บทที่ 36 คนเขามีแฟนนะ
บทที่ 36 คนเขามีแฟนนะ
ทันทีที่ผลการจับฉลากออกมา ในห้องเรียนพลันโกลาหล
“เยี่ยหวันหวั่นเหรอ? เจ้าหญิงสโนว์ไวท์น่ะนะ? นายกำลังหลอกฉันเล่นใช่ไหม?”
“หัวหน้าห้องนายทำอะไรน่ะ! จับผีอะไรขึ้นมา?”
ใบหน้าของหัวหน้าห้องเต็มไปด้วยความหมดคำพูดเมื่อเผชิญกับการกล่าวโทษของนักเรียนหญิงทุกคน “นี่...นี่ฉันไม่ได้เป็นคนจับนะ!”
เกี่ยวอะไรกับเขาด้วยเล่า ซือเซี่ยเป็นคนจับขึ้นมาด้วยตัวเองชัดๆ
“ไม่ได้! ซือเซี่ยจะคู่กับคนประเภทนี้ไม่ได้เป็นอันขาด! นี่มันเนื้อเข้าปากเสือชัดๆ ไม่ใช่เหรอ?”
“งานแสดงที่สำคัญขนาดนี้ ให้เยี่ยหวันหวั่นไปแสดง คืออยากจะให้ทุกระดับชั้นมองพวกเราห้อง F เป็นตัวตลกหรือไง?”
บนแท่นพูด ใบหน้าของเหลียงลี่หวาก็เครียดมากเช่นกัน
เยี่ยหวันหวั่น!
ทำไมถึงเป็นเยี่ยหวันหวั่นอีกแล้ว?
แต่ว่าเมื่อครู่เธอได้พูดต่อหน้านักเรียนทั้งห้องไปแล้วว่า ไม่อนุญาตให้ใครคัดค้านผลการจับฉลากเป็นอันขาด ตอนนี้คิดจะเปลี่ยนคนก็หมดหนทางเปลี่ยนแล้ว
เหลียงลี่หวาไร้ซึ่งหนทาง มองไปทางซือเซี่ยแล้วเอ่ยถาม “ซือเซี่ย นายคิดอย่างไร? ในเมื่อเป็นคู่ของนาย”
เวลานี้ ในมือของชายหนุ่มยังคงคีบกระดาษแผ่นนั้นอยู่ ยังคงเชื่อไม่ได้ว่ากระดาษแผ่นนี้เป็นเขาที่จับขึ้นมาด้วยตัวเอง
ชีวิตนี้ของเขาแทบจะไม่เคยประสบกับตัวเลือกที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อน
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน คำสองคำเบียดออกจากคมเขี้ยวทั้งสองของชายหนุ่ม “แล้วแต่”
ฉลากที่เขาจับขึ้นมาด้วยมือของตัวเอง หรือว่าจะกลับคำตรงนี้อย่างนั้นหรือ?
ได้ยินซือเซี่ยพูดเช่นนี้ ผู้หญิงทุกคนพากันร้อนใจแล้ว ทั้งหมดกำลังให้เหลียงลี่หวาจัดการจับฉลากใหม่อีกครั้ง
สายตาเหลียงลี่หวาเป็นประกายเล็กน้อยมองไปที่สภาพยุ่งเหยิงไร้ระเบียบของเยี่ยหวันหวั่น ทอดถอนใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า “นักเรียนทั้งหลายเงียบกันหน่อย เมื่อครู่อาจารย์ได้พูดแล้วว่า เพื่อความยุติธรรมจึงต้องยึดผลการจับฉลากครั้งนี้ ตอนนี้ซือเซี่ยก็ไม่ได้มีความคิดเห็นเป็นอย่างอื่น ดังนั้นผลการคัดเลือกตัวนางเอกให้เป็นไปตามนี้ ใครก็ห้ามพูดอะไรอีก!”
ตอนนี้ไม่กลัวเยี่ยหวันหวั่นจะก่อเรื่อง กลับกลัวว่าเยี่ยหวันหวั่นจะไม่ก่อเรื่อง
คิดถึงตรงนี้ เหลียงลี่หวามองไปทางเยี่ยหวันหวั่นพลางเอ่ยเตือน “งานแสดงศิลปะวัฒนธรรมครั้งนี้สำคัญมาก ถ้าเธอทำพังละก็ แม้แต่ฉันก็ปกป้องเธอไม่ได้!”
จนตอนนี้เอง เยี่ยหวันหวั่นถึงได้สติ
ทำไมแค่เธอสัปหงกไปเดี๋ยวเดียว ก็ถูกเลือกให้แสดงเป็นเจ้าหญิงสโนว์ไวท์อะไรนั่น ซ้ำยังกลายเป็นหนามแทงตาของผู้หญิงทุกคนอีก?
ชาติก่อนเธอถูกซือเยี่ยหานจับกลับไปเพราะจดหมายรักฉบับนั้น จึงไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น ทำให้เธอไม่ทันได้ตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย
ถ้าหากรู้แต่แรก ตีเธอให้ตายเธอก็จะยับยั้งไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้น!
ด้วยความขี้หึงและความรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของหวงแหนของตาซือเยี่ยหาน ถ้าหากรู้ว่าเธอแสดงเป็นคู่รักกับชายอื่นที่โรงเรียน อีกทั้งตอนสุดท้ายยังมีฉากจุมพิต...
นี่มันรนหาที่ตายชัดๆ !
“โอ้โห! ฉันนอนอยู่เฉยๆ ดันโดนยิงซะได้” เยี่ยหวันหวั่นขยำผมตัวเองจนยุ่งเหยิง จนแทบจะหลุดออกจากหัว
ส่วนซือเซี่ยที่อยู่ข้างกายเห็นปฏิกิริยาตอบสนองเช่นนี้ของเยี่ยหวันหวั่น ใบหน้าได้เปลี่ยนเป็นมืดคล้ำจนฝนแทบตกแล้ว
คนที่นอนอยู่เฉยๆ แล้วดันโดนยิงคือใครกันแน่?
คาดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะทำท่าเหมือนเจอความซวยครั้งใหญ่
“เดี๋ยวก่อนค่ะ...อาจารย์! หนูขอสละสิทธิ์์ได้ไหมคะ?” เยี่ยหวันหวั่นรีบยกมือขึ้น
เมื่อได้ยินคำนี้ เหล่าสาวๆ ที่กำลังเต็มไปด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรมพลันโกรธถึงขีดสุด
โอ้โห! เยี่ยหวันหวั่นยัยตัวประหลาด ! พ่อเทพบุตรไม่รังเกียจเธอ เธอกลับกล้าสละสิทธิ์!
ใบหน้าเหลียงลี่หวาเปี่ยมไปด้วยความโมโหทันที “เยี่ยหวันหวั่น เธอคิดว่าโรงเรียนเป็นที่บ้านของเธอหรือไง? ถึงได้คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ! ไม่มีกฏระเบียบสักนิด อย่าลืมสิว่าตอนนี้เธอยังอยู่ในช่วงคุมความประพฤติ!”
ฟังคำข่มขู่ของเหลียงลี่หวาจบแล้ว เยี่ยหวันหวั่นลอบก่นด่าเสียงเบา “ยัยผี!”
เวลานี้เอง ผู้ชายข้างกายทนไม่ไหวอีกต่อไป “เยี่ยหวันหวั่น! ใครกันแน่ที่เป็นยัยผี?”
เยี่ยหวันหวั่นหรี่ตามองเดือนโรงเรียนบางคนข้างกายที่เกือบถูกเธอยั่วโมโหจนทะลุฟ้า พลางเท้าคางบ่นพึมพำโอดครวญ “คนเขามีแฟนนะ ถ้าเกิดถูกแฟนฉันรู้เข้าแล้วหึงขึ้นมาจะทำยังไง? ฉันรู้สึกแย่มากเลยนะ!”
ซือเซี่ยมองใบหน้าของเยี่ยหวันหวั่นที่หากมองนานสักหน่อยคงถูกทำลายจิตวิญญาณไปแน่แล้ว พลันนิ่งเงียบ
ผู้หญิงคนนี้มีแฟน...
แฟนของเธอ...คงจะตาบอดสินะ...
.............................................................