เหมียวขาวที่ถูกทิ้ง

เวลาผ่านไปหลายวันร่างกายของลี่จวินชิวก็กลับมาเป็นปกติแล้ววันนี้เขาจึงตัดสินใจออกไปเดินโง่ๆ (?) ในสวนดอกไม้หลังเรือนดอกเหมยของเขา ให้ตายสินี่มันน่าเบื่อเกินไปแล้วโลกที่ไม่มีอินเทอร์เน็ตแบบนี้ให้ความรู้สึกอย่างกับอยู่ในยุคหินยังไงยังงั้นล่ะฉันอยากอ่านฟิคฉันอยากดูซีรี่ย์ฉันอยากหวีดชาอึนอูโว้ย จวินชิวเดินหวีดร้องอยู่ในใจเพียงลำพังจนไปถึงลานฝึกของเหล่าลูกศิษย์ที่อยู่ไม่ใกลจากเรือนดอกเหมยสักเท่าไหร่นัก

"ซือจุนท่านจะไปที่ใดหรือขอรับ"

ลี่จินเข้ามาทักทายลี่จวินชิวด้วยรอยยิ้มอย่างกับดอกบัวขาวริมบึงต้าหมิง โอ้โห...รอยยิ้มนายโคตรเจิดจ้าอย่างกับสปอร์ตไลท์ที่ส่องในยามค่ำคืนยังไงยังงั้น ลี่จวินชิวเก๊กสีหน้าเฉยชาตามปกติและตอบกลับไป

"เหวยซือเห็นว่าวันนี้อากาศดีจึงออกมาชมดอกไม้เท่านั้น เจ้าจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ"

เมื่อเห็นว่าซือจุนของตนต้องการอยู่ตามลำพังเขาจึงรับคำพร้อมกับเดินจากไป

"ขอรับ"

ลี่จวินชิวเดินเล่นไปตามสถานที่ต่างๆบนยอดเขาอยู่ๆก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น

"เมี๊ยวๆๆ"

เสียงแมวร้อง? ที่นี่มีแมวด้วยงั้นรึ ลี่จวินชิวตัดสินใจเดินไปในทิศที่ได้ยินเสียงทันทีเขาเดินมาเรื่อยๆจนถึงพงหญ้าและเห็นแมวน้อยสีขาวสองตัวกำลังบาดเจ็บอยู่ ที่ขาของมันมีรอยเหมือนถูกฟันด้วยกระบี่ดูแล้วช่างน่าสงสารยิ่งนัก ลี่จวินชิวหันซ้ายแลขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็รีบอุ้มลูกแมวทั้งสองตัวขึ้นมาและรีบวิ่งกลับไปที่เรือนดอกเหมยทันที

"ไม่ต้องกลัวนะเหมียวน้อยเดี๋ยวพี่จะรักษาขาให้"

ลี่จวินชิวเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางลูบหัวแมวน้อยทั้งสองตัวอย่างแผ่วเบา ลี่จวินชิวเดินไปหยิบกล่องยาออกมาจากตู้และนำยามาทาที่ขาของแมวน้อยอย่างเบามือ ครั้งแรกที่ลี่จวินชิวพยายามจะเข้าไปทำแผลให้มันก็กางเล็บเหมือนขู่ให้ไม่ให้เข้าใกล้มันแต่คนอย่าลี่จวินชิวมีรึจะถอยเขาเข้าไปทำแผลให้จนเสร็จเรียบร้อย แมวน้อยทั้งสองตัวมองหน้าลี่จวินชิวด้วยความงุนงงเหมือนมีบางสิ่งอยากถามแต่กลับพูดไม่ได้

"ที่พี่ช่วยเพราะอยากช่วยไม่มีเหตุผลอย่างอื่นเลยแม้แต่น้อย ต่อไปนี้พวกหนูสองตัวก็มาอยู่กับพี่เถอะนะพี่จะดูแลพวกหนูเองแค่ช่วยอยู่เคียงข้างพี่...ในทุกๆวันก็พอ"

ลี่จวินชิวพูดกับแมวน้อยทั้งสองตัว มันทำท่าเหมือนกับว่าเข้าใจภาษามนุษย์จริงๆ

"เดี๋ยวพี่จะไปเอาซาลาเปามาให้นะนั่งรอตรงนี้แล้วก็ทำตัวเป็นเด็กดีด้วยล่ะ"

หลังจากพูดจบลี่จวินชิวก็เดินออกไปจากห้องนอนปล่อยให้แมวน้อยทั้งสองตัวนั่งรออยู่บนเตียงของเขา ไม่นานลี่จวินชิวก็กลับมาพร้อมกับซาลาเปาและชามที่ใส่น้ำเปล่า

"พวกหนูคงหิวแล้วสินะมาเดี๋ยวพี่ป้อนให้"

ลี่จวินชิวอุ้มแมวน้อยทั้งสองตัวด้วยแขนข้างเดียวมืออีกข้างก็ฉีกแป้งซาลาเปาเป็นชิ้นเล็กๆสลับป้อนให้กับแมวทั้งสองตัว เมื่อเห็นว่าแมวทั้งสองตัวอิ่มแล้วก็จัดการป้อนน้ำให้ปิดท้าย

"เอาล่ะตอนนี้แผลก็ทำเสร็จแล้วอาหารก็กินแล้วคราวนี้ก็เหลือตั้งชื่อสินะ"

ลี่จวินชิวครุ่นคิดอยู่สักครู่หนึ่งก็ทำท่าเหมือนคิดอะไรออก

"ต่อไปนี้พวกหนูชื่อเยว่ซินกับเยว่เล่อก็แล้วกัน"

แมวน้อยทั้งสองตัวทำตาใสแป๋วราวกับว่าชอบชื่อที่คนตรงหน้าตั้งให้ ลี่จวินชิวลูบหัวแมวน้อยอย่างแผ่วเบา

"เย่วซินกับเย่วเล่อนอนบนเตียงของพี่ไปก่อนนะเดี๋ยวพี่จะไปทำปลอกคอมาให้"

แมวน้อยเอียงคอด้วยความสงสัย ท่าทางแบบนั้นทำให้ลี่จวินชิวรู้สึกว่ามันน่ารักกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าเลย โอ๊ยใจฉัน...ไม่ว่าจะไปอยู่ไหนฉันก็ยังคงเป็นทาสแมวเหมือนเดิมเลยสินะ ลี่จวินชิวเดินไปหยิบผ้ากรรไกรเข็มและด้ายเย็บผ้ามานั่งที่โต๊ะทำงานของตนเองและเริ่มปักด้ายลงบนผ้าอย่างประณีต ภาพที่แมวน้อยทั้งสองตัวเห็นคือชายหนุ่มในชุดเสวียนตวนสีฟ้าหน้าตาหวานปานสตรีคิ้วเรียวนัยน์ตาสีฟ้าครามริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนผิวขาวประดุจหยกชั้นดีกำลังปักผ้าด้วยความชำนาญเป็นภาพที่ชวนตกใจเป็นอย่างยิ่งเพราะบุรุษส่วนใหญ่ทำงานบ้านงานเรือนไม่ค่อยเป็นกันแต่ชายที่อยู่ตรงนี้กลับไม่ใช่เพราะเขาดูทำได้คล่องราวกับเคยทำมาแล้วเป็นร้อยครั้ง ไม่นานลี่จวินชิวก็ปักผ้าเสร็จ

"นี่คือปลอกคอของหนูทั้งสองตัวมีชื่อของหนูกับพี่ปักอยู่หากหนูหลงทางคนอื่นก็จะได้รู้ว่าหนูเป็นแมวของพี่แล้วก็ห้ามแกะออกด้วยล่ะ"

ลี่จวินชิวอธิบายให้แมวน้อยฟังพลางมัดผ้าเอาไว้ที่คอของแมวทั้งสองตัว ขอบคุณสกิลการปักผ้าสมัยยังเป็นสตรีจริงๆตอนแรกคิดว่าคงไม่ได้ใช้แต่ตอนนี้ได้ใช้แล้วล่ะ