Tengku Nik , Mr . Dingin

📌 PART 13

Humaira hanya terperap di dalam bilik ayahnya , dia rasa terpukul atas pemergian ayah nya . Sudah seminggu dia asyik mendiamkan diri , air mata terus mengalir di pipi nya . '𝘬𝘢𝘮𝘪 𝘮𝘪𝘯𝘵𝘢 𝘮𝘢𝘢𝘧 𝘤𝘪𝘬 𝘏𝘶𝘮𝘢𝘪𝘳𝘢 , 𝘬𝘢𝘮𝘪 𝘴𝘶𝘥𝘢𝘩 𝘣𝘶𝘢𝘵 𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘵𝘦𝘳𝘣𝘢𝘪𝘬 . 𝘕𝘢𝘮𝘶𝘯 , 𝘈𝘭𝘭𝘢𝘩 𝘭𝘦𝘣𝘪𝘩 𝘴𝘢𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘯 𝘢𝘺𝘢𝘩 𝘤𝘪𝘬 𝘏𝘶𝘮𝘢𝘪𝘳𝘢 . 𝘚𝘢𝘺𝘢 𝘩𝘢𝘳𝘢𝘱 𝘤𝘪𝘬 𝘏𝘶𝘮𝘢𝘪𝘳𝘢 𝘣𝘢𝘯𝘺𝘢𝘬-𝘣𝘢𝘯𝘺𝘢𝘬 𝘣𝘦𝘳𝘴𝘢𝘣𝘢𝘳' . Kata-kata doktor Saiful seminggu yang lalu tidak pernah lekang dari ingatan Humaira .

"𝙺𝚎𝚗𝚊𝚙𝚊 𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 𝚢𝚊𝚗𝚐 𝙼𝚊𝚒𝚛𝚊𝚑 𝚜𝚊𝚢𝚊𝚗𝚐 𝚜𝚎𝚕𝚊𝚖𝚊 𝚗𝚒 𝚜𝚎𝚖𝚞𝚊 𝚝𝚒𝚗𝚐𝚐𝚊𝚕𝚔𝚊𝚗 𝙼𝚊𝚒𝚛𝚊𝚑 , 𝚔𝚎𝚗𝚊𝚙𝚊𝚊 ! 𝚔𝚎𝚗𝚊𝚙𝚊 𝙼𝚊𝚒𝚛𝚊𝚑 𝚛𝚊𝚜𝚊 𝚝𝚊𝚔 𝚊𝚍𝚒𝚕 𝚞𝚗𝚝𝚞𝚔 𝙼𝚊𝚒𝚛𝚊𝚑 ! 𝚊𝚢𝚊𝚑 , 𝚖𝚊𝚔 ... 𝙼𝚊𝚒𝚛𝚊𝚑 𝚝𝚊𝚔 𝚖𝚊𝚖𝚙𝚞𝚗 𝚗𝚊𝚔 𝚑𝚒𝚍𝚞𝚙 𝚜𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐-𝚜𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 . 𝚃𝚊𝚔𝚍𝚎 𝚝𝚎𝚖𝚙𝚊𝚝 𝚞𝚗𝚝𝚞𝚔 𝙼𝚊𝚒𝚛𝚊𝚑 𝚗𝚊𝚔 𝚋𝚎𝚛𝚖𝚊𝚗𝚓𝚊" . Sayu Humaira sambil memeluk bingkai gambar mereka sekeluarga . Humaira menangis semahunya , segala kesedihan yang di rasai terus di tumpaskan di dalam bilik ayah nya . '𝘔𝘢𝘪𝘳𝘢𝘩 .. 𝘔𝘢𝘪𝘳𝘢𝘩 𝘬𝘦𝘯𝘢 𝘫𝘢𝘯𝘫𝘪 𝘥𝘦𝘯𝘨𝘢𝘯 𝘢𝘺𝘢𝘩 , 𝘬𝘢𝘭𝘢𝘶 𝘣𝘪𝘭𝘢 𝘮𝘢𝘴𝘢 𝘢𝘺𝘢𝘩 𝘥𝘩 𝘵𝘢𝘬𝘥𝘦 , 𝘢𝘺𝘢𝘩 𝘯𝘢𝘬 𝘔𝘢𝘪𝘳𝘢𝘩 𝘫𝘢𝘨𝘢 𝘥𝘪𝘳𝘪 . 𝘈𝘺𝘢𝘩 𝘩𝘢𝘳𝘢𝘱 𝘔𝘢𝘪𝘳𝘢𝘩 𝘫𝘶𝘮𝘱𝘢 𝘭𝘦𝘭𝘢𝘬𝘪 𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘣𝘰𝘭𝘦𝘩 𝘫𝘨𝘢 𝘔𝘢𝘪𝘳𝘢𝘩 , 𝘴𝘢𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘔𝘢𝘪𝘳𝘢𝘩 𝘮𝘢𝘤𝘢𝘮 𝘮𝘯𝘢 𝘢𝘺𝘢𝘩 𝘥𝘦𝘯𝘨𝘢𝘯 𝘮𝘢𝘬 𝘴𝘢𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘔𝘢𝘪𝘳𝘢𝘩 𝘴𝘦𝘭𝘢𝘮𝘢 𝘯𝘪 . 𝘈𝘺𝘢𝘩 𝘯𝘢𝘬 𝘔𝘢𝘪𝘳𝘢𝘩 𝘴𝘦𝘯𝘵𝘪𝘢𝘴𝘢 𝘬𝘶𝘢𝘵 , 𝘫𝘨𝘯 𝘭𝘶𝘱𝘢 𝘵𝘢𝘯𝘨𝘨𝘶𝘯𝘨𝘫𝘢𝘸𝘢𝘣 𝘔𝘢𝘪𝘳𝘢𝘩 𝘴𝘦𝘣𝘢𝘨𝘢𝘪 𝘴𝘦𝘰𝘳𝘢𝘯𝘨 𝘩𝘢𝘮𝘣𝘢 . 𝘈𝘺𝘢𝘩 𝘴𝘢𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘔𝘢𝘪𝘳𝘢𝘩 𝘵𝘢𝘶' . Kata-kata ayah nya seperti menusuk ke kalbu Humaira , jauh dalam sudut hati nya merasakan kepedihan apabila ibu bapa nya meninggalkan dia sendiri .

Apabila Humaira merasa sedikit hatinya menerima akan kenyataan atas pemergian ayah nya , dia pun keluar dari rumah untuk mencari suasana hati nya semula . Selepas selesai mengerjakan solat subuh , dia pun memulakan harinya seperti biasa . Menyiram pokok bunga adalah salah satu rutin hariannya , selepas bersarapan , Humaira mengambil tempat duduk di samping rumahnya , matanya hanya memerhati sawah padi yanh berada di hadapannya . Walau dia mencuba sedaya upaya untuk menghilangkan kesedihannya , wajah ayah dan juga mak nya selalu terpampang di mindanya . Dia menghayunkan kaki nya sambil menghirup udara segar pada pagi itu , perlahan-lahan air matanya gugur sedikit demi sedikit . Rasa sebak di dalam hatinya kembali bertamu , dia hanya membiarkan air matanya menitis .

Kelibat Hazim di seberang jalan di pandang lama , begitu juga dengan Hazim . Lantas air mata nya yang gugur terus di kesat dengan tangannya yang lembut dan putih itu . Hazim menghampiri Humaira lalu melabuhkan punggung nya di sebelah Humaira . Humaira hanya tersenyum sekilas ke arah Hazim , "𝙺𝚊𝚕𝚊𝚞 𝚔𝚊𝚞 𝚗𝚊𝚔 𝚗𝚊𝚗𝚐𝚒𝚜 , 𝚔𝚊𝚞 𝚗𝚊𝚗𝚐𝚒𝚜 𝚓𝚎𝚕𝚊𝚊 𝙼𝚊𝚒𝚛𝚊 . 𝙰𝚔𝚞 𝚝𝚊𝚔 𝚝𝚊𝚑𝚊𝚗 𝚝𝚎𝚗𝚐𝚘𝚔 𝚔𝚊𝚞 𝚖𝚊𝚌𝚊𝚖 𝚗𝚒 , 𝚔𝚊𝚕𝚊𝚞 𝚔𝚊𝚞 𝚛𝚊𝚜𝚊 𝚔𝚊𝚞 𝚝𝚊𝚔𝚍𝚎 𝚜𝚒𝚊𝚙𝚊-𝚜𝚒𝚊𝚙𝚊 𝚋𝚞𝚊𝚝 𝚖𝚊𝚜𝚊 𝚜𝚎𝚔𝚊𝚛𝚊𝚗𝚐 𝚗𝚒 , 𝚊𝚔𝚞 𝚊𝚗𝚐𝚐𝚊𝚙 𝚔𝚊𝚞 𝚜𝚊𝚕𝚊𝚑 𝚏𝚒𝚔𝚒𝚛" . Sahut Hazim sambil memandang sekilas wajah Humaira dari samping .

"𝙺𝚎𝚗𝚊𝚙𝚊 𝚙𝚞𝚕𝚊𝚔 𝚊𝚠𝚊𝚔 𝚌𝚊𝚔𝚊𝚙 𝚖𝚊𝚌𝚊𝚖 𝚝𝚞 ?" . Tanya Humaira sambil berkerut dahi . "𝙰𝚔𝚞 𝚏𝚊𝚑𝚊𝚖 𝚊𝚝𝚊𝚜 𝚔𝚎𝚜𝚎𝚍𝚒𝚑𝚊𝚗 𝚔𝚊𝚞 , 𝚝𝚊𝚙𝚒 𝚔𝚊𝚞 𝚝𝚊𝚔 𝚋𝚘𝚕𝚎𝚑 𝚏𝚒𝚔𝚒𝚛 𝚢𝚊𝚗𝚐 𝚔𝚊𝚞 𝚑𝚊𝚗𝚢𝚊 𝚝𝚒𝚗𝚐𝚐𝚊𝚕 𝚜𝚎𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 𝚍𝚒𝚛𝚒 . 𝙺𝚊𝚞 𝚕𝚞𝚙𝚊 𝚎𝚛𝚔 𝚍𝚎𝚗𝚐𝚊𝚗 𝚔𝚎𝚕𝚞𝚊𝚛𝚐𝚊 𝚊𝚔𝚞 , 𝚔𝚊𝚞 𝚖𝚜𝚒𝚑 𝚊𝚍𝚊 𝚔𝚒𝚝𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 𝙼𝚊𝚒𝚛𝚊𝚑 . 𝚂𝚎𝚕𝚊𝚐𝚒 𝚖𝚊𝚔 𝚊𝚋𝚊𝚑 𝚊𝚔𝚞 𝚖𝚊𝚜𝚒𝚑 𝚑𝚒𝚍𝚞𝚙 , 𝚜𝚎𝚕𝚊𝚐𝚒 𝚝𝚞 𝚍𝚒𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 𝚊𝚔𝚊𝚗 𝚝𝚎𝚗𝚐𝚘𝚔-𝚝𝚎𝚗𝚐𝚘𝚔 𝚔𝚊𝚗 𝚔𝚊𝚞 . 𝙺𝚊𝚞 𝚝𝚊𝚔 𝚜𝚎𝚗𝚍𝚒𝚛𝚒 𝚜𝚎𝚋𝚎𝚗𝚊𝚛𝚗𝚢𝚊 𝙼𝚊𝚒𝚛𝚊𝚑 , 𝚝𝚊𝚙𝚒 𝚔𝚊𝚞 𝚢𝚊𝚗𝚐 𝚋𝚊𝚠𝚊 𝚍𝚒𝚛𝚒 𝚔𝚊𝚞 𝚞𝚗𝚝𝚞𝚔 𝚜𝚎𝚗𝚍𝚒𝚛𝚒" . Jelas Hazim panjang lebar .

"𝚃𝚊𝚙𝚒 𝚊𝚔𝚞 𝚝𝚊𝚔 𝚔𝚞𝚊𝚝 𝙷𝚊𝚣𝚒𝚖 , 𝚊𝚔𝚞 𝚝𝚊𝚔 𝚖𝚊𝚖𝚙𝚞 𝚗𝚊𝚔 𝚑𝚒𝚕𝚊𝚗𝚐𝚔𝚊𝚗 𝚛𝚊𝚜𝚊 𝚜𝚎𝚍𝚒𝚑 𝚊𝚔𝚞 . 𝙰𝚔𝚞 𝚝𝚊𝚔 𝚖𝚊𝚖𝚙𝚞 𝚗𝚊𝚔 𝚕𝚞𝚙𝚊𝚔𝚊𝚗 𝚠𝚊𝚓𝚊𝚑 𝚊𝚢𝚊𝚑 , 𝚠𝚊𝚓𝚊𝚑 𝚖𝚊𝚔 . 𝚁𝚞𝚖𝚊𝚑 𝚗𝚒 𝚋𝚊𝚐𝚒 𝚊𝚔𝚞 𝚋𝚊𝚗𝚢𝚊𝚔 𝚔𝚎𝚗𝚊𝚗𝚐𝚊𝚗 , 𝚔𝚎𝚗𝚊𝚗𝚐𝚊𝚗 𝚍𝚎𝚗𝚐𝚊𝚗 𝚊𝚛𝚠𝚊𝚑 𝚊𝚢𝚊𝚑 , 𝚊𝚛𝚠𝚊𝚑 𝚖𝚊𝚔 . 𝙰𝚔𝚞 𝚝𝚊𝚔 𝚜𝚊𝚗𝚐𝚐𝚞𝚙 𝚗𝚊𝚔 𝚝𝚊𝚗𝚐𝚐𝚞𝚗𝚐 𝚜𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐-𝚜𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 𝙷𝚊𝚣𝚒𝚖" . Sayu Humaira sambil wajahnya menunduk . Hazim terus berdiri di hadapan Humaira , lama dia merenung tangan Humaira yang di letakkan di atas pahanya .

Dia pun memusingkan tubuhnya untuk membelakangi Humaira , dia mengambil nafas panjang untuk mencari kekuatan untuk memujuk Humaira . "𝙼𝚒𝚗𝚐𝚐𝚞 𝚍𝚎𝚙𝚊𝚗 𝚊𝚔𝚞 𝚗𝚊𝚔 𝚙𝚎𝚛𝚐𝚒 𝙺𝚞𝚊𝚕𝚊 𝙻𝚞𝚖𝚙𝚞𝚛 𝚍𝚎𝚗𝚐𝚊𝚗 𝚊𝚋𝚊𝚑 , 𝚋𝚎𝚐𝚒𝚝𝚞 𝚓𝚞𝚐𝚊 𝚍𝚎𝚗𝚐𝚊𝚗 𝚖𝚊𝚔 . 𝚃𝚊𝚗𝚊𝚑 𝚢𝚊𝚗𝚐 𝚊𝚋𝚊𝚑 𝚊𝚍𝚊 𝚔𝚊𝚝 𝚔𝚊𝚖𝚙𝚞𝚗𝚐 𝚗𝚒 𝚝𝚎𝚕𝚊𝚑 𝚍𝚒 𝚓𝚞𝚊𝚕 , 𝚔𝚊𝚝𝚊𝚗𝚢𝚊 𝚊𝚋𝚊𝚑 𝚗𝚊𝚔 𝚖𝚎𝚖𝚞𝚕𝚊𝚒 𝚋𝚒𝚜𝚗𝚒𝚜 𝚔𝚊𝚝 𝚜𝚊𝚗𝚊" . Kata Hazim sambil tangannya di masukkan ke dalam poket seluarnya .

Mendengar lontaran kata daripada Hazim , Humaira terus mengangkat wajahnya . Air mata di kesat laju , dia pun mengambil posisi di sebelah Hazim . "𝙺𝚎𝚗𝚊𝚙𝚊 𝚙𝚞𝚕𝚊𝚔 𝚝𝚒𝚋𝚊-𝚝𝚒𝚋𝚊 𝚗𝚊𝚔 𝚙𝚒𝚗𝚍𝚊𝚑 ? 𝚑𝚊𝚋𝚒𝚜𝚝𝚞 𝚔𝚎𝚍𝚊𝚒 𝚖𝚊𝚔 𝚊𝚠𝚊𝚔 ? 𝚍𝚞𝚜𝚞𝚗 𝚊𝚋𝚊𝚑 𝚊𝚠𝚊𝚔 ?" . Bertubi-tubi soalan yang di berikan kepada Hazim . "𝚂𝚎𝚖𝚞𝚊 𝚗𝚊𝚔 𝚔𝚎𝚗𝚊 𝚓𝚞𝚊𝚕 , 𝚊𝚔𝚞 𝚊𝚍𝚊 𝚙𝚊𝚗𝚐𝚐𝚒𝚕𝚊𝚗 𝚞𝚗𝚝𝚞𝚔 𝚔𝚎𝚛𝚓𝚊 𝚔𝚊𝚝 𝚜𝚊𝚗𝚊 . 𝚂𝚘 𝚊𝚔𝚞 𝚍𝚊𝚑 𝚋𝚞𝚊𝚝 𝚔𝚎𝚙𝚞𝚝𝚞𝚜𝚊𝚗 𝚞𝚗𝚝𝚞𝚔 𝚝𝚎𝚛𝚒𝚖𝚊 𝚝𝚊𝚠𝚊𝚛𝚊𝚗 𝚝𝚞 , 𝚍𝚊𝚗 𝚊𝚔𝚞 𝚝𝚊𝚔𝚗𝚊𝚔 𝚝𝚒𝚗𝚐𝚐𝚊𝚕𝚔𝚊𝚗 𝚊𝚋𝚊𝚑 𝚍𝚎𝚗𝚐𝚊𝚗 𝚖𝚊𝚔 𝚔𝚊𝚝 𝚜𝚒𝚗𝚒 . 𝙺𝚊𝚞 𝚏𝚊𝚑𝚊𝚖-𝚏𝚊𝚑𝚊𝚖 𝚕𝚊𝚊 𝙼𝚊𝚒𝚛𝚊 , 𝚍𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 𝚍𝚊𝚑 𝚝𝚞𝚊 , 𝚓𝚊𝚍𝚒 𝚊𝚔𝚞 𝚗𝚊𝚔 𝚓𝚐𝚊 𝚍𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 , 𝚋𝚊𝚐𝚒 𝚖𝚔𝚗 𝚖𝚒𝚗𝚞𝚖 𝚞𝚗𝚝𝚞𝚔 𝚍𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 𝚍𝚊𝚛𝚒 𝚑𝚊𝚜𝚒𝚕 𝚝𝚒𝚝𝚒𝚔 𝚙𝚎𝚕𝚞𝚑 𝚊𝚔𝚞 𝚜𝚎𝚗𝚍𝚒𝚛𝚒" . Terang Hazim lagi sambil memandang Humaira .

"𝚃𝚊𝚔𝚙𝚎𝚕𝚊 , 𝚗𝚊𝚖𝚙𝚊𝚔𝚗𝚢𝚊 𝚕𝚎𝚙𝚊𝚜𝚗𝚒 𝚖𝚎𝚖𝚊𝚗𝚐 𝚜𝚊𝚢𝚊 𝚊𝚔𝚊𝚗 𝚝𝚒𝚗𝚐𝚐𝚊𝚕 𝚜𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐-𝚜𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 𝚔𝚊𝚝 𝚜𝚒𝚗𝚒" . Balas Humaira menunduk dan tersenyum tawar . "𝙺𝚊𝚞 𝚝𝚊𝚔 𝚝𝚒𝚗𝚐𝚐𝚊𝚕 𝚜𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐-𝚜𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 𝚔𝚊𝚝 𝚜𝚒𝚗𝚒 𝚖𝚎𝚕𝚊𝚒𝚗𝚔𝚊𝚗 𝚔𝚊𝚞 𝚒𝚔𝚞𝚝 𝚔𝚒𝚝𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 𝚙𝚒𝚗𝚍𝚊𝚑 𝙺𝙻" . Cadang Hazim dan tersenyum lebar . Humaira berasa tekejut dengan cadangan Hazim , dia terus memandang Hazim dengan seribu tanda tanya . "𝙺𝚊𝚕𝚊𝚞 𝚔𝚊𝚞 𝚝𝚎𝚛𝚞𝚜 𝚍𝚞𝚍𝚞𝚔 𝚔𝚊𝚝 𝚛𝚞𝚖𝚊𝚑 𝚗𝚒 , 𝚔𝚎𝚗𝚊𝚗𝚐𝚊𝚗 𝚢𝚊𝚗𝚐 𝚔𝚊𝚞 𝚍𝚊𝚑 𝚋𝚒𝚗𝚊 𝚜𝚎𝚕𝚊𝚖𝚊 𝚗𝚒 𝚖𝚎𝚖𝚊𝚗𝚐 𝚝𝚊𝚔𝚔𝚊𝚗 𝚙𝚎𝚛𝚗𝚊𝚑 𝚑𝚒𝚕𝚊𝚗𝚐 𝚍𝚊𝚛𝚒 𝚒𝚗𝚐𝚊𝚝𝚊𝚗 𝚔𝚊𝚞 . 𝙰𝚔𝚞 𝚌𝚞𝚖𝚊 𝚝𝚊𝚔𝚗𝚊𝚔 𝚔𝚊𝚞 𝚜𝚎𝚍𝚒𝚑 , 𝚜𝚎𝚋𝚊𝚋 𝚝𝚞𝚕𝚊 𝚊𝚔𝚞 𝚋𝚊𝚐𝚒 𝚌𝚊𝚍𝚊𝚗𝚐𝚊𝚗 𝚍𝚎𝚔𝚊𝚝 𝚔𝚊𝚞 𝚞𝚗𝚝𝚞𝚔 𝚒𝚔𝚞𝚝 𝚔𝚒𝚝𝚘𝚛𝚊𝚗𝚐 . 𝙺𝚊𝚞 𝚋𝚘𝚕𝚎𝚑 𝚋𝚒𝚗𝚊 𝚔𝚎𝚑𝚒𝚍𝚞𝚙𝚊𝚗 𝚋𝚊𝚛𝚞 , 𝚌𝚊𝚛𝚒 𝚔𝚎𝚛𝚓𝚊 . 𝚁𝚞𝚖𝚊𝚑 𝚗𝚒 𝚔𝚊𝚞 𝚓𝚐𝚗 𝚛𝚒𝚜𝚊𝚞 , 𝚗𝚊𝚗𝚝𝚒 𝚊𝚔𝚞 𝚏𝚒𝚔𝚒𝚛𝚔𝚊𝚗 𝚕𝚊𝚊 𝚍𝚎𝚗𝚐𝚊𝚗 𝚊𝚋𝚊𝚑 . 𝙰𝚔𝚞 𝚌𝚞𝚖𝚊 𝚗𝚊𝚔 𝚍𝚎𝚗𝚐𝚊𝚛 𝚔𝚎𝚙𝚞𝚝𝚞𝚜𝚊𝚗 𝚍𝚊𝚛𝚒 𝚖𝚞𝚕𝚞𝚝 𝚔𝚊𝚞 , 𝚜𝚎𝚖𝚞𝚊 𝚊𝚍𝚊 𝚍𝚊𝚕𝚊𝚖 𝚝𝚊𝚗𝚐𝚊𝚗 𝚔𝚊𝚞 𝚜𝚎𝚗𝚍𝚒𝚛𝚒 𝙼𝚊𝚒𝚛𝚊 . 𝚂𝚘 𝚔𝚊𝚞 𝚏𝚒𝚔𝚒𝚛 𝚕𝚊𝚊 𝚋𝚊𝚒𝚔-𝚋𝚊𝚒𝚔 , 𝚓𝚞𝚖𝚙𝚊 𝚖𝚒𝚗𝚐𝚐𝚞 𝚍𝚎𝚙𝚊𝚗 . 𝙰𝚜𝚜𝚊𝚕𝚊𝚖𝚞𝚊𝚕𝚊𝚒𝚔𝚞𝚖" . Selesai menghabiskan kata-katanya , Hazim pun terus berlalu meninggalkan Humaira yang terdiam seribu bahasa . Humaira mengetap bibirnya , mindanya memikirkan akan keputusan yang dia buat nanti .