ลิเลีย

บทที่ 4

ภายในโบสถ์ มีซิสเตอร์ฝึกหัด อยู่สามสี่คน คอยทำหน้าที่ทางศาสนา เเละทำความสะอาด หรือเป็นที่ปรึกษาของสาวก บ้านพักของเด็กกำพร้าตั้งอยู่ ด้านหลังของโบสถ์ เป็นอาคารไม้สองชั้น เเต่ละชั้นมีสิบห้อง นับว่าใหญ่ทีเดียว

"โจนาธาน!" เสียงสดใสเจือเเจวดังมา พร้อมกับร่างเล็กๆ ที่พึ่งเข้าใส่เอวของโจวหมิง เเต่เขาไม่ได้หลบ เพียงย่อตัวลงสวมกอดร่างที่พุ่งเข้ามา เเละอุ้มด้วยสองเเขน

"ลิเลีย พี่เคยบอกเเล้ว่าอย่าวิ่ง เกิดหกล้มขึ้นมาจะทำยังไง" โจวหมิงเอ่ย พลางบีบจมูก เด็กสาวตัวน้อยอย่างเอ็นดู

"มู ข้ารู้ท่านพี่ต้องรับข้าได้อยู่เเล้ว ดังนั้นไม่ห่วงหรอก เพราะเป็นคนอื่นข้าไม่วิ่งหรอก!" เสียงของลิเลียสดใส ทำให้โจวหมิง ไม่สิโจวหมิงรู้สึกผ่อนคลายไม่เลวทีเดียว

ลิเลียเป็นเด็กสาวท่ถูกทิ้งไว้ในป่าใกล้ๆ หมู่บ้าน ไม่ใช่ที่ที่โจวหมิงฟื้นขึ้นมา ลิเลียถูกห่อด้วยผ้าพันคอผืนเดียว ในฤดูหนาว หิมะตกหนัก ไม่ว่าใครก็ตามที่ทิ้งเด็กสาวตัวน้อยอายุเพียง3 ขวบเอาไว้ ใครเห็นก็ว่า เเต่ยังดีที่โจนาธานไปวิ่งเล่นตรงนั้นพอดี ทำให้เขาพบเจอกับลิเลียเเละอุ้มกลับมาที่โบสถ์ ด้วยความเมตตาของซิสเตอร์ยีน่า ทำให้เธอรับอุปการะเด็กสาวคนนั้น เเละตั้งชื่อใหม่ว่าลิเลีย

ผ่านมาสามปี เด็กสามเติบโต เธอสนิทกับโจนาธานที่สุด เพราะเขาคือ คนที่ช่วยเธอไว้ จึงนับโจนาธานเป็นพี่ชายคนหนึ่ง ส่วนโจนาธานก็เห็นว่าเธอเป็นน้องสาวเช่นกัน

ผมสีขาว พริ้วไหวไปมาตามเเรงลม ร่างเล็กบอบบางถูกอุ้มขึ้นมา โจวหมิงก้าวเดินไปยังบ้านพักทันที

"เเก....เเก กลับาได้ยังไง!" เด็กคนหนึ่งร้อง โจวหมิงเพ่งมองไปยังเขา ถ้าจำไม่ผิด คนนี้ชื่อ เอียน อายุสิบขวบ ตัวโตกว่าโจนาธาน เเละยัง เป็นหนึ่งในเด็กที่ทำให้เขาตายในป่าอีกด้วย

โจวหมิงหรี่ตามองไปยังเอียน ทำให้อีกฝ่าย ราวกับเผชิญกับเเรงกดดัน ตกใจ กรีดร้องวิ่งหนีเตลิด

"เอียนเป็นอะไร?" ลิเลียงุนงง เเม้ทุกคนในบ้านจะอายุมากกว่าเธอ เเต่เธอไม่ได้ใช้คำนำหน้าว่า พี่ กับพวกนั้น มีเพียงโจนาธานเท่านั้นที่เธอเรียกว่า พี่

"เขาคงปวดขี้น่ะ ขึ้นไปชั้นสองเถอะ" โจวหมิงอุ้มลิเลียขึ้นไปยังห้งของตัวเอง

ภายในบ้านเงียบเชียบ เพราะเด็กกำพร้าทุกคนที่นี่ ต้องทำงานอาสา ประเภทช่วยชาวบ้านทำเรื่องต่างกๆ ถอนต้นหญ้า กวาดถนน เเละช่วยยกของ ซึ่งจะทำในเช้าจนถึงเที่ยง ค่อยกลับมากินข้าวนอน

เนื่องด้วยโสบถ์อยู่ได้เพราะชาวบ้าน ทางโบสถ์เองจึงต้องส่งสาวกไปช่วยเหลือชาวบ้าน เเน่นอนเด็กๆ พวกนี้ล้วนเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น เพราะงานอาสาพวกนี้ มักได้ของตอบเเทนเป็นขนมหวาน

"ลิเลีย ขอพี่ตรงนี้ พี่ไปอาบน้ำก่อน" โจวหมิงวางลิเลียไว้บนเตียง จากนั้นหยิบอุปกรณ์อาบน้ำ ผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งกับชุดที่จะเปลี่ยน เดินอ้อมไปด้านหลังของบ้านพัก

นี่คือยุคกลาง เเถมยังห่างไกล ทำให้ไม่ได้มีห้องอาบน้ำ มีเพียงบ่อเล็กๆ ล้อมด้วยกำเเพงไม้หยาบๆ สี่ด้าน มีประตูบานเดียว ต้องโยนถังที่ผูกกับเชือกลงไปตักเอาน้ำ เเละดึงขึ้นมา

โจวหมิงชินชากับความลำบาก ตอนเขาเป็นผู้ฝึกตนใหม่ ไม่ได้อาบน้ำเป็นปีๆ ดังนั้นเเค่นี้นับว่ายอดเยี่ยมมากเเล้ว น้ำถูกตักด้วยกระบวย เเละเถลงบนร่างที่เปลือยเปล่า ความเย็นของเขา ทำให้สติเเจ่มชักมากขึ้น

โจวหมิงกลับถึงห้องตนเอง ก้พบว่าลิเลียหลับไปเเล้ว เขาเดินไปลูบหัวของเธอ ก่อนจะมองออกไปด้านนอก

"พี่" ลิเลียงึมงัมลืมตาขึ้น

"ไปเถอะ พี่หิวข้าวเเล้ว" โจวหมิงอุ้มลิเลียที่กำลังสะลืมสะลือขึ้นมา ไปยังโบสถ์

ซิสเตอร์ยีน่าจัดเตรียมอาหารไว้เเล้ว เป็นซุปข้าวโพดหยาบๆ กับหัวไช้เท้าดอง โจวหมิงลงมือทานมันเพื่อเติมเต็มความหิวโหย ส่วนลิเลียนั่งมองเขากินจนเสร็จ ก็นำจานชามไปล้าง ซิสเตอร์ยีน่ารออยู่เเล้ว พร้อมกับคำร้องขอ

งานอาสา เขากับลิเลียต้องทำเช่นกัน ไม่เช่นนั้นจะไม่มีข้าวกิน

"คำร้องนี้มาจาก บ้านของลุงซัว เห็นว่าลูกชายของลุงซัวเข้าร่วมกับกองอัศวินกำลังกลับมาบ้านเกิด จึงคิดปัดกวาดทำความสะอาดบ้าน" ซิสเคตอร์ยีน่าบอกรายละเอียด โจวหมิงพยักหน้ารับ เขาเเละลิลัยเดินทางไปยังบ้านลุงซัว