CHAPTER ONE

Zideane's POV

"Marrying you again, my love is one of the best gifts from God. I'm not a perfect wife nor a mother but still you stay with me. I always thank to God because I don't deserve you but still you love me the most. Thank you, love and always remember that I love you so much." My mom's speech to my dad in the front of the altar while crying.

Yes, they marry each other again after 5 years.

Every 5 years of their relationship as husband and wife my dad never get tired of proposing to my mom and marry her again. They love each other so much.

In 20 years of their sweetness, I will never get tired watching them and I'm wishing to find a woman who will love me like my mother who loves my father so much.

PAGKATAPOS ng pictorial ay nauna na akong umalis sa simbahan para icheck ang reception kung ayos ba ang lahat. Magagalit ang daddy ko kung may mali or wala sa ayos ang reception. My daddy wants perfection in every wedding they will have.

"Kuyaaaa!!! OMG, buti naabutan pa kita." Sabi sa akin ng makalapit ito sa akin sa parking lot ng simbahan.

"What is it?" Tanong ko sa kanya.

"Hmm. Pwede ba ako makisabay? Darating kasi yung kaibigan ko sa reception. Pretty pleaseeee"

A friend?

"Kailan ka nagkaroon ng kaibigan?" Nagtataka kong tanong. Sa pagkakaalam ko ay wala siyang pinapakilalang kaibigan sa amin at wala siyang kaibigan dahil ang sabi niya ay pinaplastik lang naman siya nito.

Nakita ko sa mukha niya na ang pag-aalinlangan.

"Sabihin mo na kasi kapag hindi mo sinabi sa akin kung paano ka nagkaroon ng kaibigan ay hindi ko siya papapasukin sa reception" Matalim kong sabi. Seryoso ako dahil baka kung sino lang yon at pagsamantalahan pa ang kapatid ko.

"Okay!!! Muntik na kasi akong masagasaan habang tumatawid ako pero may tumulak sa akin at siya ang nasagasaan Pero buhay siyaaa!! Puro gasgas lang ang natamo niya. Ayaw niya tanggapin ang perang binibigay ko kaya kinaibigan ko na lang siya!!! Promise."

The fuckk??? Muntik ng mamamatay ang kapatid ko?

"Kailan nangyari yan, Jenn?" Nakatiim bagang kong tanong dahil nagagalit ako.

"5 months ago"

"Putanginaaa!!! Limang buwan na pero ngayon mo lang sinabi?"

"I'm sorry. Ayaw niya rin kasing ipasabi na niligtas niya ako kaya hindi ko na rin sinabi sa inyo dahil alam kong kukulitin nyo akong malaman kung sino siya para bumawi atsaka tatanggapin niya lang daw ang pakikipag-kaibigan ko kung hindi ko sasabihin kung sino siya."

"Let's go."

I need to meet whoever that.

"KUYA, I'm sorry. Hindi siya makakapunta. She said that madami siyang ginagawa." Malungkot na sabi ng kapatid ko.

It's been 6 hours since ng makarating kami rito sa reception.

So, babae siya?

"It's fine. I want to meet her." I said. I'm curious about her.

"Okay. I will tell to her. See you later!"

Pinanuod ko siyang pumunta sa mga pinsan namin. While me here sitting in the table with myself habang umiinom ng alak.

Nang maramdaman ko ng naboboringan na ako ay tumayo na ako at lumabas muna ng reception.

Ginanap ang reception sa isang magarbong sa garden ng isa sa mga hotels namin.

"Good evening, Sir." Bati sa akin ng mga empleyadong nadadaanan ko. I just nod at them.

Nang makalabas na ako ng tuluyan ay pumunta ako sa fountain kung saan matatagpuan sa mismong entrance ng hotel. Umupo ako sa gilid ng fountain habang nakaharap sa entrance.

Nilabas ko ang yosi at sinindihan ito,

It's so relaxing to be alone in this darkeness.

Irish's POV

"Magandang araw po" Nakayuko kong bati sa nanay ko ng Makita ko itong pababa ng hagdan pero imbes na batiin ako nito ay nilagpasan lang ako at nakangiting lumapit sa aking kapatid na babae na isang taon lang ang agwat sa akin.

Huminga ako ng malalim para ikalma ko ang aking sarili.

"Good morning po, Sir" Narinig kong bati ng mga kasambahay sa asawa ng aking nanay kaya humarap ako sa kanya at eksaktong palapit siya sa akin.

"G – good morning po!" Natataranta kong sabi habang nakayuko.

I heard him chuckled.

"Irish, anak, tara na sa hapag kaininan. Lumalamig na ang pagkain."

Tinignan ko siya at napatulala dahil totoong ngiti ang nakikita ko sa kanya at tinawag pa akong anak kahit hindi niya ako tunay na anak.

Pero ayokong maka-istorbo sa oras nila.

"Pasensya na po, Sir. Kailangan ko pong pumasok ngayon ng maaga dahil unang araw ko po ngayon mag-OJT."

"I see. Saan ka ngayon nag-oOJT? Bakit hindi na lang sa kumpanya natin?"

"Hindi po tugma ang kurso ko para sa kumpanya nyo"

"Oww. Ano nga palang kurso mo? Sorry, I forgot."

Gusto kong makaramdam ng lungkot dahil nakalimutan niya ang kurso ko na ilang beses ko ng sinabi sa kanya dahil lagi niya akong tinatanongg noon. Hays. Ano nga bang aasahan ko?

"Film po"

"Oh. Goodluck to your OJT! May baon ka na ba? Gusto mo bang ihatid kita?" Nakangiti nitong tanong sa akin.

"Pwe—"

"Daddyyy!!! Ikaw na lang ang hinihintay naming. Gutom na akoo!!" Sigaw ni Lily – ang sumunod sa akin – ang tunay na anak nina nanay at ng asawa nito.

"Oh. Okay! I'm going." Sabay talikod nito sa akin na para bang ang bilis bilis kong kalimutan.

Now, kailangan ko pang problemahin kung paano ako makakakain ngayong araw dahil 150 pesos lang ang perang natitira sa akin.

I think, I need to walk again.

Hindi naman na ako napapagod maglakad dahil puro lakad ang ginagawa ko papuntang school at kung minsan ay pati pauwi ay nilalakad ko na rin. Hindi naman ako sinusuporthan ng nanay ko sa pag-aaral ko. Masuwerte lang ako dahil biniyayaan ako ng Diyos ng talino kaya nakakapag-aral ako ngayon dahil sa scholarship at nagtatrabaho rin ako after school.

Nakakapagod pero kailangan kong tiisin para sa kinabukasan ko. Kung hindi ako magsusumikap at hindi ko titiisin ang lahat ng ito ay walang mangyayari sa akin.