0104 ทางเลือก

ตอนที่ 104 ทางเลือก

นี่ฉันจะต้องตัดสินใจจริงๆ หรือ?

กู่ฉิงซานค่อนข้างลังเล หลังจากทั้งหมดนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เคยมีใครคนใดเลือกเทคนิคสนับสนุนชีวิตอย่างสายฟ้าเล่ย และไฟฟ้าเดี๋ยน มาก่อนเลย 

ในช่วงวันสิ้นโลก ทุกคนต่างต้องการที่จะมีชีวิตรอด ผู้ที่สามารถกระตุ้นธาตุสายฟ้าได้ ก็ย่อมต้องเลือกเทคนิคล่าสังหารอย่างสายฟ้าคำรณเล่ยถิง ที่จะช่วยเพิ่มพูนความแข็งแกร่งในยามต่อสู้ของตนอยู่แล้ว ใครมันจะไปสนใจเทคนิคสนับสนุนชีวิตกัน? 

นอกเหนือจากนั้น ยังมีผู้ฝึกยุทธและผู้เล่นจำนวนมากเกินไป พวกเขาต่างแก่งแย่งทรัพยากรด้านต่างๆ เพื่อหมายมุ่งจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น นั่นทำให้การจะก้าวข้ามขอบเขตใหญ่จึงไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นได้ง่ายๆ 

การปลุกพลังศักดิ์สิทธิ์จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะมันมีบทบาทที่จะชี้ขาด อนาคตกว่าครึ่งของเหล่าผู้ฝึกยุทธทั้งหมด 

ดังนั้นด้วยประสบการณ์ในชีวิตก่อนหน้า กู่ฉิงซานจึงไม่เต็มใจเสี่ยงเลือกเทคนิคสังหารสายฟ้าคำรน(เล่ยถิง) แม้ว่าในความเป็นจริงมันจะต้องทำกำไรให้เขามหาศาลอย่างแน่นอนเลยก็ตาม 

หลังจากทั้งหมดนี้ ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเส้นทางในอนาคตของฉัน หากเกิดความผิดพลาดแม้เพียงหนึ่ง มันก็จะก่อให้เกิดผลกระทบขนาดใหญ่ขยายออกไปเป็นวงกว้าง 

ส่วนเทคนิคสนับสนุนชีวิตสายฟ้าเล่ย และไฟฟ้าเดี๋ยน ในช่วงชีวิตก่อนหน้า กู่ฉิงซานไม่เคยเห็นใครใช้มันมาก่อนเลย 

บางทีอาจเพราะ มันเป็นสิ่งที่ไม่ได้รับหรือดึงดูดความสนใจจากผู้คนเป็นวงกว้าง 

สกิลแบบใดกันที่ไม่เคยมีผู้ใดคิดจะเลือกใช้มันออกมาเลย? 

กู่ฉิงซานเงียบไปเล็กน้อย 

ติ๊ง! 

เสียงของระบบได้ดังขึ้น 

“ถึงเวลาแล้ว โปรดทำการเลือก” 

“ฉันเลือกเทคนิคสนับสนุนชีวิต” กู่ฉิงซานขบฟันกล่าวตัดสินใจ 

ทันทีที่สิ้นเสียงของเขา เส้นบรรทัดตัวอักษรทั้งหมดที่อยู่เบื้องหน้าเขาก็หายวับไปในอากาศที่ว่างเปล่าโดยสมบูรณ์ 

สรรพเสียงของทั้งสวรรค์และโลกหวนกลับคืนมาอีกครั้ง 

มีเพียงเฉพาะเสียงฟ้าร้องในท้องฟ้าเท่านั้นที่หายไปโดยสิ้นเชิงทว่ามันก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงหวีดของแมลง เสียงปลาแหวกว่ายลงไปในธารน้ำ เสียงคำรามของร้อยอสูรที่อยู่ในป่าเขา หรือสรรพเสียงอื่นๆ เขากลับสามารถได้ยินมันอย่างชัดเจน 

ในที่สุด สันเขาโดยรอบก็พลันกลับคืนมามีชีวิตอีกครั้ง 

เขาเงยหน้าขึ้น และจ้องมองสายฟ้าแลบที่ไร้ซึ่งเสียงใดๆ มันสว่างปลาบแปลบอยู่เนิ่นนานบนท้องฟ้า นอกจากตัวมันแล้วทั่วทั้งสวรรค์และโลกต่างก็ไม่มีอื่นใดแตกต่างออกไปเลย 

แสงสว่างสลับกับความมืด หมุนเวียนกันเฉิดฉายสลับกันไปมา ผืนดินแผ่ไพศาล ท้องฟ้าเงียบสงบ 

ณ เวลานั้นเอง ตรงสุดเส้นขอบฟ้า กู่ฉิงซานก็เห็นว่ามีมังกรอัสนีบินออกมาจากท่ามกลางสายฟ้าแลบ ค่อยๆ โบยบินร่อนลงมาอย่างช้าๆ และตกลงบนร่างของกู่ฉิงซาน 

กู่ฉิงซานค่อยๆ ถอนตัวออกจากอาณาจักรอันน่าอัศจรรย์ใจนี้ 

บนหน้าต่างระบบเทพสงคราม ปรากฏเส้นแสงบรรทัดหนึ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว 

“ปลุกพลังศักดิ์สิทธิ์ สายฟ้าเล่ย ไฟฟ้าเดี๋ยน” 

“นี่คือพลังที่พระเจ้าใช้เชื่อมต่อสวรรค์และโลก อย่างไรก็ตาม พลังของทัณฑ์ปีศาจก็ยังคงมีผลอยู่ มันจะช่วยให้ผู้เล่นสร้างความเสียหายต่อเผ่ามารเพิ่มขึ้น สามสิบเปอร์เซ็นต์” 

“พลังศักดิ์สิทธิ์ขั้นแรก ชิกงสูญสิ้นการควบคุม ได้ถูกเปิดออกแล้ว” 

“ชิกง หลังจากที่สิ่งมีชีวิตใดๆ ถูกพลังวิญญาณเล่ยเดี๋ยนของคุณฟาดเข้าใส่ร่างกาย พวกเขาจะสูญเสียการควบคุมร่างกายชั่วขณะเป็นเวลาหนึ่งวินาที”

กู่ฉิงซานชะงักงันไปในทีแรก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นมีความสุขอย่างยิ่งยวด

นี่เป็นสกิลสตั๊นท์ที่เหมาะสมและสอดคล้องสำหรับผู้ฝึกดาบที่เน้นพลังทำลายล้างเป็นอย่างมาก ด้วยสกิลชิกงนี้ จะช่วยหนุนเสริมประสิทธิภาพในการใช้ดาบได้มากมายจริงๆ 

แม้หนึ่งวินาทีจะเป็นระยะเวลาอันสั้น อย่างไรก็ตามหนึ่งวินาทีก็นับว่าเพียงพอแล้วที่ผู้ฝึกดาบอย่างกู่ฉิงซานจะใช้มันลงมือสังหาร 

นอกจากนี้เทคนิคสนับสนุนชีวิตเล่ยเดี๋ยนนั้นเกิดจากพลังศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่ง ดังนั้นกู่ฉิงซานย่อมเชื่ออย่างสุดหัวใจว่าเมื่อพลังศักดิ์สิทธิ์ก้าวขึ้นสู่ขั้นสอง ขั้นสอง พลังของมันจะต้องยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นอย่างแน่นอน 

มันจะเป็นการดีกว่าที่จะใช้สกิลดาบเป็นเทคนิคสังหารแทนที่ ‘สายฟ้าคำรนเล่ยถิง’ และใช้เทคนิคสนับสนุนชีวิตเล่ยเดี๋ยนสนับสนุนบางสิ่งที่สกิลดาบทำไม่ได้แทน 

ในช่วงเวลานี้เขารู้สึกดีใจมากจริงๆ ที่ได้เลือกเทคนิคการใช้ชีวิตเล่ยเดี๋ยน 

เมื่อขบคิดได้ถึงจุดนี้ กู่ฉิงซานก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยื่นฝ่ามือออกไป 

ปรากฏกลุ่มแสงไฟฟ้าอันผันผวนขึ้น มันลอยอย่างคงที่อยู่บนฝ่ามือของเขา 

กู่ฉิงซานกำแสงไฟฟ้า ก่อนจะชกออกไปยังผนังด้านหนึ่งภายในเตาหลอม 

บนผนังด้านในของเตาหลอม พลันปรากฏเส้นสายฟ้าที่แลดูคล้ายกับมังกรแหวกว่ายออกไปในทันทีพร้อมกับส่งเสียงดังเปรี๊ยะๆ 

“ดาบข้าจงปรากฏ” เขาตะคอกคำหนึ่ง 

ดาบพิภพโผล่ออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่าร่วงหล่นลงสู่มือของกู่ฉิงซานอย่างอ่อนโยน 

กู่ฉิงซานทำการกระตุ้นพลังวิญญาณและพบว่าพลังวิญญาณในตันเถียนมีคุณสมบัติธาตุเพิ่มเข้าไปแล้ว 

มันคือคุณสมบัติธาตุสายฟ้าเล่ยเดี๋ยน 

กู่ฉิงซานกระชับดาบและถือมันไว้อย่างเงียบๆ 

แสงสลัวจางๆ ค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบดาบ 

ไม่นานนักมันก็สว่างขึ้นจนเปล่งประกายสดใส 

ปรากฏเส้นสายฟ้าที่คดเคี้ยวเวียนว่ายอยู่รอบใบดาบอย่างไม่มีที่สิ้นสุด มันดูราวกับสามารถตัดสินเป็นตายของสิ่งมีชีวิตทั้งมวลลงได้ ภายในเตาหลอมอันมืดมิด ปรากฏแสงสว่างปลาบแปลบเป็นเงาสลัวๆ สะท้อนไปมาอย่างแผ่วเบา 

ภายนอกเตาหลอม ทุกคนต่างสัมผัสได้ถึงการมาถึงของพลังอันลึกลับนี้ 

“เอ๋? เหตุใดสายฟ้าจึงปรากฏขึ้น? ศิษย์พี่สามมิใช่ผู้ใช้ธาตุสายฟ้านี่” ซิวซิวงึมงำด้วยความประหลาดใจ 

ทว่าดูฉินเซี่ยวโหลวจะสมองไวกว่ามาก เขาเอ่ยกล่าวในทันที “ช่างหาได้ยากยิ่งจริงๆ ทั้งๆ ที่นี่เป็นเพียงแค่การทะลวงขอบเขตใหญ่ครั้งแรกแท้ๆ ทว่าเขากลับถึงขั้นสามารถปลดผนึกพลังวิญญาณธาตุสายฟ้าขึ้นมาได้ หากเป็นในกรณีนี้แล้วล่ะก็ ต่อให้การทะลวงเข้าขอบเขตใหม่ครั้งต่อไป เขาจะล้มเหลวในการปลุกพลังศักดิ์สิทธิ์ มันก็ไม่สำคัญแล้ว” 

ห่านขาวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจบรรเทาความตึงเครียดอย่างโล่งอก 

ณ แนวหน้า 

“ฮ่าๆ เทคนิคสนับสนุนชีวิต! นั่นมันเทคนิคสนับสนุนชีวิต! ยอดเยี่ยมจริงๆ ในที่สุดก็พิสูจน์ได้แล้วว่าข้านักปราชญ์ไม่ได้มองคนผิดไป!” 

ทั้งทั่วค่ายทหารล้วนต่างได้ยินเสียงของนางเซียนไป่ฮั่วที่กำลังระเบิดเสียงหัวเราะออกมา 

หลายคนหันมามองหน้ากัน และไม่อาจรับรู้ได้ว่าแท้จริงแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ 

นักบวชหน้าแดงลังเลชั่วขณะหนึ่งก่อนจะกล่าว “ท่านนักพรต คิดว่านางจะเป็นอะไรไหม?” 

“อะไร เจ้ากังวลกระนั้นหรือ?” นักพรตชราถาม 

“ในชีวิตนี้ข้าไม่เกรงกลัวอะไรมากมายนักหรอก นอกเสียจากมารสวรรค์ระดับมารนักปราชญ์ที่อาจมีพลังถึงขั้นสามารถกัดกินจิตของนักปราชญ์ได้…” นักบวชเต๋าหน้าแดงกำลังเอ่ยกล่าว 

เพื่อฟังถึงจุดนี้ สีหน้าของนักพรตชราก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นทะมึนทึบ 

เขาลุกขึ้นยืนและกล่าว “หรือพวกเราสมควรต้องมาตรวจดูด้วยกัน” 

“ตกลง ไปตรวจด้วยกันย่อมดีกว่า” นักบวชเต๋ากล่าวด้วยความเคารพ 

ณ พระราชวังร้อยบุปผา 

เมื่อได้รับการยืนยันถึงความสำเร็จของกู่ฉิงซาน ห่านขาวก็เตรียมจากไปทันที เหลือทิ้งไว้เพียงฉินเซี่ยวโหลวและซิวซิว 

“ที่นี่ถูกวางเอาไว้ด้วยค่ายกลมากมาย นอกจากนี้ยังมีเม็ดยารักษา อาหารวิญญาณ อีกจำนวนหนึ่ง มันน่าจะเพียงพอสำหรับเจ้าที่จะใช้หลอมรวมขอบเขต” 

“พวกเราจะไม่อยู่รบกวนเจ้า แต่จะแวะมาเยี่ยมเยียนอีกครั้งในวันพรุ่ง” 

ห่านขาวกล่าวคำเหล่านี้ และโผบินจากไป 

กู่ฉิงซานจะได้มีโอกาสที่จะค่อยๆ สัมผัส หลอมรวม และทำความเข้าใจต่อขอบเขตก่อตั้งอย่างช้าๆ 

ว่ากันว่าในเวลาดังกล่าวนี้ มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะเรียกใช้พลังวิญญาณอย่างเต็มกำลัง เพื่อรักษาเสถียรภาพของพื้นฐานวรยุทธ 

อย่างไรก็ตาม กู่ฉิงซานกลับไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เขาแทบจะไม่ได้หลบหนีหรือเหยียบย่างเข้าสู่ความตายเลย  สภาพจิตใจของเขาจึงสดใสและดีขึ้น นั่นหมายถึงการจะหลอมรวมเข้ากับขอบเขตใหม่โดยสมบูรณ์จึงไม่จำเป็นต้องใช้ระยะเวลาที่เนิ่นนานเกินไป 

กู่ฉิงซานจมหายเข้าไปในห้วงความคิด 

เดิมที ดูเหมือนว่าลำดับเวลาของช่วงเวลานี้ค่อนข้างจะผันผวน และจริงๆ แล้วมันเกี่ยวข้องโดยตรงกับความเปลี่ยนแปลงของทั้งสองโลก เป็นไปได้ไหมว่าร่างที่ถูกตรึงบนเสายักษ์สีทองแดงก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย? 

กู่ฉิงซานคิดเกี่ยวกับมันและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นเกรงเล็กน้อย 

ต้องเป็นการดำรงอยู่ในระดับใดกัน จึงจะสามารถอยู่เคลื่อนผ่านมิติและกระแสเวลาได้ แถมยังสามารถแทรกแซงและลากเขาจากมิติเวลาอื่นเข้าไปยังมิติของตนเองได้อีกด้วย 

นอกจากนี้ มันยังมีความสามารถในการตรวจจับขั้นสูง และฉวยโอกาสจากในตอนที่เขากำลังข้ามสู่ขอบเขตใหม่ เพื่อชักนำจิตเทวะของเขากลับมา 

สิ่งนี้แทบจะเป็นเรื่องใกล้เคียงกับคำว่าปาฏิหาริย์ อย่างน้อยกู่ฉิงซานที่มีประสบการณ์สองช่วงชีวิตก็ยังไม่เคยพบเห็นตัวตนที่สามารถทำเช่นนั้นได้มาก่อน 

อย่างไรก็ตาม การดำรงอยู่ของตัวตนอันน่าสยองขวัญที่กล่าวมานี้ ยังคงถูกตรึงอยู่บนเสาทองแดงยักษ์ และไม่แม้แต่จะสามารถขยับเขยื้อนได้ 

ทว่าผู้ใดกันเล่าที่เป็นคนตอกตรึงเขา? 

แต่อย่างน้อยก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ชัดเจน นั่นก็คือร่างภายใต้เกราะสีดำนั้น จำต้องใช้ความคิดและพลังงานอย่างแรงกล้า ดลจิตสัมผัสเทวะของตนจึงจะสามารถเห็นเขาได้ 

เห็นได้ชัดว่ามันต้องการความช่วยเหลือจากภายนอก ต้องการให้กระทำบางสิ่งบางอย่าง 

และคำสุดท้ายที่มันเอ่ยออกมา ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นประโยคที่เอ่ยถึงวิธีการจัดการกับเผ่ามาร 

ทว่าช่างน่าเสียดายที่ดันถูกขัดจังหวะเสียก่อน และกู่ฉิงซานก็รู้ดีว่าคงไม่มีทางจะได้พบกับมันอีกครั้งในระยะเวลาอันสั้น 

“ธาตุทั้งห้าของทั้งสองโลก? นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?” 

จู่ๆ กู่ฉิงซานก็พลันตระหนักได้ถึงสิ่งหนึ่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน 

เขามองไปยังหน้าต่างสถานะ และพบว่าช่วงเวลาที่นาฬิกาทรายแต่ละเม็ดของเขาที่กำลังร่วงหล่นนั้นเชื่องช้าลงเป็นอย่างมาก นี่ก็เป็นเวลาเกือบชั่วโมงแล้วที่เขากลับมา ทว่าเม็ดทรายที่ร่วงหล่นกลับมีเพียงแค่ไม่กี่เม็ดเท่านั้น 

กระแสของเวลาดูท่าจะเกิดความผันผวนขึ้นจริงๆ 

การเปลี่ยนแปลงอันรุนแรงในโลกจริง มีอิทธิพลร้ายแรงต่อการไหลเวียนของกระแสเวลาระหว่างสองโลก 

เรื่องประหลาดแบบนี้ ตั้งแต่เกิดมากู่ฉิงซานก็พึ่งเคยได้พบได้เห็น เขาไม่มีทางรู้ได้ว่าจะแก้มันได้อย่างไร 

กู่ฉิงซานถอนหายใจ 

อย่างไรก็ตาม เกรงว่าในครั้งนี้ เขาคงจะต้องอยู่ในโลกแห่งผู้ฝึกยุทธยาวนานยิ่งกว่าเดิมอย่างแน่นอน 

แต่อย่างน้อยกู่ฉิงซานก็นับได้ว่ามีข้อได้เปรียบอย่างหนึ่ง 

นั่นก็คือเขาจะได้โยนเรื่องที่ยังไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้าอย่างเรื่องราวของในโลกจริงเอาไว้เบื้องหลังชั่วคราว และทำสมองให้โล่งและมุ่งให้ความสนใจกับเรื่องปัญหาในโลกใบนี้ที่ตัวเองต้องแก้ 

ในตอนนี้ทุกเรื่องราวที่ว้าวุ่นอยู่ในจิตใจได้ถูกตัดสะบั้นทิ้งไป เขาชักดาบพิภพออกมา ก่อนจะเริ่มฝึกฝนมันอย่างจริงจัง 

ในเวลานี้ การหลอมรวมเข้ากับขอบเขตใหม่นับว่าเป็นสิ่งจำเป็นที่สุด

การฝึกฝนในครั้งนี้ กินเวลาทั้งวันทั้งคืน 

เมื่อแสงวันใหม่ได้สาดส่อง กู่ฉิงซานก็หยุดฝึกฝน และเขานั่งลงพักผ่อนเริ่มต้นทำการควบคุมลมหายใจ 

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินเซี่ยวโหลวก็เดินถือถังขนาดใหญ่เข้ามา ดูจากฝีก้าวที่เชื่องช้า แสดงให้เห็นว่ามันคงหนักไม่น้อย 

“นั่นมันคืออะไรกัน? ถังน้ำยาอาบสมุนไพรอย่างงั้นหรือ?” กู่ฉิงซานเอ่ยถาม 

“ถังน้ำยาอาบสมุนไพรอะไรกัน นี่คืออาหารเช้าของเจ้า” ฉินเซี่ยวโหลวกล่าว 

กู่ฉิงซานรีบโบกไม้โบกมือทันที “ข้ามิอาจกินได้มากมายขนาดนั้น” 

มุมปากของฉินเซี่ยวโหลวยกสูงขึ้น เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าจะต้องกินมันจนหมดได้อย่างแน่นอน หากมิเชื่อก็ลองมากินดู” 

กู่ฉิงซานเดินเข้าไป ก่อนจะยืดตัวก้มมองลงไปในถัง 

ทั้งหมดแลดูเหมือนจะเป็นข้าววิญญาณ ไม่สิ ทั้งหมดนี้คือเม็ดยาขนาดน้อยใหญ่ที่มีรูปทรงเหมือนกันเม็ดข้าวต่างหาก 

“วัตถุดิบทั้งหมดนี้เป็นของศิษย์พี่ใหญ่ที่มอบมันให้แก่ข้า และก็นำมันมาปรุงแต่งเพื่อให้ดีที่สุดต่อร่างกายของเจ้า เจ้ากินมันเถอะ ข้าขอตัวก่อน” ฉินเซี่ยวโหลวกล่าว ก่อนจะผินตัวเดินจากไป 

ภายในห้องโถง หลงเหลืออยู่แค่เพียงกู่ฉิงซานโดยลำพัง 

จมูกของเขาขยับฟุดฟิด 

กลิ่นหอมละมุนจริงๆ 

นางเซียนไป่ฮั่วมอบวัตถุดิบให้ฉินเซี่ยวโหลวทำ อย่างน้อยมันย่อมไม่เลวร้ายเป็นแน่ 

เอาเถอะ แม้ว่าดูแล้วจะไม่มีทางกินหมด แต่อันดับแรกคงต้องลองชิมมันก่อน 

กู่ฉิงซานยกชามบนโต๊ะ ก่อนจะตักเม็ดยาพูนๆ ขึ้นมาทัพพีหนึ่ง จากนั่นก็เปิดปากกิน 

หากเพียงกลิ่นยังหอมละมุนขนาดนี้ ย่อมไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงเรื่องรสชาติ  

ในขณะที่เขากำลังรับประทาน สายตาของกู่ฉิงซานก็เบนออกไปยังหน้าต่างระบบเทพสงครามที่เด้งขึ้นมา 

“ผู้เล่นประสบความสำเร็จขั้นสูงในการทะลวงสู่ขอบเขตก่อตั้ง ขีดจำกัดพลังวิญญาณขยายไปเป็นยี่สิบแต้ม” 

“แต้มพลังวิญญาณปัจจุบัน หกร้อยสี่สิบส่วนยี่สิบ” 

“พื้นฐานวรยุทธของผู้เล่นถูกยกระดับสูงขึ้น เริ่มทำตรวจเทคนิคดาบที่จะไม่ก่อให้เกิดผลกระทบร้ายแรงต่อร่างกายและจิตเทวะของผู้เล่นจากหน่วยความจำ ผลตรวจที่ได้มีดังต่อไปนี้” 

“เทคนิคดาบ สู่สันติ” 

“เทคนิคดาบ เมฆาหลาก” 

“เทคนิคดาบ สี่ห้วงสมุทร” 

“เทคนิคดาบ ห้าวหาญต้านคลื่น” 

... 

“เทคนิคลับ ตัดจันทรา” 

“เนื่องจากผู้เล่นมีความเข้าใจและประสบการณ์อย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเทคนิคดาบทั้งหมด ดังนั้นจึงทำการลดค่าใช้จ่ายพลังวิญญาณที่ใช้ปลุกเทคนิคดาบลง” 

“ปลุกเทคนิคดาบ ต้องจ่ายหน้าแต้มพลังวิญญาณ ปลุกเทคนิคลับต้องจ่ายสิบแต้มพลังวิญญาณ” 

เทคนิคดาบรวมกับเทคนิคลับ ทั้งหมดทั้งสิ้นในตอนนี้มีอยู่ทั้งหมดยี่สิบชุด 

สายตาที่กวาดผ่านไปยังเทคนิคเหล่านั้นของกู่ฉิงซานดูจะไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เขาเลือกที่จะปลุกเทคนิคดาบทั้งหมดให้ตื่นขึ้นมา!

........................................