3 Trouble [Part 2]

Her Wish 3

Sacredann03

Scarlet's Point of View

Gusto kong maging ang mama ko. She is my idol. She is simple yet incredible. Ang galing niyang magpaliwanag ng mga bagay na mahirap intindihin.

Pinangarap kong maging katulad niya. Anonymous Writter. Hidden to all people. Minsan niya naring sinabing kung hindi galing sa puso mo ang ginagawa mo at gumagawa kalang dahil sa pupularity and fame, wala kang mararating.

Ikaw lang ang nagpapahirap ng bagay. Kahit simpleng bagay ginagawa mong mahirap kasi iniisip mo na mahirap. Hindi kailangang maging komplikado ang mga bagay kong lagi mong pinapatagal at iniisip na hindi mo kaya.

Ni minsan hindi niya inisip na maging sikat at patunayan sa lahat ang kaya niyang gawin. Hindi niya kailangang magpasikat sa mga taong hirap umintindi. Ayaw niya sa mga tao at bagay na kahit magsuksuk ka ng impormasyon hindi parin papasok sa utak nila.

Ganun naman lagi eh, Kapag ayaw natin hindi na natin gagawin.

"Now, Make your line with full of emotion depend on how your Story flow. Hindi ito tungkol sa pagandahan ng title at takbo ng storya. Kung pagagandahin mo pa mawawalan yan ng kuwenta. Kahit sabihin nating maganda ang title at nilalaman kung pangit naman ang stories emotion mo wala kang mararating."

"Andami ko ng storyang nagawa pero lahat ng iyon hindi matapos tapos dahil sa Writter's Block. Kasi Hindi ko naisip na kailangan palang palawakin pa ang nilalaman ng isang storya hindi dahil sa maganda ang takbo ng storyang ginagawa mo." Seryosong sabi ni mama. Tahimik lang akong nakikinig sakanya habang nakaharap ako sa malapad na papel kung saan ko sisimulan ang One Shot Story nagagawin ko.

Nalaman ko lang na kahit pinakapangarap mo at kahit na gusto mo ng bagay nayun mahirap parin. Mahirap isipin ang mga bagay na kumplikado.

Ang pagsusulat ng isang storya ay hindi basta basta napakakumplikado ng buhay. huhuhuhuhhu. Pinangarap ko ang bagay na ito hindi dahil sa mama ko kundi dahil sa gusto ko ang bagay na ito pero hindi ko inisip na ganto ito kahirap.

Akala ko kapag nag-isip kalang ng Title tapos yung plot ng storya mo gagawa kalang ng dialogue tapos na tapos magiging ganto pala ang kahihinatnan nito. Anak ka nga naman ng pusakal oh oh.

"Mamaya mo na tapusin yan, at pumasok kana. Kailangan bukas tapos na yan ah."

Lahat may limitasyon. Kahit na ang buhay ng tao at ang kinahihiligan mo. Hindi sa pagiging bitter pero gaya nga ng sinabi ko. 'Reality Already Slap you.' all things have theyre limit.

But anyways, Bakit ko nga ba to' sinasabi?

Kinuha ko na yung bag ko sa gilid ng lamesa at lumabas na ng bahay.

***

Dating Gawi, Gaya lang ng dati. walang pinagbago maliban nalang sa kunti lang ang tao. Pagdating ng hapon pustahan tayo hindi na ganto kaunti ng gulo dito sa eskuwelahang ito.

Malaking hakbang ang ginawa ko ng makita ang grupo nila Minyoung. Siya ang madalas na nagsisimula ng gulo at isa sa taktika nila ang mamatid ng taong wala namang ginawa sakanila pero nakakasakit ng mata. yan ang dahilan nila. Isang walang kwenta.

Pagtapat ko sa pinto, pinauna ko ang guro ng makasalubong ko siya. Isa rin kasi sa taktika ng---

*BOOOOGGGSSSHHHH*

nila ay ang paglagay ng isang baldeng pintura sa itaas ng pinto. Cliche right?

"Section A! GO TO THE DETENTION ROOM!! except for Ms. Colline." Naging tahimik ang klassroom dahil wala ang mga panggulong estudyante. Kung ganto katahimik ang room hindi nako tatamadin pumasok.

Sino ba namang tangang gustong pumasok ng puro kabulastugan ng estudyante ng wewelcome sayo. Pustahan tayo hindi pa tapos ang lahat ng ito.

Dumeretso nalang ako sa canteen pagkatapos ilapag ang bag ko. Dinala ko lang yung pera ko. Naisip ko ring ayain si Luna kanina pero naalala ko yung punishment namin. Hayy buhay.

Pagdating ko sa canteen na ngalahati na ang tao dito. Well, Modern ang canteen. Private School din pala ito. Hindi man kami ganun kayaman pero hindi rin kami ganung kahirap. Mas inuuna lang namin ang bayarin sa paaralan kaysa sa bahay na hindi naman madalas kailangan. Kayla luna naman kaya naman nilang pagsabayin-- Bahala siya sa buhay niya.

Umurder nako ng paborito ko. Milk tea and Siopao para sa apat na araw na ipon ko.

Patayo na sana ko ng maalala ko ang sukli ko na nakalimutan ko pero biglang nabasa yung buhok ko. Yung totoo, Kakaligo ko lang tapos maliligo nanaman ako. Amoy lemon pa.

"Ooopppss, It's your fault. Such a shame. Your so Clumsy." Ha! Sino ba ang nakatapon ng juice sating dalawa.

"Salamat ha! Ang effort mo, Lemon juice patalaga ang binuhos mo at hindi tubig." Note the sarcasm.

"Because we are not poor like you. We can afford this anytime we want. But you---"

"Alam mo kung ano ang mas effort?" Nakangiseng sabi ko. Nagtataka naman niya akong tinignan na may halong inis.

Sino ba naman ang hindi maiinis kong pinutol ko ang on the way through the airport na sasabihin mo diba?

"What?"

"This!"

"O MY GOSH!!"

"Diba? Mas effort. Milk tea that cost of 100 pesos while your lemon juice ONLY. cost of 50 pesos." Iniwan ko nalang siya duong nakanganga, alanganin namang intayin ko pang gapangan ng kung ano ang bunganga niya.

Sayang yung ipon ko, Kung sa hipon din naman pala mapupunta. Akala ko noon matamis ang hipon dito sa canteen na paborito ko maalat pala ngayon naumay nako. Anong lasa ng Hipon na may Milk tea?! Yuckk!!

Dumeretso na ko sa CR alanganin namang ibalandra ko pa ang mukha kung to? Mukha na ngang pulubi tapos imomodel pa. Dude? Anong ginagawa mo?!

Binuksan ko ang isang pinto dito sa comfort room. At nagsimula ng maghilamos. Ang sosyal nga ng CR dito eh. Lahat may gripo. Buti nalang naiwasan mabasa yung uniform ko. Meron lang mantsa ng kunti pero hindi naman masyadong kita.

"This Damn bitch are really pissing me off." Narinig ko ang boses ni Hipps. or Minyoung. Hindi bagay ang pangalan niya sakanya. Ang bagay sakanya, PaBiPon, Pabidang Hipon.

Dahil sa sobrang takot na gumawa nanaman siya ng bagong gulo agad kong sinarado yung pinto. Pero mali pala na ginawa ko ang katangahan nayun.

*Click*

Alam ko ang takbo ng utak ni Minyoung, hindi siya titigil habang hindi siya nakakaganti. Hindi nako nagpanic pa ng marinig ko ang tunog nayun. Sinarado lang naman niya ang pinto.

Hindi ako ganun kapabaya para ibigay sakanya ang kailangan niya. Wala ako sa isang teleserye at eksena sa isang movie, para magmakaawa sa isang kontrabida, humingi ng tawad at ilabas ako sa pagkakakulong dito sa Comfort Room.

Kung dito na ang katapusan ko, dito na. At hindi madaling mamatay ang isang tao sa buong gabing pagkakakulong lang ng walang pagkain. Tsk.

Hindi na ako isang musmusing bata na umiiyak at hinahanap ang ina niya.

"What now Scarlet? Don't you want to beg It's already 4:35 pm exactly." Mas natatakot pa akong mapagalitan ng magulang ko kaysa ang makulong dito buong gabi.