บทที่ 37 ปีศาจร้ายเสด็จ
บทที่ 37 ปีศาจร้ายเสด็จ!
หลังเลิกเรียน
เยี่ยหวันหวั่นทอดถอนใจด้วยความกลัดกลุ้มกลับถึงหอพัก
ตอนนี้เธอยังอยู่ในช่วงคุมความประพฤติ ไม่สามารถที่จะปฏิเสธไม่ร่วมแสดงตามอำเภอใจได้ ถ้าอย่างนั้นคงได้แต่บีบให้ซือเซี่ยขอเปลี่ยนคนด้วยตัวเองแล้ว
ฮึ พรุ่งนี้มี ‘เซอร์ไพร์ส’ ให้หลานชายสักหน่อยแล้วกัน วิธีการแต่งหน้าก้นหีบยังไม่เคยได้เอาออกมาใช้เลยนะ!
เยี่ยหวันหวั่นลอบวางแผนว่าจะจัดการคนอย่างไร พลางถือเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนอาบน้ำเข้าห้องอาบน้ำ
ล้างเครื่องสำอาง อาบน้ำร้อน รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก
“ว้าว~สาวน้อยแสนสวยที่ฉันเห็นตรงนั้นคือใครกัน~ ที่แท้ก็เป็นตัวฉันเองที่ยืนอยู่หน้ากระจก~ มีอะไรเย็นๆ ห้อยอยู่ที่คอฉันนะ~ สร้อยทองของฉันมีราคาสองพันกว่าหยวนเชียวนะ~ ฉันขอบคุณสวรรค์ทุกวัน~ ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความซาบซึ้งในบุญคุณทุกวัน~ จากนั้นก็รักตัวเองอย่างบ้าคลั่ง~ ใช่แล้วฉันไม่ต้องการใครอีก~~~”
เยี่ยหวันหวั่นฮัมเพลง เป่าผมให้แห้ง ยื่นมือผลักประตูห้องน้ำให้เปิดออก
“สาวน้อยที่น่าหลงใหลแบบนี้อย่างฉัน~ สาวน้อยที่น่ารักแบบนี้อย่างฉัน~ มีคนตามจีบต่อแถวยาวถึงทางช้างเผือก... โอ้เย...”
วินาทีที่ผลักประตูเปิดออก สีหน้าของเยี่นหวันหวั่นพลันแข็งทื่อ
เห็นเพียงบนเก้าอี้ราคาถูกสีถลอกข้างโต๊ะหนังสือของเธอ ตอนนี้กลับมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่
ชายหนุ่มกำลังนั่งอย่างเรียบร้อย นิ้วมือขาวเรียวยาวถือกระดาษคำตอบของเธอที่เพิ่งจะแจกคืนให้ในวันนี้ ชุดสูทสีดำสนิทเข้มยิ่งกว่าสีของท้องนภายามค่ำคืนด้านนอกหน้าต่างยามปกติเสียอีก ลายสีเงินของปกเสื้อเป็นประกายเยียบเย็น นัยน์ตาลุ่มลึกราวกับน้ำแข็งหนาวเหน็บที่จมลึกอยู่ในขุมนรกนับหมื่นปี ไม่มีความน่าหลงใหลเลยแม้แต่น้อย
หอพักหญิงธรรมดาๆ ของเธอนี้ เพียงช่วงครู่กลับกลายเป็นนรกขุมสิบแปดที่มีเสียงเรียกของภูตผีนับร้อย และสิ่งที่อยู่ด้านล่างที่ชายหนุ่มกำลังนั่งอยู่ราวกับไม่ใช่เก้าอี้ไม้สีถลอกตัวนั้น แต่เป็นบัลลังก์ที่มีงูยักษ์และมังกรทมิฬเลื้อยพันอยู่...
ซือ...ซือเยี่ยหาน!
“ปัง...” เสียงหนึ่งดังขึ้น เยี่ยหวันหวั่นสะบัดประตูห้องน้ำปิดอย่างแรง
เธอจะต้องเปิดประตูผิดวิธีแน่นอน!
ทำไมจู่ๆ ก็ถึงนรกซะแล้ว!
หนึ่งวินาทีผ่านไป...
สองวินาทีผ่านไป...
สามวินาทีผ่านไป...
เยี่ยหวันหวั่นใจเต้นราวกับกลอง เลือดลมหมุนเวียน สมองขาวว่างเปล่า
รอผ่านไปประมาณหนึ่งนาที เธอถึงได้สงบสติอารมณ์ลงได้ แง้มเปิดประตูห้องน้ำอีกครั้งอย่างระแวดระวัง
เป็นอย่างที่คิด เพียงแค่แวบเดียวก็เกือบจะตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ!
ซือเยี่ยหานไม่เพียงยังอยู่ตรงนั้น อีกทั้งหลังจากเห็นเธอตกใจปิดประตูใส่ก็ยิ่งน่ากลัวขึ้นอีก หอพักได้ถูกดวงตาเย็นชาหนาวเหน็บคู่นั้นแช่แข็งจนกลายเป็นน้ำแข็งไปหมดแล้ว เธอถึงขั้นที่คล้ายกับเห็นเปลวไฟสีน้ำเงินลุกห้อมล้อมร่างกายของปีศาจร้าย
ช่วยด้วย...
สัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดและความกลัวเข้ากระดูก ปฏิกิริยาตอบรับแรกของเยี่ยหวันหวั่นคือเผ่นหนีไปทางประตู!
จากนั้น ขณะที่นิ้วมือของเธอจับอยู่บนกลอนประตู เตรียมพร้อมที่จะบิดมัน สมองที่ยุ่งเหยิงด้วยความหวาดกลัวสุดขีดของเธอได้สติอย่างฉับพลัน หนีไม่ได้!
แย่แล้ว! ตอนนี้จะทำยังไงดี!
เหงื่อผุดบนหน้าผากเยี่ยหวันหวั่นราวกับน้ำหยด ในขณะเดียวกันสมองก็กำลังทำงานอย่างรวดเร็ว
จากนั้น มือที่เตรียมจะเปิดประตูเปลี่ยนท่าทาง ไม่ได้เปิดประตู แต่กลับล็อคประตู
หลังจากลอบสูดหายใจเข้าลึกแล้ว นัยน์ตาหวาดกลัวของเยี่ยหวันหวั่นถูกเธอข่มเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ตามด้วยหันกาย ก้าวเท้าไปทางซือเยี่ยหานทีละก้าวๆ...
ภายใต้สายตาเย็นเยียบที่แทบจะแช่เย็นกระดูกจนกลายเป็นน้ำแข็งของชายหนุ่ม เยี่ยหวันหวั่นเดินตรงเข้าไปหาถึงด้านหน้าชายหนุ่ม นั่งลงบนตักของเขา แล้วคล้องคอชายหนุ่มพลางจุมพิตลงบนริมฝีปากเย็นเยียบนั้น...
........................................................