มนุษย์ไม้

เด็กหญิงอ่านเสียงดัง เธอกินผลไม้ที่คล้ายขนมที่ดีต่อสุขภาพ แต่คายเมล็ดออกมาใส่ถุงซิปล็อก ป้องกันสัตว์น้อยสัตว์ใหญ่

อยู่ๆ เเคสซิโอเปียก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อตรงหน้าปรากฏต้นไม้ที่ออกลูกออกผลให้รับประทานไกลสุดสายตา ก่อนจะพลันหน้าซีดเมื่อหันกลับไปเห็นสีหน้าตื่นตกใจของเพื่อนๆ

สายตาของพวกเขามองบนพื้นข้างหน้าปรากฏกับดักคล้ายฟันฉลามซี่แหลมคมง้างเรียงรายตลอดทางที่เธอเพิ่งเดินผ่านมา

"ฉันเพิ่งเดินผ่านทั้งหมดนั่นมาได้ยังไง"

"พวกฉันต่างหากที่ต้องถาม" ดวงตาของอเล็กซานเดอร์ยังเบิกโพลง กึ่งทึ่ง กึ่งตกใจ กึ่งประหลาดใจ เเต่ไม่ถลนออกมาเท่าก่อนหน้านี้เเล้ว

บดินทร์จ้องมองไปข้างหน้า ยังพูดไม่ออก

แต่ยังไม่ทันที่ทุกคนจะได้ทำอะไร ร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากป่าทึบ ก่อนเหล็กซี่แหลมคมคล้ายฟันฉลามจะประกบกัน เสียงงับดังกับๆ ราวกับว่ามันมีขากรรไกรเป็นระยะ พร้อมๆ เสียงร้องของมนุษย์ไม้ขณะหลบหลีกเลี่ยง

เด็กๆ ร่างเเข็งทื่อ เริ่มยิ้มออกเมื่อเห็นมนุษย์ต้นไม้ไม่มีบาดแผล

ชายหนุ่มหันมาทักทาย "ส..."

แต่ความโล่งใจของทุกคนก็คงอยู่ได้ไม่นานนัก เสียงหวีดร้องดังขึ้นทันทีที่ไม้แหลมคล้ายตะปูยักษ์ขนาดใหญ่หลายอันพุ่งออกมา แล้วมีปลายแหลมหนึ่งเสียบทะลุมนุษย์ไม้จนยางสีแดงสดคล้ายเลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว

มนุษย์ไม้ล้มลงหมดสติ ท่ามกลางความตื่นตระหนกของเด็กๆ

บดินทร์กระโดดข้ามกับดักอย่างหวาดๆ

"แพทย์ แพทย์ แพทย์"

"อ๋อ ใช่ โทรศัพท์เรียกแพทย์"

"ฉันหมายถึงนาย -- นักเรียนเตรียมแพทย์"

"แต่ฉันยังไม่ได้เรียนอะไรเลย"

"ก็จริง"

ขณะที่เด็กสองคนโต้แย้งกัน มนุษย์ไม้เอ่ยเสียงเเหบเเห้งว่าเบอร์โทรฉุกเฉินต่อสายตรงถึงสถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งดินแดนพื้นดิน

"โทรศัพท์ผมไม่มีเบอร์นั้น" อเล็กซานเดอร์รู้สึกว่าเหงื่อเย็นเยียบผุดพราวบนหน้าผาก

เเคสซิโอเปียพูดเสียงหงุดหงิดหัวเสีย "ดูโทรศัพท์ของเขาก่อน"

บดินทร์พยายามตั้งสติ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงของมนุษย์ไม้ เเละกดโทรออกอย่างรีบเร่ง

"อย่าดึงออก" บดินทร์บอกเสียงเฉียบ "นายจะทำให้เขาเสียชีวิตเร็วขึ้น เพราะเลือดไหลหมดตัว"

อเล็กซานเดอร์พยักหน้าเงียบๆ เขาไม่เข้าใจสักนิดว่าเกิดอะไรขึ้น เเต่ดูเหมือนว่าอวัยวะภายในทั้งหลายที่อยู่ๆ ก็มีรูจะเป็นสิ่งที่เเพทย์ในห้องปลอดเชื้อสำหรับผ่าตัดเท่านั้นที่มีสิทธิ์เเตะต้องพวกมัน

รถพยาบาลมารับ

ทั้งสามคนยืนกับที่อยู่นานหลายนาทีโดยไม่พูดกันเลย