับสนเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นร่างตัวเองกับอีกห้าคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม นางค่อยๆ เข้าใจสถานการณ์

ใช่แล้ว นางถูกใครบางคนสังหาร

สาวใช้แข็งทื่ออยู่กับที่

นางคุกเข่าลงตรงหน้าร่างตัวเองช้าๆ พยายามเอื้อมมือไปสัมผัส

มือทะลุผ่านซากศพโดยไม่อาจสัมผัสอะไรได้

ใบหน้าของสาวใช้เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง มือของนางป้องใบหน้าขณะสะอื้นเสียงต่ำ

จางหยิงห่าวมองเย่เฟยหลี

เย่เฟยหลีมองกู่ฉิงซาน

กู่ฉิงซานส่ายหน้าก่อนส่งสัญญาณให้ทุกคนรอ

เมื่อผู้คนพบว่าตัวเองตายเป็นครั้งแรก มันอาจจะเป็นเวลาที่จิตใจจะตกตะลึงมากที่สุด

จำเป็นต้องให้เวลานางเพื่อยอมรับความจริงนี้จนอารมณ์สงบลง

ทุกคนยืนรออยู่ที่เดิมเงียบๆ

สาวใช้ร้องไห้อย่างเศร้าโศก บางครั้งก็กระซิบคำพูดออกมาสองสามประโยค

แต่ทุกคนไม่อาจได้ยินเสียงของนาง

นางคือผี ผีมีสภาพพิเศษ นางเพิ่งจากโลกนี้ไป ยังไม่ได้ไปโลกอื่น ไม่มีจุดหมาย จึงไม่อาจได้ยินเสียงของนาง

มีเพียงเย่เฟยหลีที่สามารถได้ยินเสียงของทุกสรรพสิ่ง ดังนั้นตอนนี้เขาจึงฟังอย่างตั้งใจ

ใบหน้าของเย่เฟยหลีค่อยๆเผยร่องรอยของความเศร้าโศก

“เจ้าพบอะไรบ้าง” กู่ฉิงซานถามเสียงต่ำ

“อา ไม่เลย ข้าแค่คิดว่าชีวิตของนางช่างน่าเวทนานัก”

ขณะที่เย่เฟยหลีพูด สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไป

เขายกมือขึ้นส่งสัญญาณบอกทุกคนว่าไม่ต้องพูด “ข้าจะพูดเรื่องนี้ทีหลัง ทุกคน ห้ามพูดอะไร ข้าเหมือนจะได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่าง”

ทุกคนยังคงเงียบ

เย่เฟยหลีย่อตัวลง หูแนบกับพื้น สีหน้าเผยแววตั้งใจฟัง

สีหน้ายิ่งมายิ่งจริงจัง

“เกิดอะไรขึ้น” จางหยิงห่าวอดที่จะถามไม่ได้

เย่เฟยหลีรีบตอบว่า “มีเสียงที่ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนกำลังเข้าใกล้ที่นี่จากใต้ดินลึกลงไป”

“จะเป็นอะไรได้ล่ะ”

“น่าจะตัวตนคล้ายกับร่างวิญญาณที่เต็มไปด้วยความกระหายบางอย่าง”

กู่ฉิงซานกล่าวทันทีว่า “ข้าเกรงว่าจะได้สู้แล้ว ทุกคนเตรียมตัว!”

ทุกคนตอบรับเสียงดังว่า “ได้!”

ฉานนู่กลายเป็นดาบยาวทันทีก่อนมาอยู่ที่มือของเขา

กู่ฉิงซานดึงดาบพิภพออกมาจากความว่างเปล่าอีกครั้งก่อนยื่นมือไปจับ

ดาบศักดิ์สิทธิ์และดาบคลื่นเสียงปรากฏขึ้นจากด้านหลังของเขาขณะลอยอยู่อย่างเงียบงัน

กู่ฉิงซานประจำตำแหน่งป้องกัน ทั่วร่างของเขากำลังตื่นตัวอย่างไม่มีสิ้นสุด

เขาเตรียมพร้อมต่อสู้เต็มเปี่ยม!

ทันใดนั้น

กู่ฉิงซานไม่พบการเคลื่อนไหวใดๆ

เขาหันศีรษะไปมอง

เขาเห็นว่าเย่เฟยหลี จางหยิงห่าว เหล่าต้าและลอร่าล้วนหายไปแล้ว

“พวกเจ้าอยู่ไหนกัน” เขาอดที่จะตะโกนออกมาไม่ได้

เสียงของเหล่าต้าดังมาจากความว่างเปล่า มีร่องรอยของความเขินอายเล็กน้อย “พวกเราซ่อนอยู่กับลอร่าจะได้ไม่ต้องบาดเจ็บจากการต่อสู้อีก”

กู่ฉิงซานพูดไม่ออก

เขาไม่มีเวลามาพูดอีกแล้ว

เพราะทันใดนั้น เสียงเพลงศักดิ์สิทธิ์อันโอ่อ่าดังมาจากใต้ดิน

แสงและเงาเจิดจ้าพุ่งออกมาจากพื้น

นี่คือกลุ่มคนในชุดคลุมยาว

พวกเขามีใบหน้าเคร่งขรึม ถือไม้เท้าสีขาวที่เป็นสัญลักษณ์ของพิธีบางอย่างเอาไว้ก่อนขับขานโองการที่เปี่ยมด้วยความหมายศักดิ์สิทธิ์ออกจากปาก

กู่ฉิงซานสังเกตเห็นว่าร่างของอีกฝ่ายล้วนโปร่งแสง แต่ระลอกคลื่นที่เกิดจากพวกเขากลับแตกต่างจากภูตผี

ชายชราชุดคลุมสีขาวก้าวออกมา สายตามองสาวใช้ด้วยความสงสาร

“เวลาหมดแล้ว โปรดตามพวกข้ากลับดินแดนที่วิญญาณหลับใหลด้วย” ชายชราชุดคลุมสีขาวกล่าว

สาวใช้ยืนขึ้นก่อนก้าวถอยหลัง

นางอ้าปากกล่าวบางอย่างรวดเร็วขณะคารวะให้กับชายชราอย่างต่อเนื่องด้วยสีหน้าวิงวอน

กู่ฉิงซานสามารถได้ยินเสียงของชายชราแต่กลับไม่ได้ยินว่านางพูดอะไร ดังนั้นเขาต้องยื่นหูตัวเองไปด้านหลังความว่างเปล่า

เสียงของเย่เฟยหลีดังขึ้นในจิตของเขาทันที

“นางบอกว่าตอนนี้ไม่สามารถไปเมืองเรเควี่ยมได้เพราะลูกของนางเพียงคนเดียวอายุเพิ่งสี่ขวบและป่วยไข้ หากไปตอนนี้จะไม่มีใครสามารถดูแลลูกนางได้”

หูกู่ฉิงซานฟัง ตาเห็นการเปลี่ยนแปลงตรงหน้า

ชายชราถอนหายใจแล้วกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “เรื่องความเป็นความตายไม่ใช่ว่าใครจะสามารถตัดสินใจเองได้ ลูกของเจ้ามีชะตากรรมเป็นของตัวเอง ส่วนจะดีหรือร้าย มันไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถมากังวลได้”

“เจ้าต้องเข้าใจด้วยว่าตัวเองตายแล้ว”

ผู้หญิงส่ายหน้าอย่างสิ้นหวังก่อนคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อขอร้องบางสิ่งอย่างต่อเนื่อง

ชายชราเผยความหงุดหงิดเล็กน้อย

เขากล่าวอย่างสงบว่า “ฟังให้ดีนะ ไม่มีคนตายคนไหนสามารถปฏิเสธคำเชิญของเมืองเรเควี่ยมได้ นี่คือชะตากรรมของเทพและเป็นชะตากรรมของทั้งเมืองเรเควี่ยม”

“พาตัวนางไป” ชายชราบอกคนข้างหลัง

คนในชุดคลุมยาวจำนวนมากออกมาดึงผู้หญิงให้ลุกจากพื้น

ผู้หญิงร้องไห้อย่างสิ้นหวัง

“นางพูดว่าอะไร” กู่ฉิงซานถาม

“นางบอกว่าอยากเห็นหน้าลูกอีกสักครั้ง” เย่เฟยหลีตอบ

กู่ฉิงซานได้ฟังดังนั้นก็ตกอยู่ในความคิด

ตอนนี้ กลุ่มสิ่งมีชีวิตโปร่งแสงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจับตัวผู้หญิงเอาไว้แล้ว

เสียงเพลงศักดิ์สิทธิ์ดังขึ้น

คนเหล่านี้ขับขานบทเพลงที่ไม่อาจเข้าใจได้ ร่างของพวกเขาจมสู่ใต้ดินช้าๆ

เมื่อเห็นพวกเขากำลังจะไป

กู่ฉิงซานจึงดีดนิ้วแล้วพลันกล่าวว่า “ข้าคิดว่านางยังไปไม่ได้นะ”

“นั่นสิ” เย่เฟยหลีกล่าว

ในความว่างเปล่า ตะขอยาวที่มีกลิ่นอายสีเหลืองพลันพุ่งออกมา

ด้วยการเหวี่ยงตะขาวเบาๆ ผู้หญิงถูกดึงกลับมา

ผู้หญิงเสียสติไปแล้ว ทั่วร่างเหมือนกับเปลือกที่ว่างเปล่า ไม่มีการตอบสนองใดๆ

แต่เมื่อพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ที่เดิม นางถึงกับตกตะลึง

เมื่อมองตะขอยาว นางค่อยๆ เผยสีหน้าออกมา

นางยังไม่ได้ไปเมืองเรเควี่ยม!

ผู้หญิงพลันหันศีรษะมามองกู่ฉิงซาน

กู่ฉิงซานยิ้มให้นางแล้วถามว่า “จำข้าได้หรือเปล่า”

ผู้หญิงพยักหน้า

กู่ฉิงซานกล่าวว่า “ขอบคุณสำหรับของว่างนะ เดี๋ยวพวกเราคุยกันทีหลัง”

เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อกันผู้หญิงให้มาอยู่ข้างหลัง

ตรงข้ามเขา ชุดคลุมโปร่งแสงเหล่านั้นกำลังมองมาด้วยสายตาเย็นชา

ชายชราชุดคลุมสีขาวกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร การก้าวก่ายระเบียบทั่วไปของความเป็นความตายถือเป็นการละเมิดข้อห้ามของเมืองเรเควี่ยม”

ด้วยใบหน้าขอโทษ กู่ฉิงซานคำนับเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า “ข้าเคารพธรรมเนียมประเพณีของทุกโลก ข้าไม่เต็มใจที่จะขัดขวางท่านด้วย แต่ข้ามีสิ่งสำคัญที่จะต้องคุยกับนาง โปรดยืดหยุ่นด้วย”

“ยืดหยุ่นหรือ ความตายไม่เคยยืดหยุ่นให้กับใครทั้งนั้น” ชายชราตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด

“ข้ารู้ ข้ารู้ ข้ารู้เรื่องนี้เช่นกัน ดังนั้นข้าจึงยอมเต็มใจจ่ายให้เล็กน้อย ท่านเก็บสะสมเหรียญหรือสมบัติบ้างหรือเปล่า” กู่ฉิงซานถาม

เขายื่นมือออกมาแล้วแบฝ่ามือ

ในความว่างเปล่า เหรียญโลหะนับไม่ถ้วนที่ทอประกายด้วยแสงเวทมนตร์ปรากฏขึ้นจากมือ จากนั้นพวกมันร่วงหล่นสู่พื้นจนเกิดเสียงกรุ้งกริ้งไปมา

เหรียญโลหะกองสูงเป็นเนินพอๆ กับคนอย่างรวดเร็ว

กู่ฉิงซานยืนอยู่ข้างเหรียญโลหะแล้วกล่าวว่า “ถึงแม้ท่านไม่จำเป็นต้องใช้สิ่งเหล่านี้ แต่ใครบ้างที่ไม่มีลูกหลาน ทุกคนคือผู้อาวุโสและมีความกังวลเป็นของตัวเองตลอด ลูกหลานต้องการเงินเพื่อไว้ซื้อบ้าน”

“และแน่นอนว่าข้ามีเหรียญที่มีพลังพิเศษมากมายอยู่กับตัว พวกมันล้วนเป็นของดีในพื้นที่จ้าวโลก อีกทั้งยังเป็นสกุลเงินแข็งของโลกเก้าร้อยล้านชั้น พวกมันมากพอจะทำให้ลูกหลานของท่านไม่ต้องกังวลไปทั้งชีวิต”

เขายื่นมืออีกข้างออกมา

อาวุธ เกราะ อัญมณี หนังสืออัญเชิญและคัมภีร์เวทมนตร์นับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นจากมือของเขา จากนั้นร่วงหล่นสู่พื้น

สมบัติเหล่านี้กองเป็นสายธารอย่างรวดเร็ว

“ทุกท่าน หากไม่ชอบเหรียญ เชิญรับเป็นสมบัติทั้งหมดนี้ที่ผู้คนใฝ่ฝันถึงแทนได้”

“ทุกสิ่งที่นี่มีค่ามาก ไม่ว่าจะเอาไปแจกจ่ายหรือใช้เองก็คุ้มค่าเป็นอย่างยิ่ง ของชั้นยอดบางชิ้นสามารถใช้เป็นมรดกตกทอดได้”

“ทุกท่าน ข้าไม่ได้ตั้งใจจะขัดขวาง เหตุผลที่ทำไมข้าให้เหรียญและสมบัติเหล่านี้ก็เพื่อขอเวลาอีกสักหน่อย ขอให้ข้าได้สะสางเรื่องราวที่ยังไม่จบกับนาง”

“หลังจากนั้น ท่านสามารถทำตามกฎต่อได้ คิดว่าไง”

ขณะยืนอยู่กึ่งกลางกองเหรียญและสมบัติที่ไหลเป็นสายธาร กู่ฉิงซานกล่าวอย่างจริงจังยิ่ง

………………………………….