0878 ใครจะได้ดาบเล่มนี้ไป

ตอนที่ 878 ใครจะได้ดาบเล่มนี้ไป

ทันทีที่ยักษ์อมตะหลบหนี วิญญาณกรีดร้องเคลื่อนไหวราวกับอยากไล่ตาม

แต่มันหยุดทันที

สายตาของมันจับจ้องที่พื้น มันจ้องนักพรตมนุษย์ผู้หลอมอาวุธวิเศษ

ดาบศักดิ์สิทธิ์ใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้ว

ส่วนประกอบของอาวุธหุบเหวนิรันดร์กำลังผสานเข้ากับดาบยาวอย่างช้าๆ

ราชาอมตะหลงลืมตัวเองไปสนิทขณะควบคุมวิชาวิเศษอย่างเต็มกำลังเพื่อทำการหลอมดาบศักดิ์สิทธิ์ในกระบวนการสุดท้ายให้เสร็จสิ้น

ไม่ ตอนนี้มันไม่ใช่ดาบยาว

มันคืออาวุธหุบเหวนิรันดร์!

วิญญาณกรีดร้องพุ่งลงไปหาราชาอมตะอย่างเงียบงัน

“อย่าเอาอาวุธนั่นไป!”

มังกรหุบเหวคำราม มันพุ่งเข้าไปกระแทกวิญญาณกรีดร้องไปอีกทาง

สัตว์ประหลาดสองตัวต่อสู้กันอีกครั้ง

อาวุธใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว!

นี่คล้ายกับเป็นสัญญาณว่าพวกมันจะต้องดิ้นรนอย่างสุดกำลังแล้ว

หลังจากต่อสู้กันมานานเท่าไหร่ไม่ทราบ ทันใดนั้นวิญญาณกรีดร้องตะโกนออกมาว่า “ยักษ์นั่น เจ้าลืมไปแล้วหรือว่ายังมียักษ์นั่นอยู่!”

การโจมตีของมังกรหุบเหวช้าลงเล็กน้อย

ใช่แล้ว จะปล่อยให้คนอื่นได้ผลประโยชน์ไปไม่ได้

แต่พละกำลังของยักษ์นั่นแย่เกินไป ความจริง มันไม่ใช่ภัยคุกคามเลยด้วยซ้ำ

มังกรหุบเหวลังเล็กน้อยก่อนอ้าปากพ่นไฟคล้ายขี้เถ้าใส่วิญญาณกรีดร้อง

วิญญาณกรีดร้องคล้ายหวาดกลัวเปลวเพลิงกัดกร่อนเล็กน้อย มันเบี่ยงหลบก่อนโต้กลับอย่างไม่ลังเล

มันไม่หยุดโจมตีใส่อีกฝ่ายเช่นกัน!

ตอนนี้ จุดสีดำขยายจากสุดขอบฟ้าอย่างต่อเนื่อง

ยักษ์อมตะกลับมาแล้ว!

ดาบศักดิ์สิทธิ์กำลังจะถือกำเนิด มันต้องกลับมา!

ต้องเดินอยู่บนแห่งความเป็นความตาย หลบหนีจากอันตรายนับครั้งไม่ถ้วน ใช้พละกำลังทั้งหมดที่มี จากหนึ่งหมื่นปีต่อมาจนมาถึงยุคนี้ ทุกอย่างก็เพื่อดาบเล่มนี้!

ขณะสัตว์ประหลาดทั้งสองกำลังห้ำหั่นกันเอง ยักษ์อมตะไม่กล้าไปทางราชาอมตะ แต่ตรงไปยังวงล้อมของสงคราม

ตอนนี้ สัตว์ประหลาดทั้งสามต่อสู้กัน

ยักษ์อมตะโจมตีวิญญาณกรีดร้องด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี

วิญญาณกรีดร้องสวนกลับ

มังกรหุบเหวโจมตียักษ์อมตะ

ยักษ์อมตะกัดฟันขณะโจมตีวิญญาณกรีดร้องต่อ

วิญญาณกรีดร้องยังคงสวนกลับ

มังกรหุบเหวยังคงโจมตียักษ์อมตะ

ยักษ์อมตะยังโจมตีวิญญาณกรีดร้องขณะทนพิษบาดแผลไว้

วิญญาณกรีดร้งอยังสวนกลับ

มังกรหุบเหวเกิดความลังเล

พละกำลังของยักษ์อมตะแย่เกินไป ในมุมของมังกรหุบเหว มันสามารถจัดการเมื่อไหร่ก็ได้

แต่วิญญาณกรีดร้องเป็นผู้ที่ขวางทางมันเอาไว้…

มังกรหุบเหวหันมาโจมตีวิญญาณกรีดร้อง

ตอนนี้ยักษ์อมตะโจมตีวิญญาณกรีดร้งอร่วมกับมังกรหุบเหว

เมื่อใดก็ตามที่วิญญาณกรีดร้องอยากคำราม ยักษ์อมตะจะปลดปล่อยอสนีบาตอันเกรี้ยวกราดเพื่อขัดขวางเสียงคำรามของมัน

เมื่อใดก็ตามที่วิญญาณกรีดร้องปัดป้องการโจมตีของยักษ์อมตะ มังกรหุบเหวจะฉวยโอกาสก้าวเข้ามาเล่นงานวิญญาณกรีดร้อง

“เดี๋ยวก่อน เจ้าจะมาโจมตีข้าร่วมกับมันไม่ได้”

วิญญาณกรีดร้องคำราม

มังกรหุบเหวทำเป็นหูหนวก ทำแค่เพียงปล่อยวิชาหุบเหวมากมายมาโจมตีวิญญาณกรีดร้องด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี

สถานการณ์ตอนนี้ถือว่าดีที่สุดสำหรับมัน

“บัดซบ! โง่เขลานัก!”

วิญญาณกรีดร้องกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด

ทว่า ทั้งมังกรหุบเหวและยักษ์อมตะไม่ได้สนใจ

มันต้องรับมือกับการโจมตีของสัตว์ประหลาดทั้งสองด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี

การต่อสู้นี้ดำเนินต่อไปจนกระทั่งวิญญาณกรีดร้องได้รับบาดเจ็บสาหัส

ทันใดนั้นเอง ยักษ์อมตะลอบโจมตีใส่มังกรหุบเหว

ฉัวะ

มังกรหุบเหวถูกดาบเหล็กของยักษ์ฟันจนเป็นคราบโลหิตยาว

พลังโกลาหลนับไม่ถ้วนบนดาบยาวขยายบาดแผล เลือดมังกรสีดำสาดกระเซ็นทั่วท้องนภา

“อา เจ้ายักษ์โง่ ชีวิตของเจ้าข้าพรากไปได้ง่ายนัก!”

มังกรหุบเหวคำรามขณะพุ่งเข้าหายักษ์อมตะ

ตอนนี้

วิญญาณกรีดร้องเห็นช่องโหว่ของมังกรหุบเหวก่อนทุ่มพละกำลังทั้งหมดเข้าใส่

ตูม!!!

มังกรมารถูกเล่นงานจนกลิ้งไปไกล ท้ายที่สุดก็ประคองตัวขึ้นมา

วิญญาณกรีดร้องพุ่งเข้าใส่

ยักษ์อมตะพุ่งเข้าใส่

ตอนนี้พวกเขาพยายามเล่นงานมังกรหุบเหว

มันพลันได้สติก่อนตะโกนเรียกวิญญาณกรีดร้องว่า “พวกเราโดนปั่นหัวอยู่ หยุดเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้น พวกเราจะแพ้ทั้งคู่จนพ่ายแพ้ให้กับยักษ์ในท้ายที่สุด”

วิญญาณกรีดร้องมีแต่ความเกลียดชังไปถึงกระดูกดำ ตอนนี้มันโจมตีอย่างบ้าคลั่งโดยไม่พูดไม่จา

มันร่วมมือกับยักษ์อมตะเพื่อโจมตีใส่มังกรหุบเหว

ตอนนี้มังกรหุบเหวได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน

วิญญาณกรีดร้องหยุดมือก่อนถอยออกมา

มันกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกกับมงกรหุบเหวว่า “เอาล่ะ ทีนี้เจ้ากับข้าก็ได้รับบาดเจ็บพอๆ กัน แบบนี้ก็ยังฆ่ายักษ์ได้อยู่”

พวกมันหันมามองยักษ์

ตอนนี้ บาดแผลบนตัวยักษ์มีน้อยที่สุด

หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป…

มังกรหุบเหวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

โชคยังดีที่วิญญาณกรีดร้องยังรู้ตัว

อีกอย่าง ยักษ์อมตะไม่สามารถเอาชนะสัตว์ประหลาดหุบเหวทั้งสองได้อยู่แล้ว

ตอนนี้ สัตว์ประหลาดทั้งสองร่วมมือกัน

พวกมันพร้อมจะฆ่ายักษ์อมตะร่วมกัน

ดูท่ายักษ์จะเหลือแค่ทางตายเท่านั้น

“อย่าให้มันหนีได้อีก”

มังกรหุบเหวกัดฟันขณะรู้สึกถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสจากบาดแผล

“คราวที่แล้วข้าคาดไม่ถึงน่ะ แต่คราวนี้ เจ้าคนเจ้าเล่ห์นี่หนีไม่ได้หรอก ข้าจะจับตาดูไว้เอง” เสียงของผู้หญิงของวิญญาณกรีดร้องกล่าว

“มันทำข้าเจ็บปวดยิ่งนัก ข้าอยากกินวิญญาณของมัน” เสียงของผู้ชายกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด

ยักษ์อมตะกลับมายกดาบยาวปัดป้องตัวเองอีกครั้ง

หมดปัญญาแล้ว

หมดสิ้นทุกวิถีทาง

บาดเจ็บไปทั้งตัว

ในที่สุดเขาก็ถูกลากเข้าสู่สถานการณ์นี้จนได้

นี่คือช่วงเวลาสุดท้ายแล้ว

มันคือช่วงเวลาที่เขากำลังรออยู่เช่นกัน

โลกเงียบสงัด

ภาพมายาแปลกประหลาดพุ่งตรงสู่ท้องนภาจากที่ใดสักแห่งบนปฐพี ส่งสีสันเจิดจ้ามากมายไปทุกทิศทาง

นิมิตสวรรค์และปฐพี!

นี่หมายความว่าดาบศักดิ์สิทธิ์เสร็จแล้ว!

ศีรษะของสัตว์ประหลาดทั้งสามหันมามองปฐพีพร้อมกัน

เขาเห็นราชาอมตะชูดาบยาวขึ้นสูง

รอบตัวเขา ส่วนประกอบอาวุธเหล่านั้นล้วนแยกออกมาก่อนถูกโยนทิ้งลงบนพื้น

ราชาอมตะพลันแทงหัวใจด้วยดาบยาวก่อนร่ายวิชายาวเหยียด

สังเวยดาบด้วยชีวิต!

วินาทีต่อมา หญิงสาวในชุดหลากสีสันลอยขึ้นมา ร่างนั้นค่อยๆ กลายเป็นภาพมายา ทั่วทั้งร่างหลอมรวมกับดาบยาว

ลั่วปิงหลี!

วิญญาณดาบกลับคืนแล้ว!

ขั้นตอนสุดท้ายเสร็จแล้วเช่นกัน!

ราชาอมตะดึงดาบจากหัวใจก่อนชูขึ้นสูง

เขาไม่สามารถหยุดเลือดไหลจากปากได้ แต่เขาก็ไม่สังเกตเห็น

เขาเพียงมอบรอบด้านอย่างสิ้นหวังก่อนพึมพำราวคนบ้าว่า “คนหายไปไหน คนของข้าหายไปไหน มาสิ ใครก็ได้รีบมารับดาบเล่มนี้!”

นี่คือช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเขา

แต่เขาไม่เต็มใจตายแบบนี้เพราะผู้แสวงหาดาบยังไม่มา

ฉากนี้ปรากฏแก่สายตาของสัตว์ประหลาดทั้งสามบนท้องนภา

นั่นคือดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกหลอม!

หลังจากวางแผนมายาวนานเพื่อให้เผ่าพันธุ์มนุษย์หลอมมาหลายปี ในที่สุดอาวุธมีค่านี้ก็เสร็จสิ้น!

วิญญาณกรีดร้องเคลื่อนไหวก่อนหยุดทันนที

มันสังเกตเห็นว่ามังกรหุบเหวกำลังจ้องมา พร้อมจะโจมตีทุกเมื่อ

สถานการณ์เปลี่ยนไปอีกครั้ง

วิญญาณกรีดร้อง มังกรหุบเหวและยักษ์อมตะจ้องกันไปมา

ไม่มีใครกล้าลงมือก่อน

หากมีใครเคลื่อนไหว อีกสองตัวจะต้องพยายามสุดความสามารถที่จะเล่นงาน

ยักษ์อมตะเสียใจกับช่วงเวลานี้อยู่เงียบๆ

เขารู้สถานการณ์นี้นานแล้ว ก่อนหน้านี้เขาไม่ควรใช้ก้าวพริบตา

ตอนนี้ สัตว์ประหลาดหุบเหวสองตัวเข้าใจวิชามิตินี้แล้ว ทันทีที่เขากล้าทำเช่นนั้น เขาจะต้องทนรับการโจมตีที่ทรงพลังทันที!

วิญญาณกรีดร้องอดทนและก็อดทน ท้ายที่สุดก็สงบลงได้

“มังกรมาร!” เสียงผู้ชายดังขึ้น

มังกรหุบเหวมองมันอย่างระแวดระวัง

“พวกเรายังต้องฆ่ายักษ์นี่ก่อน มันไม่ได้มาจากหุบเหว มันมีจุดกำเนิดแปลกประหลาดและวิชามากมาย ลางสังหรณ์ของข้าบอกว่าพวกเราจะให้มันมีโอกาสไม่ได้” วิญญาณกรีดร้องกล่าว

มังกรหุบเหวจ้องวิญญาณกรีดร้องสักพัก สายตาย้ายมามองยักษ์อมตะอีกครั้ง

ผ่านไปสักพัก มันกล่าวว่า “ข้าก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน มันใช้วิชาดาบของมนุษย์ ถือครองฮอร์ครักซ์จากยุคโบราณ แถมเป็นสัตว์ประหลาดจากฝั่งป่าเถื่อน มันช่างแปลกจริงๆ ”

ในที่สุดมังกรหุบเหวกล่าวว่า “ข้าเห็นด้วย พวกเราจะฆ่ามันก่อน จากนั้นค่อยตัดสินเรื่องผลลัพธ์กัน”

“ดีมาก งั้นมาฆ่ามันก่อนไหมล่ะ” วิญญาณกรีดร้องถาม

“ฆ่ามัน!” มังกรหุบเหวกล่าว

ตอนนี้ ยักษ์อมตะพลันคำรามออกมา “พวกเจ้าอยากให้ข้าตายสินะ งั้นข้าจะฆ่าสักตัวก่อนแล้วค่อยตาย!”

ฟิ่วๆ

ยักษ์พลันปล่อยพลังโอ่อ่าอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

แม้กระทั่งฮอร์ครักซ์ขนาดเล็กที่อยู่ด้านหลังยังส่งเสียง

ยักษ์อมตะชูดาบขึ้น

ดาบเหล็กยักษ์ในมือพุ่งขึ้นท้องนภาพร้อมประกายดาบ พลังโกลาหลปกคลุมในประกายดาบ เผาไหม้ท้องนภาไปกว่าครึ่ง

นี่คือพลังโกลาหลสุดจะหาใดเปรียบ ทั้งวิญญาณกรีดร้องและมังกรหุบเหวประสบกับความเจ็บปวดเพราะพลังนี้

“อา! มาสิ มาสู้กับข้า!”

ยักษ์คำรามก่อนจะตาย

ดวงตาของมันเต็มไปด้วยจิตสังหารอันแรงกล้า หินแสงเจิดจ้าทั่วร่างปล่อยแสงเรืองรองออกมา

พลังของยักษ์อมตะทะยานถึงขีดสุด!

ตอนนี้ มันรวบรวมพละกำลังทั้งหมดไว้แล้ว พร้อมที่จะต่อสู้ครั้งสุดท้าย

บัดซบ เจ้านี่เอาจริงแล้ว

ความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจของวิญญาณกรีดร้องและมังกรหุบเหว

พวกมันหยุดการโจมตีที่จะปล่อยออกไปอีกครั้งขณะมองยักษ์อย่างระแวดระวัง

หนึ่งครั้ง

ยักษ์ตัวนี้โจมตีได้อีกหนึ่งครั้ง

หลังจากการโจมตีนี้ ชีวิตของยักษ์จะสูญสิ้น

วิญญาณกรีดร้องและมังกรหุบเหวมองหน้ากัน

ใช่แล้ว พวกมันตัดสินใจที่จะฆ่ายักษ์

แต่ใครล่ะจะลงมือก่อน

ไม่ว่าใครจะเข้าไปโจมตีก่อน คนคนนั้นจะต้องได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีสุดกำลังของยักษ์

แบบนี้ คนที่เข้าทีหลังก็ไม่ต้องถูกโจมตีเลย เพราะคนที่เข้าก่อนจะถูกโจมตีทันทีอยู่แล้ว

สัตว์ประหลาดหุบเหวทั้งสองลังเล

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง

บนปฐพี

สายลมแรงกล้าพลันพัดผ่านความว่างเปล่า

สายลมอ่อนๆ มาจากท้องนภาก่อนกระทบตรงหน้าราชาอมตะ

นั่นเป็นเหตุผลที่ราชาอมตะตายหลังจากเป็นเครื่องสังเวยให้กับดาบ

แต่ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต ความไม่เต็มใจอันแรงกล้าภายในใจยังหลงเหลืออยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายของชีวิต

เขาคล้ายกับเสียความหวังทั้งหมดขณะยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสิ้นหวัง

เป็นไปได้หรือว่าแม้จะผ่านช่วงเวลานับไม่ถ้วน ผ่านการเตรียมการและแผนต่างๆ มากมายมหาศาล ผ่านช่วงเวลานิรันดร์สุดท้ายนี้ แม้กระทั่งเผ่าพันธุ์มนุษย์สูญสิ้นปัญญาและพละกำลังทั้งหมดแล้วก็ยังไม่สามารถหยุดสัตว์ประหลาดพรากดาบเล่มนี้ไปได้เลยหรือ

ราชาอมตะถือดาบศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ โลหิตและน้ำตาหลั่งออกมา

เขาถึงขีดจำกัดแล้ว

เขาไม่สามารถประคองชีวิตได้อีกแล้ว อีกไม่ช้าก็จะตาย

สำหรับช่วงเวลาสุดท้าย ราชาอมตะเปิดปากแล้วพึมพำด้วยเสียงแหบพร่าว่า “ใครจะมา ใครจะเอาดาบเล่มนี้ไป”

ทันใดนั้นเอง

สายลมพัดโบกแผ่วเบารอบมือของเขาก่อนเอาดาบยาวไปจากมือ

เสียงมนุษย์ดังขึ้นในสายลม

“ข้ามาแล้ว”

………………………………………