ลำดับหน่วยเหตุการณ์ Memmex

การตื่นขึ้นครั้งแรก

ผิวหนังหน้าพัฒน์จุ่มน้ำ เขาลืมตาตื่นออกซิเจนออกจากหลอดลม ฟองตีเรียบเคียงเดินทางออกมาข้างนอกและขึ้นเหนือผิวน้ำ เขาถูกกดศีรษะลงไปในน้ำมีชายทั้งถือปืน และตะโกนพูดภาษาจีนแมนดารินเกี่ยวกับเชื้อโรคที่พัฒน์ทำ การปวดกระบอกตากับการสำลักน้ำของพัฒน์ เขาแทบไม่เข้าใจว่าความโกรธแค้นและการทรมานนี้ต้องการอะไรพัฒน์ถูกเอาหัวกดน้ำจนจำไม่ได้และหมดสติไปกับความเจ็บบนใบหน้าที่โดนชกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ระบบของสมองกำลังพยายามเล่าเรื่องหลังวูบสีดำคั่นกลาง สมองกำลังพัดพาตัวตนพัฒน์ให้ปะติดปะต่อ เมื่อเราหลับตา ความรับผิดชอบของตัวตนกำลังสร้างเรื่องทั้งให้สบายใจ และน่าปวดใจ ความรู้สึกระงมทุกข์ของตัวเองเป็นสิ่งที่เขาอยากขายต่อ ชัดเจนว่าความทรงจำกำลังถูกซ้อนทับ ถูกหยิบใช้ในเวลาที่ไหลช้า ให้รวดเร็วขึ้นเสียงเพลงในหัวพัฒน์ยังคงถูกเล่นอย่างต่อเนื่อง แม้มันจะถูกฮัมเบา ๆ ความทรงจำกำลังตรวจสอบเสียงของตัวโน้ต มันกำลังตั้งวงออร์เคสตรา และเฉลิมฉลองไปกับความรู้สึกเศร้า ความเกี่ยวดองของตัวตนกำลังถูกแยกออกจากกันเป็นการตัดสินตัวเองในการแสวงหาความทรงจำ เขากำลังหลงทางในความทรงจำของตัวเอง ตอนแรกพัฒน์คิดว่าการตายทำให้เขากลัว แท้จริงเมื่อตายแล้วก็เหลือแค่กระดูก เขารู้ว่าเขาไม่มีชื่อตอนที่เขาไม่มีความทรงจำ

การตื่นขึ้นครั้งที่สอง

แสงไฟถี่แยงตาไปมา พัฒน์นอนกับเตียงและเจ็บที่ปอด ซี่โครงที่หักทิ่มเซลล์เนื้อเยื่อบริเวณด้านใน เขาทรมานกับการผ่าตัด แสงจากหลาดไฟสอดแทรกมุมมสายตามีคนพยายามผ่าตัดพัฒน์อยู่ เขาตกใจกับกระจกข้างหลอดไฟสะท้อนบาดแผลอยู่รอบตัว

"เราต้องทำให้เธอโคม่าก่อนคุณสโตค" เสียงแทรกพูดขึ้นของหมอรู้ว่าพัฒน์จะเกิดภาวะช็อกได้ สำหรับพัฒน์ได้ยินเท่านั้นกับภาพประกอบเบลอก่อนจะวูบหมดสติอีกครั้ง

การตื่นขึ้นครั้งที่สาม

พัฒน์สะดุ้งตื่น หายใจเฮือกใหญ่ ราวกับเป็นฝันร้ายระยะยาว เขาตื่นขึ้นมาเจอบรรยากาศ กระอักกระอ่วนพร้อมความทรมานของร่างกาย พัฒน์คลำและรู้สึกอึดอัดของท่ออาหาร และสายออกซิเจน เขาค่อย ๆ ใช่แผ่นมือจับท่อแต่ละท่อ เพื่อจะรีบดึงเพราะสติรู้ตัวทำให้เกิดความเจ็บปวดของการหายใจ ความโกลาหลของความทรงจำลุกลามต่อร่างกายและรอยแผล เซลล์ไม่ถูกรบกวนผ่านเสียง เสียงทุกเสียงจุกอยู่ที่คอหอยพัฒน์พยายามสื่อถึงความหมายโดยยากที่จะออกเสียง ความเจ็บปวดของร่างกายไร้ทิศทางเวลา พัฒน์สะลึมสะลือและลุกขึ้นประหลาดใจกับตัวเองในความตื่นตูมกับสถานการณ์ นี่เป็นการเต้นรำที่มองไม่เห็นซึ่งมอบพลังงานแก่ร่างกาย ไม่มีควันหรือเปลวไฟและมันสวยงามเมื่อทุกอย่างเป็นปกติ

มีเสียงตือนจากชายมีอายุร่างผอมใส่แว่น "ใจเย็นก่อน ศีรษะคุณกระแทก" อัลเลนพูด

"เกิดอะไรขึ้น!! เกิดอะไรขึ้นกับผม"

"คุณหลับไปสองสัปดาห์ ผมนึกว่าคุณจะไม่ฟื้นแล้ว คุณต้องไปโรงพยาบาลเพื่อรักษาอาการเลือดคั่งในสมอง คุณน่าจะรู้ปล่อยไว้คุณจะตายในไม่ช้า"

"ว่าไงนะ" พัฒน์กำลังช็อกของการเจ็บที่หน้าอก

พัฒน์สังเกตเห็นกล้องอยู่หัวมุมห้อง และอัลเลนก็รู้ว่าพัฒน์เห็นกล้องแล้ว

"ถูกต้อง ยิ้มได้เหมือนที่ออร์เวลล์บอกพี่ใหญ่จับตาดูเราอยู่ เราเคยเจอกันครั้งหนึ่งที่แล็บในแคนาดา"

"จริงเหรอ ผมจำไม่ได้ว่าเคยไปแคนาดา"

"ตอนนั้นคุณอาจจะยังจำไม่ได้"

"ที่นี่ที่ไหน"

"ที่นี่คือฝันร้าย ผมเรียกที่นี่ว่าโมบี้แล็บ มีคนทั้งมาและไป"

"แล้วที่นี่ทำงานยังไง" พัฒน์ถามทั้ง ๆ ที่สะลึมสะลือ

"มันเหมือนแล็บที่เคลื่อนที่ได้ ในอากาศผ่านฟรีพอร์ต ที่นี่ทั้งสามารถรับลูกค้าปลูกถ่ายที่มาสนามบิน และส่งกลับได้"

"แล้วสินค้าคืออะไร"

"คุณไง คุณเคยผลิตอวัยวะให้ที่นี่ ปาหินไปตรงไหนก็เจอแต่คนปลูกถ่ายอวัยวะ ที่นี่แค่ไว้ผ่าตัดเคลื่อนที่ มันไม่ผิดกฎหมายถ้ามันไม่เคยอยู่บนรัฐไหน ขอบเขตชาติถึงแม้จะยิงขึ้นตรงทะลุฟ้า แต่มันใช้ไม่ได้ผลถ้าคุณบินเหนือน่านน้ำ ไขว้ไปมาระหว่างประเทศ ที่นี่เคยทำงานให้กับสินค้าคุณ คนที่จับคุณมาอาจจะไม่ชอบคุณ คุณมีใครในใจมั้ย"

พัฒน์ส่ายหน้า เขาซวยแล้ว บางที่นี่อาจจะเป็นฝีมือลีดูซัม "ผมจะเผาที่นี่ให้ราบ พอแล้วผมอยากออกไป"

"กลับเข้ามาในกรง เราไม่รู้ว่าที่นี่ต้องการอะไร"

"คุณอยู่ที่นี่มานานเท่าไหนแล้ว"

"ก็นานพอควร" อัลเลนพูด

เสียงเปิดประตูของคอนเทนเนอร์เข้ามา ชายใส่สูทหน้าตาคุ้นหน้า ลีดูซัมเดินเข้ามารองเท้าหนังสีน้ำตาลคุ้นตา

"ยินดีต้อนรับอิชิอิผู้ยิ่งใหญ่ เขามีน้ำใจที่จะมาช่วยเรา" ลีดูซัมเกริ่นเขาตรบมือและเผยไหล่กางแขนต้อนรับ "ผู้วิวัฒนาการมนุษย์แห่งซิลิคอนวัลเล่ย์ เป็นเกียรติมาก ผมอยากให้คุณสร้างแบคทีเรียแบบที่เพื่อนคุณทำ"

ลูกน้องของลีดูซัมส่งรูปซิกและกระบวนการที่ซิกทำมาให้ดู เหมือนในแล็บของซิก

"ผมไม่ทำ" พัฒน์กล่าว

พัฒนถูกทรมานด้วยการเอาผ้าคลุมหน้าและเทน้ำเป็นถังย้อนขึ้นจมูก ปอดจะเต็มไปด้วยน้ำก่อนสำลักออกมา หน้าพัฒน์ที่อยู่ในผ้าคลุมแทบจะเห็นทุกอย่างของชีวิต ลีดูซัมให้พัฒน์ออกมาเห็นแล็บที่นี่ทั้งหมด เขาพาออกมาจากคอนเทนเนอร์ ที่นี่อยู่บนเครื่องบิน

"แกคิดยังไง"

"สิ่งที่ผมทำเต็มไปหมด"

"ที่นี่มีทุกอย่างที่แกต้องใช้ทำสิ่งที่แกเรียกว่าโปรแกรม แกเขียนวัสดุที่ต้องใช้มาได้และเริ่มงานได้ทันทีและพอเสร็จงานเมื่อไหร่ ฉันจะปล่อยแก" ลีดูซัมบอก 'มันไม่ปล่อยหรอก' พัฒน์รู้และบอกเรื่องนี้กับตัวเองในใจ เราไม่รู้คำตอบของพัฒน์ที่บอกลีดูซัมแต่เขาต้องอยู่ที่นี่ต่อไป โลกที่เคยเป็นแค่คำพูดกลายเป็นส่วนหนึ่งที่ติดตัวไปการเห็นแล็บที่ทุกอาวุธเชื้อโรค มีชื่อของพัฒน์อยู่ เขาเป็นส่วนหนึ่งของการฆ่าคนที่นี่และนี่ความเจ็บปวดในการยอมรับผลลัพธ์ในการมีชีวิตอยู่ของตัวเองมากกว่าการตื่นขึ้นทั้งสามครั้งรวมกันสายโซ่แห่งหายนะ