อุบาย (เริ่ม)

บทที่ 45 อุบาย (เริ่ม)

เมื่อพระจันทร์เริ่มเคลื่อนคล้อย กูลอน วิมเบิลดันมองเห็นเค้าโครงคร่าวๆ ของกำแพงเมืองหลวงท่ามกลางความมืดยามราตรี

ผ่านไปตั้งหลายเดือน ในที่สุดก็ได้กลับมาที่นี่อีก เขาคิด ความอ่อนล้าจากการเดินทางไกลจางหายลงไปมาก ทว่าความระแวดระวังภัยยังคงอยู่ เขาหยุดม้าที่ขี่ลง ส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยเข้าไปดูลาดเลาก่อน

หากแผนยังเหมือนเดิม ปราชญ์โอเวนก็น่าจะเปลี่ยนทหารที่เฝ้าเมืองเป็นคนของตัวเอง แล้วปล่อยสะพานชักที่ประตูข้างลงหลังจากที่ผู้ช่วยเขาส่งสัญญาณไป

เขาเบิกตาจ้องไปด้านหน้า กลัวว่าตัวเองจะพลาดแสงไฟเล็กๆ นั้น

ทั้งที่รอไม่นาน แต่กูลอนกลับรู้สึกราวกับเวลาหยุดเดิน ตอนที่ตาเริ่มล้าจนใกล้จะทนต่อไม่ไหวแล้วนั้น ในที่สุดเขาก็เห็นแสงไฟกะพริบจากที่ไกลๆ...ใต้กำแพงเมืองสองที บนกำแพงเมืองสามที เหมือนที่ตกลงกันไว้ตามแผน เขาถอนหายใจยาว โบกมือเรียกคนของเขาให้ไปต่อ

แบบนี้ เขาก็อยู่ห่างจากตำแหน่งพระราชาเพียงก้าวเดียว

กูลอนขี่ม้าเข้าประตูข้างของกำแพงเมืองไปพร้อมกับผู้ช่วยของเขา

ข้างหลังเขายังมีทหารม้าอีกยี่สิบกว่าคน ทุกคนไม่พูดอะไรกัน เพียงแต่ดึงสายบังเหียนบังคับม้าเดินเข้าไปช้าๆ