Chapter 46

Chapter 46: Our First Gala

I woke up when I felt a lips, kissed the tip of my nose. Nagulat ako nang makitang si Oliver iyon. Agad kong itinalukbong ang kumot sa buong mukha ko, sa hiya na baka makita niya ang hitsura ko ngayong umaga. Gosh, bakit siya pinayagan ni Mama pumasok sa loob ng kuwarto ko? Nakakahiya.

"What's wrong?" He asked as forcing picking off the beddding covered up to my body and to my face as well, kaya mas lalo kong hinigpitan ang hawak ko rito. 

I bit my lower lip. "Ayaw kong makita mo ang hitsura ko."

I heard his smirked as he replied. "Eh, ano ngayon? Huwag ka nang mahiya, mahal pa rin kita kahit kanina ko pa nasisilayan iyang laway mo," Gosh. Ibig sabihin, kanina niya pa akong pinapanood matulog?

"Kanina ka pa ba na'ndito?"

"Siguro mga 20 minutes na rin."

"Seriously?"

"Cute mo kayang matulog, nakanganga habang may natulong laway, plus, 'yong napakalakas mong hilik," He chuckled. Sinabunutan ko ang sarili ko dahil sa inis at hiya. "Tanggalin mo na nga 'yan kumot sa sarili mo."

"No!" Pagpupumilit ko. "Sa susunod huwag kang bastang pasok sa kuwarto ko, okay?"

"Bakit naman?"

"I want to be fair, it was just like what you've always doing, whenever I visited your condo. Hindi ka rin pumayag na papasukin ako sa kuwarto mo. So, bawi-bawi lang tayo rito."

"Ah, okay." Kumunot ang noo ko dahil sa tipid niyang sagot.

"So, puwede na akong pumasok sa kuwarto mo?"

"Still no," Walang gana niyang sagot.

"Girlfriend mo naman ako, ah?"

"Sige na nga," Lumiwanag ang mukha ko sa sagot niya. Ang ganda naman ng bungad ng umaga ko.

"Totoo?"

"Biro lang." Napangiwi ako nang bawiin niya iyon.

"E di, mag-break na lang tayo," Walang pakungdangan kong sabi. Hindi ko ma-control ang boses ko, bigla na lang nitong sinabi iyon.

"What? Wala pa nga tayong 24 hours, break agad?! Are you kidding me?!"

"Siyempre, biro lang."

"Hindi nakakatuwang biro," Seryoso niyang sabi. I slowly put down the bedding until it goes by to the half of my face. Nakatingin lang siya sa akin nang deretso at walang halong emosyon ang mukha.

"Galit ka na niyan?"

"Hays, maligo ka na nga!" Nag-cross arm siya sa akin. "By the way, nakausap ko na mga magulang mo."

"What they has said?"

"Secret."

"Ang daya mo!" Kumuha ako ng isang unan at ibinato iyon sa kanya. "Lumabas ka na nga! Mag-aayos na ako ng sarili!"

"Okay," Lalabas na sana siya mula sa pinto ng kuwarto ko nang humarap ulit ito sa akin. "Bago ko makalimutan, magandang umaga nga pala sa aking mahal, minamahal at mamahalin habang buhay."

Napangiwi ako dahil sa sinabi niya, ang chessy. Pakiramdam ko, nabubuhay ako sa mundong 1892 dahil sa pagtatagalog niya. Gosh. Pero kahit makata iyon, my heart starts beating so fast. Iba ka talaga magpakilig, Oliver.

"Magandang umaga rin."

He smiled until he finally got lost. Tinanggal ko na 'yong talukbong ko at bahagyang hinawakan 'yong tabi ng labi ko. May kaunting kayat nga ng laway rito. Kadiri. Nakakahiya kay Oliver.

-

Pagkababa ko, naabutan ko si Oliver at Mama. Bahagya akong napangiti dahil sa lawak ng ngiti ni Mama habang nakikipagkuwentuhan kay Oliver. Halatang masaya itong kausap siya.

"Oh, ayan na anak ko," Lumapit na ako sa gawi nila. "Hindi ka na ba kakain, Jamilla?"

Tumingin ako kay Oliver, senyales kung kailangan ko pa bang kumain. Medyo nagrereklamo na rin ang kalamnan ko, subalit kaya pa nitong tiisin ang gutom ko.

Si Oliver na ang sumagot kay Mama. "No need na, Tita. Kakain na rin naman po kami mamaya."

"Sige, aalis na ba kayo?" Tumingin ulit ako kay Oliver, naghihintay ulit ng sagot galing sa kanya. Tumango ito bilang tugon.

She guided us towards into our gate. "Ingat kayo, ha. Iuuwi mo si Jamilla nang tamang oras, Oliver, ha."

"Opo," Magalang nitong tugon.

"Bye na po!"

-

Nag-commute lang kami ni Oliver papuntang MOA. Medyo nadismaya nga lang ako dahil hindi ko alam na malayo pala ang pupuntahan namin, kaya nagsisimula na akong sikmurain, dulot ng gutom.

I smiled widely when we entered McDo. Ningitian ako ni Oliver kaya ningitian ko rin siyang pabalik. Everything that has happened here, suddenly flashback to my mind. Sobrang inis na inis ako no'n, na halos masira na 'yong araw ko. Pero ngayon, isa na 'yon sa araw na hindi ko pinagsisihan mangyari.

Umupo kami in exact place that we've sitted before. Ang bilis ng oras, tanda ko nakikipagtalo lang ako sa kanya rito mismo, ngunit ngayon ay boyfriend ko na siya. Ang sarap balikan.

"O-order lang ako, ha. Huwag kang aalis," Ngumiti ako at tumango bilang tugon, bago siya pumuntang counter.

-

"Miss? Is this chair is vacant? May I sit here?" May narinig akong lalaking nagsalita sa tabihan ko, it was him while holding a tray. Demostrating what he was did before.

Ningitian ko siya at naisipang sakyan ang trip niya. "Sorry, d'yan nakaupo ang boyfriend ko, eh."

"May boyfriend ka?"

"Yup."

"Sino ba?"

"Sino na nga? Basta, ang alam ko. Siya 'yong taong nangulit sa akin dito noon."

"Hindi na imaginary boyfriend?"

"Hindi na."

"Hindi na biro?"

"Loko, hindi na."

"Ang guwapo siguro ng boyfriend mo," Bahagya akong napatawa, sariling sikap ang loko. Pero hindi ko maitatanggi ang sinabi niya dahil tunay naman.

"Hindi. Sobra lang," Umupo na siya sa upuan at ipinatong na 'yong tray na may laman ng mga pagkain. Suddenly, he hold my hand tighten after that.

"I love you."

"I love you, too."

He smiled, blushing his cheeks. I got the idea to teasing him. "Pinapakilig mo na naman ako, kain na nga tayo," He chuckled.

"O siya, huwag na. Hindi na ako magsasabi ng 'I love you'," Sabi ko habang inaayos 'yong pagkain ko.

Tumingin siya sa akin nang seryoso. Ang hirap naman biruin nito, nagtatampo agad. Tumawa ako as I patted his right shoulder. "Okay ka lang?" I asked.

"Are you serious on that?"

"Siyempre, hindi. Lalo na't nakikita ko 'yang pisngi mong namumula, sasabihin at sasabihin ko iyon para masilayan lang iyan."

"T-talaga?" Gulat niyang tanong at agad inilagay sa pisngi ang magkaparehong kamay niya. "Nakakahiya." Si Oliver ba itong kausap ko? Nahihiya? Parang hindi naman siya iyon.

"Ngayon ka pa nahiya? Okay lang iyan."

"Sabagay, sa iyo lang naman ako kinikilig," Banat niya. Ramdam kong uminit ang pisgi ko at bumilis ang tibok ng puso ko.

"You seems, too. You're blushing, too. Cute." He teased.

"Heh! Kain na nga tayo!" Sabat ko para maiba na ang usapan.

"Saglit, mag-pray ka muna."

"Oo nga pala."

-

Pagkatapos namin kumain, niyaya niya akong pumuntang bookstore. Hindi ko alam kung anong dahilan kung bakit kami pupunta doon, but my mind can't stop to assume the reason. Maybe, he would buy me a books? As his first gift to me as his girlfriend? Gosh, sana nga.

Papasok na sana kami nang tumigil siya.

"Don't be hesitate to get the books that you wanted to have. Ako na ang bahalang magbayad lahat."

Ang dugong pagiging wattpader ko ay unti-unti nang dumadaloy sa mga kamay ko at kating-kati na humawak ng bagong libro. Gosh. This is the best advantage to have a wattpader boyfriend. Ang sarap pakinggan ng sinabi niya.

"Are you sure?"

"Oo naman."

"Kahit ilan?"

"Kahit ilan," Nakangiti niyang tugon. Tumango ako sa kanya at naglibot na sa loob ng bookstore.

Nakasunod lang siya sa akin at tila, pinapanood ako sa ginagawa ko. Medyo naiinis lang ako dahil 'yong ibang published book ay nabasa ko na, kaya hindi ko na kinuha pa.

Nasa kalagitnaan ako ng paghahanap ng libro, when I accidentally take a glance to his book. It was, I Catch Your Heart. Tagong-tago ito at parang may taong nagtago nito sa pinakadulo at balak bilhin sa susunod na araw. Well, that was just like what I've always doing before, kapag wala akong pera.

Kinuha ko iyon at ipinakita sa kanya.

"Look, ito 'yong libro mo, oh," Masaya kong sabi sa kanya.

"Nice. One copy na lang?" Ipinahawakan ko iyon sa kanya at naghanap pa. Sad to say, nag-iisa na lang.

"Yes. 'Yan na la—"

"Excuse me po," Bahagya akong umisod nang may babaeng nag-excuse sa akin. Dalawa silang babae at magkaibigan siguro.

"Mabenta nga 'yong libro mo, 'no? One copy na lang. It was a great achievements na rin. Aside sa naging libro iyon, bumenta pa sa masa."

"Nakakatuwa," Ngumiti siya at bahagyang tiningnan-tingnan 'yong librong hawak niya.

"Besh, wala na 'yong itinago ko," Malungkot na sabi ng babaeng nag-excuse sa akin kanina, napatingin kami sa kanya at bahagyang nakinig ng usapan nila.

"Alin ba?" Tanong ng kaibigan niya habang patuloy sa paghahanap.

"'Yong I Catch Your Heart, itinago ko iyon sa pinakadulo para sana bilhin ngayon. Kaso may nakakuha na. Isang copy na lang iyon."

"Miss? Are you finding this book?" Kinuha ko 'yong libro mula kay Oliver at iniharap iyon sa kanila.

"Yes. Nakuha niyo na po pala," Malungkot niyang sabi. Base sa hitsura niya, kasing edad ko lang siya.

"No, we were actually just handle this thing and put it back later on. Bibilhin mo ba?"

"Opo."

I just smiled and give this book to her. Ngumiti siya nang malawak habang hawak-hawak na ang libro ni Oliver. Bakit ganoon? Ang sarap sa pakiramdam.

"Salamat po!" Masaya nitong sabi. Umalis na sila at pumunta na ng cashier upang bayaran na 'yong libro. I guess, baguhan na reader pa lang ito ni Oliver, hindi kasi nito pinansin siya, sa halip ay nilagpasan lang nila siya.

"Finally, sold out na 'yong libro mo dito sa bookstore. Congrats!"

"No words appering to my mouth," He chuckled. "But thank you. Mabuti't hindi ako nakilala no'ng dalawang babae kanina."

"Eh, ano ngayon?"

"Wala akong dalang ballpen para pirmahan 'yong libro."

Napatawa ako nang mariin. Talagang 'yon ang una niyang naisip. "Sus, 'yon talaga ang naiisip mo?"

"Sigurado na kasi iyong ganoong bagay."

"Ang yabang mo!" I pissed. Lumalaki ang ulo ni Kuya. "Biro lang. Baka magtampo ka na." Binawi ko rin ang sinabi ko dahil kapag hindi, siguradong babawiin niya rin 'yong paglilibre niya sa akin ng libro.

"Hindi, ah. Mahal kita, eh."

"Ewan ko sa iyo!" Ipinagpatuloy ko na ulit ang paghahanap ng libro.

Anim na libro ang nakuha ko. Some of them is an international books, I've also picked up two wattpad books. And guess what? Umabot ng 2k ang binayaran ni Oliver. Nakakahiya tuloy.

-

Nag-take out kami ng foods from Burger Kings, and we bought some of chips from grocery. 12 noon na ngunit nasa kalagitnaan pa kami ng traffic. I don't know where we go but I know we will not yet arrive in our home, sadyang nakasunod lang ako sa kanya. Hindi naman niya ako dadalhin sa delikadong lugar, eh. Swear.

Naputol ang pagsilip ko sa bintana when I felt his hand tighten againts my hand. Tumingin ako sa kanya. Nakapikit ang mga mata nito, ngunit alam kong gising ang diwa niya. I don't care if he will suddenly open his eyes and catch me starring at him. Lulubusin ko na itong pagkakataon na ito para titigan siya, appreciating how handsome he was. Ang suwerte ko talaga sa Mokong na ito.

Nagulat ako nang pumasok ang taxi na sinasakyan namin sa loob ng sementeryo, I nudged him immediately as we entered. Nimulat niya ang mga mata niya at tumingin sa akin. "Anong ginagawa natin dito? Tamang way ba pa ito?"

Ngumiti lang siya at ginulo ang buhok ko. "You'll find out later. Tamang daan 'to. Don't worry."

"Okay?" Tumingin ulit ako sa bintana. Nakakatakot naman dito sa loob ng sementeryo. Ang tahimik ng ambience.

Tumigil ang sinasakyan namin, it was a signal that we finally reach our destination. Binayaran na ni Oliver ang driver, habang ako ay kinuha 'yong mga paper bag ng mga pinamili namin.

"Ano bang ginagawa natin dito?"

"Basta nga, malapit na tayo."

Nakatingin lang ako sa paligid. Halatang pangmayaman itong sementeryo dahil sa hitsura ng mga puntod. Magkakalayo ang bawat agwat ng mga ito at may open space para sa mga bisita.

Tumigil kami sa paglalakad at napadpad sa isang pink niche. Agad kong binasa ang pangalan na nakaukit dito at napangiti. Kay Angel ang puntod na 'to.

"Hi, Angel!"

"'Pag iyan sumagot. Huwag kang tatakbo," Biro ko sa kanya.

"Hindi, ah. Hindi ako matatakot sa kanya."

"Well, let see. Angel, magpakita ka sa kanya mamayang gabi, ha."

"Jamilla naman. Sinisira mo momentum ko na kausapin siya," Reklamo nito.

"Aba, sorry na."

"Biro lang," At siya'y tumawa. "Angel, I've missed you." He continued.

It's just 4 words, but I still felt the kind of... Jealous. Ibig kong sabihin, wala na dapat akong ipag-alinglangan pa, kasi patay na naman siya pero bakit nagseselos pa rin ako?

"At ngayon. Pasensiya na kung ngayon lang ako nakadalaw ulit, busy na kasi," Tumigil siya nang panandalian sa pagsasalita. "And actually by her," Turo ni Oliver sa akin. Aba, bakit parang ako pa ang may kasalanan kung kaya't hindi siya nakakadalaw? Gosh.

"Gusto kong ipakilala sa iyo, Angel. Si Jamilla, bagong babaeng nagpapatibok nang husto sa puso ko," Nakangiti nitong pag-introduce sa akin. Aaminin ko, kinilig ako doon.

"Hello, Angel."

"Wala ka na dapat ipagpaalala pa sa akin, Angel. Dahil may tao nang mag-aalalaga sa Tisoy mo. Alam mo, nabago nito si Tisoy simula no'ng nawala ka. It was a good news, right? Hindi na siya nagmumukmok sa isang sulok at pilit itinatanggi na nawala ka na. Ipinaramdam nito na may mga taong nagmamahal pa sa kanya," I saw his teary eyes, ready to let go on. Ibinigay ko 'yong panyo ko sa kanya, tinanggap naman niya ito. "Salamat."

"Aside from this handkerchief, I really wanted to say this. Thank you for the love, thank you for the care, thank you for changing me as who I am before, thank you for realizing me the truth behind my story and specifically, thank you for the happiness. I have nothing else to wishing for. Makasama lang kita, sapat na iyon. Makita lang kita, masaya na ako."

Niyakap niya ako kaya niyakap ko rin siya pabalik. Kung mayroon man masuwerteng babae ang nabubuhay, ako iyon. Walang bagay na sasabihan ko ng 'sana all' dahil ang mga salitang iyon ay nasa akin na mismo. Thank you and I love you, Oliver.